Μιλώντας για το μουντιάλ στο Κατάρ, όχι μόνο δεν υπάρχει διάθεση για αναλύσεις περί της εξέλιξης του παιχνιδιού και της αγωνιστικής κατάστασης των ποδοσφαιριστών, αλλά δεν υπάρχει καν διάθεση παρακολούθησης ενός τέτοιου μουντιάλ υπό αυτές τις συνθήκες. Πώς να αράξεις χαλαρός και ωραίος να δεις μπαλίτσα και αγώνες σε γήπεδα, με υπερσύγχρονα συστήματα κλιματισμού μεν, αλλά χτισμένα πάνω σε αίμα και πτώματα; Πώς να γουστάρεις και να χαβαλεδιάσεις όταν 15.000 οικογένειες (που η FIFA ακόμη αρνείται να συγκροτήσει ταμείο αποζημίωσής τους ) θρήνησαν δικούς τους ανθρώπους, εν καιρώ ειρήνης, επειδή εργάστηκαν ως σκλάβοι; Τι άλλο να πούμε; Να πούμε για το ότι το Κατάρ θα μπορούσε να χάσει την διοργάνωση (έχει ξανασυμβεί, στην Κολομβία για το 1986), όταν εκεί στο 2017 οι γειτονικές του χώρες (Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Μπαχρέιν συν την Αίγυπτο) θέσπισαν διπλωματικό, οικονομικό και φυσικό αποκλεισμό του Κατάρ. Το κουαρτέτο επιτέθηκε στο Κατάρ με μια σειρά από κατηγορίες που αφορούσαν κυρίως την υποστήριξή του σε μια ετερόκλητη σειρά τρομοκρατικών παραγόντων σε όλη τη Μέση Ανατολή. Ο αποκλεισμός έληξε τον Ιανουάριο του 2021 κατόπιν παρέμβασης από την Ουάσινγκτον – με στόχο την οικοδόμηση ενός ενωμένου μετώπου εναντίον του Ιράν. […]
Τέλος, να πούμε πως η περιβαλλοντική επιβάρυνση εν μέσω υπερθέρμανσης του πλανήτη, μέσω των εξαγγελιών για ήπιες συνθήκες διεξαγωγής αγώνων, μας είναι εντελώς ακατανόητη. Μια διοργάνωση που παρά τα υποσχόμενα, έχει αφήσει μπόλικο ίχνος χρησιμοποίησης άνθρακα.
Επειδή αγαπάμε τα σπορ, τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο, δεν θα δούμε τίποτα. Δεν ξέρουμε αν το πρόταγμα είναι το μποϊκοτάρισμα του μουντιάλ. Και τι σημαίνει εν τέλει μποϋκοτάζ; Τι αποτέλεσμα μπορεί να έχει; Σίγουρα μας χαροποιούν οι αντιδράσεις παικτών, ομοσπονδιών, οπαδών που παίρνουν θέση ενάντια στη συγκεκριμένη διοργάνωση. (Ακόμη κι η σχετική δήλωση του τέως προέδρου Σεπ Μπλάτερ, πως «ήταν λάθος» αποδεικνύει αυτά που λέμε). Αλλά τι νόημα έχει άραγε μια αντίδραση «τελευταίας στιγμής»; Δυστυχώς το Κατάρ δεν είναι Βραζιλία για να δούμε αντιδράσεις του… εσωτερικού εχθρού και να πάρουμε δύναμη από αυτές. Η εξουσία, πολιτική και οικονομική, παίζει μπάλα μόνη της. Και εμείς από μακριά, κάτι προσπαθούμε να ψελλίσουμε.
Από το μικρό μετερίζι που λέγεται HUMBA! […], σας καλούμε να κλείσετε την TV. Να μην δώσετε φράγκο σε όσους σχετίζονται με το μουντιάλ. Να πάτε να δείτε εκείνο το διάστημα και να στηρίξετε τον ερασιτεχνικό αθλητισμό (με τις όποιες παρεμβάσεις του Αυγενάκη, που θ΄αναδείξουμε μελλοντικά). Να παίξετε κανά σουμπούτεο, κανά ξύλινο ποδοσφαιράκι ή μπαλίτσα σε καμιά αλάνα και στο ημίχρονο να τσακώνεστε με τους φίλους σας για την Αργεντινή, την Ουρουγουάη και την ανείπωτη αποτυχία της Αγγλίας…
Να μην γίνει ορατό πουθενά αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο! Ελπίζοντας, πως δεν θα δώσετε ούτε για στοιχηματισμό, ούτε για τηλεθέαση αλλά ούτε για ένδυση και εξοπλισμό, φράγκα. Δε χρειάζεται να κλικάρουμε, δε χρειάζεται φυσικά να γίνουμε σχολιαστές και φανατικοί με τον Μέσι ή το Ροναλντίνιο στα social media. Δε χρειαζόμαστε κάποια ακόμη «ενδιαφέρουσα κι ωραία ιστορία» στο διαδίκτυο. Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι μια συλλογική συνείδηση ριζοσπαστικής κριτικής αφήγησης του αθλητισμού.
Αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο να μείνει στην Ιστορία και κυρίως στη συνείδησή μας, ως το πιο απατηλό, το πιο βδελυρό γεγονός. Και πολύ χαιρόμαστε που δε νοιώθουμε μόνοι μας, σε όλο αυτό. […]
* Απόσπασμα από το editorial του τεύχους 45 του περιοδικού HUMBA!, www.humbazine.gr/
