Η αρμενική κοινότητα στις ΗΠΑ υπολογίζεται σε ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Η τουρκική περιορίζεται στο ένα τρίτο αυτού του αριθμού. Η αζέρικη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κι έρχονται και προεδρικές εκλογές. Οπότε τι προσπαθεί να κάνει ένας πολιτικός που ξέρει αριθμητική; Ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά… Είπε λοιπόν χθες ο Πομπέο: «Ελπίζουμε πως οι Αρμένιοι θα είναι σε θέση να αμυνθούν ενάντια σε αυτά που κάνουν οι Αζέροι»! Κοτζάμ υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ «ελπίζει», λες και εκπροσωπεί το Μονακό. Το παράδειγμα αυτό, ένα ανάμεσα στα πολλά του κυνισμού και της υποκρισίας των Μεγάλων, χαρακτηρίζει σύμπασα τη διεθνή κοινότητα, όλα τα στρατόπεδα και τις υποδιαιρέσεις τους. Οι Αρμένιοι έχουν αφεθεί μόνοι τους να αντιμετωπίσουν το στρατό και την αεροπορία των Αζέρων, τις βόμβες διασποράς των Ισραηλινών και τους τζιχαντιστές των Τούρκων*.
Η εκεχειρία που εξαγγέλθηκε πριν μία εβδομάδα εξαερώθηκε εντός ωρών. Οι μάχες και οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται, οι νεκροί και οι τραυματίες –περιλαμβανομένων αμάχων– πολλαπλασιάζονται. Αλλά Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ρώσοι περιορίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, σε ευχολόγια. Την ίδια στιγμή τα δύο κράτη-τραμπούκοι της περιοχής, που υποτίθεται κιόλας ότι έχουν βεντέτα μεταξύ τους (Τουρκία και Ισραήλ), εξακολουθούν να μπουκώνουν με υπερσύγχρονα όπλα, μισθοφόρους και «συμβούλους» την αζέρικη στρατιωτική μηχανή. Και κανείς Ευρωπαίος δεν τολμά να πει κουβέντα, για να μην τους κακοκαρδίσει. Η δε Γερμανία εξακολουθεί προκλητικά να παρέχει ασυλία τόσο στον Νετανιάχου όσο και στον Ερντογάν, «ξεχνώντας» για μια ακόμη φορά τις ιστορικές ευθύνες της – αφού ήταν αυτή που είχε παράσχει την αναγκαία τεχνογνωσία, οπλισμό και συμβούλους στην Τουρκία για τις γενοκτονίες της…
Στου κουφού την πόρτα…
Παρ’ όλα αυτά η αντίσταση των Αρμενίων συνεχίζεται με αποφασιστικότητα. Ο λόγος είναι απλός: μάχονται για τα σπίτια τους και την ίδια την ύπαρξή τους. Αυτό το καταλαβαίνει η μεγάλη πλειοψηφία των Αρμενίων, που παραμερίζουν κάθε διαφορά και ενώνονται σε αγώνα επιβίωσης. Τόνιζε προχθές το Αρμενικό Λαϊκό Κίνημα: «Η Τουρκία έχει θέσει σε κίνηση την τουρκική-αζέρικη-ισραηλινή-τζιχαντιστική μηχανή. Η μοίρα του Αρτσάχ, η ύπαρξη και ανεξαρτησία του κράτους μας, κρίνονται σήμερα στο πεδίο της μάχης εναντίον αυτής της διαβολικής συμμαχίας. Σήμερα έχουμε ανάγκη, περισσότερο κι από το οξυγόνο και το νερό, να περιφρουρήσουμε τη μαχητική ενότητα του λαού μας, την πίστη στις δικές μας δυνάμεις, και να υπερασπίσουμε με τη ζωή μας κάθε ίντσα της πατρίδας μας, το δικαίωμα του λαού μας να υπάρχει, την αξιοπρέπειά μας»…
Είναι χαρακτηριστική και η στάση του Αρμενικού Κ.Κ., που αντιπολιτεύεται τη σημερινή κυβέρνηση της Αρμενίας: «Καταδικάζουμε απερίφραστα την επίθεση του αζέρικου στρατού και των Τούρκων υποστηρικτών του. Καλούμε όλες τις αρμενικές προοδευτικές και πατριωτικές δυνάμεις σε απόλυτη πειθαρχία για την απόκρουση της επίθεσης, υποστηρίζοντας πλήρως το αρμενικό κράτος και τις ένοπλες δυνάμεις του. Καλούμε τους φιλειρηνικούς ανθρώπους και τις αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο να υπερασπίσουν την ειρήνη και να καταδικάσουν τη στρατιωτική επίθεση. Καλούμε την κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας να τιμήσει την ευγενή ιστορία της ως σύμμαχος αρχών και γείτονας της Αρμενίας στις πιο σκοτεινές ώρες της».
Αλλά στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα. Η Ρωσία παριστάνει ότι ισορροπεί πατώντας σε δύο βάρκες – τι θα καταφέρει τελικά, θα το δούμε. Η δε παγκόσμια (και πολύ περισσότερο η ελληνική) αριστερά έχει πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα. Έτσι αντί της αλληλεγγύης προς έναν πανταχόθεν απειλούμενο μικρό και μαρτυρικό λαό, αυτονόητης σε άλλες εποχές, έχουμε βαθυστόχαστους «μαρξιστικούς» φετφάδες για αρμενικές και αζέρικες αστικές τάξεις που αντιμάχονται, ή ακόμη και μια δύσκολα κρυμμένη χαιρεκακία, του στιλ «μια χαρά ζούσατε ειρηνικά στην ΕΣΣΔ, δεν τη θέλατε, ορίστε τώρα τα αποτελέσματα»… Οι απειλούμενοι λαοί θα χρειαστεί να επιβιώσουν χωρίς τη βοήθεια αυτής της αναίσθητης και ανιστόρητης αριστεράς.
* «Το Αρτσάχ στο επίκεντρο της σύρραξης» (φύλλο 514) και «Νέα γεωπολιτική ανάφλεξη στον Καύκασο» (φύλλο 513).
