Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού σωστά μαντεύει πως το ζήτημα δεν ανακινείται για το καλό του ή της περιοχής και σωστά αισθάνεται πως ετοιμάζεται άλλη μια ήττα.
Το ζήτημα της ΠΓΔΜ και κυρίως οι προεκτάσεις που έχει μαζί με όλα τα εθνικά ζητήματα που προστίθενται στα κοινωνικά προβλήματα και μαγειρέματα που γίνονται, δεν πρέπει να αφεθεί και να μονοπωληθεί από φασιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις.
Η διαπλοκή των εθνικών και κοινωνικών ζητημάτων είναι καθοριστικό στοιχείο της ελληνικής πραγματικότητας, πάνε μαζί σε μεγάλο βαθμό παρόλο που συνιστούν διαφορετικά πεδία. Η αγνόηση αυτής της αλήθειας τυφλώνει κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που αδυνατούν να προσανατολιστούν σωστά και αφήνει το έδαφος να καλυφθεί από άλλες αντιδραστικές δυνάμεις. Για να είμαστε σαφείς: Στα Βαλκάνια εθνικισμός και αλυτρωτισμός, εθνική και κοινωνική αφύπνιση, είναι δύο τάσεις που δυναμώνουν και αντιπαρατίθενται από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Με ιθύνουσες τάξεις που συνδύαζαν τον μεγαλοεθνικισμό τους κάτω από ξένες κηδεμονίες, αποτέλεσαν ένα είδος πεδίου αντιπαράθεσης και «δοκιμών» των μεγάλων δυνάμεων.
Η ουσιαστική αδιαφορία της σημερινής Αριστεράς για το ζήτημα αλλά και για τα ζητήματα που συνδέονται με αυτό, είναι άλλη μια πιστοποίηση της χρεοκοπίας την οποία βιώνει. Η εκτίμηση ότι όλα είναι προαποφασισμένα από τους Νατοϊκούς και όλα μέσα στα πλαίσια αντιπαρατιθέμενων αστικών τάξεων και τίποτα παραπάνω, αφοπλίζει και δεν κινητοποιεί το λαό σε παρουσία και παρέμβαση για ζητήματα ανεξαρτησίας, ειρήνης, πολέμου.
Πίσω από την αδράνεια, στην ουσία υπάρχει η συμφωνία με την γραμμή Τσίπρα – Κοτζιά.
Η απουσία της Αριστεράς είναι μια προσφορά προς την αστική πολιτική και μια εκχώρηση τέτοιων ζητημάτων σε εθνικιστικούς και φασιστικούς κύκλους.
