Του Ηλία Παπαχατζή*
Η φετινή σχολική χρονιά ξεκινάει κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Η πολιτική κυβέρνησης-ΔΝΤ-Ε.Ε. ξεθεμελιώνει και τη δημόσια εκπαίδευση.
Με βάση το Μνημόνιο και το Σύμφωνο Σταθερότητας έχουμε, τουλάχιστον, 5% λιγότερους μόνιμους εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Υπάρχει κάποιος λογικός άνθρωπος που να πιστεύει πως μπορεί να υπάρχει (ή να διατηρηθεί) η ποιότητα στο παρεχόμενο έργο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες;
Η κυβέρνηση έσπευσε να διασκεδάσει τις φήμες ότι δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία υποσχόμενη 30άρια τμήματα, υποχρεωτικές υπερωρίες και αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου. Το θέμα, βέβαια, του εκπαιδευτικού κινήματος δεν είναι απλά να φαίνεται ότι γίνεται μάθημα, αλλά και να υπάρχουν συνθήκες αξιοπρεπείς και για τη δουλειά των συναδέλφων και για να μπορούν να εμπνέονται και να λειτουργούν οι μαθητές στο δημόσιο σχολείο.
Βέβαια, οι κυβερνητικοί παράγοντες έχουν χρόνια να μπουν σε τάξη, πώς να σκεφτούν λοιπόν ότι όταν στοιβάζεις τα παιδιά, μόνο μάθημα δεν γίνεται;
Όσο για το «νέο» θεσμό του αναπληρωτή μειωμένου ωραρίου (με 5-15 ώρες εβδομαδιαίο ωράριο), ανασφαλείς απασχολούμενους, αυτό δηλαδή που ωφελεί τα συμφέροντα της αγοραίας λογικής στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης. Χρειάζονται εκπαιδευτικούς-λάστιχο για να φτιάξουν και μαθητές-λάστιχο χωρίς αξίες και συλλογική συνείδηση, που θα τρέχουν στο μέλλον να σωθούν ατομικά, μέσα στον καταιγισμό των συμφερόντων των κεφαλαίων και των πολυεθνικών.
Είναι αναγκαία, λοιπόν, η άμεση αντίδραση του εκπαιδευτικού κινήματος, αντίδραση σε συνεργασία με τους γονείς. Αντίδραση που να παίρνει υπ’ όψιν τις ευαισθησίες και τα ξεσπάσματα των μαθητών μας για μια άλλη παιδεία, σε μια πιο δίκαιη κοινωνία. Ο αγώνας πρέπει να γίνει σε συντονισμό Διδασκαλικών Συλλόγων και ΕΛΜΕ για την ακύρωση, στην πράξη, των σχεδίων της κυβέρνησης και της τρόικας. Και, φυσικά, με απεργιακές κινητοποιήσεις, όχι εθιμοτυπικές, αλλά δυναμικές, με ένταση και διάρκεια.Μην ξεχνάμε ότι αυτή η πολιτική που διαλύει τα σχολεία, αλλά και τα εργασιακά-ασφαλιστικά δικαιώματα και συμπιέζει ασφυκτικά το εισόδημα, δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς. Επομένως, είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίος όχι μόνο ο εκπαιδευτικός, αλλά ο ενιαίος πανεργατικός αγώνας.
Η νεολαία και οι εργαζόμενοι δεν έχουν χρέος, να φύγουν αυτοί που δημιούργησαν το χρέος.
* Ο Ηλίας Παπαχατζής είναι εκπρόσωπος των «Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων» στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ.
