Του Χρίστου Γιοβανόπουλου και της Βασιλικής Κατριβάνου
Ο σχολιασμός για το μεταναστευτικό, στο άρθρο «Δεν παίζουμε με το μεταναστευτικό» (Δρόμος φ.50, σελ. 2-3) δημιουργεί προβληματισμούς για την προσέγγιση του ζητήματος.
Συμφωνούμε ότι το μεταναστευτικό δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σήμερα από την αριστερά μόνο με όρους δικαιωμάτων, αλλά να τοποθετείται και στις ευρύτερες πολιτικές του διαστάσεις.
Επίσης συμφωνούμε ότι στη συγκεκριμένη πρωτοβουλία της μαζικής απεργίας πείνας των μεταναστών υπήρχε έλλειψη προετοιμασίας που να αναδεικνύει το ζήτημα και κυρίως έλλειψη εκτίμησης, όχι τόσο της πολιτικής συγκυρίας, αλλά των αντιδράσεων που η κατάληψη της Νομικής θα μπορούσε να προκαλέσει. Θεωρούμε όμως ότι μια προσέγγιση στο μεταναστευτικό, για να είναι γόνιμη, χρειάζεται όντως να παίρνει υπόψη της όλες τις πλευρές του ζητήματος και κυρίως όλα τα δρώντα υποκείμενα, αλληλέγγυους και μετανάστες, «έλληνες» και «ξένους».
Θεωρούμε ότι o διαχωρισμός τους και ο εστιασμός στην πλευρά των αλληλέγγυων για τις επιλογές και τακτικές που ακολουθήθηκαν: α) Τοποθετεί τους μετανάστες στο παρασκήνιο, παραβλέποντας τη δυνατότητά τους να δρουν ως πολιτικό υποκείμενο με δικό του λόγο και βούληση. β) Προβάλλει μια εικόνα ανταγωνιστικότητας ανάμεσα σε διαφορετικά κομμάτια των κοινωνικών αγώνων στην Ελλάδα και δεν ενισχύει την ενότητά τους.
Σε συνθήκες κοινωνικού κατακερματισμού, απόκλισης του κοινωνικού από το πολιτικό και πολυδιάσπασης της αριστεράς, υπάρχει ζήτημα αν και πώς μπορούν να αναδειχθούν κρίσιμα ζητήματα από πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Πόσο μάλλον να υπάρξουν «ώριμες συνθήκες και προϋποθέσεις» για να ανοιχτεί το μεταναστευτικό. Θεωρούμε σημαντικό ερώτημα το πώς προωθείται η ενότητα των αγώνων που κάθε φορά τα ίδια τα υποκείμενα αναδεικνύουν με τον δικό τους τρόπο, όπως οι μετανάστες με την απεργία πείνας.
Θα βοηθούσε περισσότερο μια τοποθέτηση για το μεταναστευτικό μέσα στα πλαίσια της κρίσης και πώς συνδέεται με τον αντιμνημονιακό αγώνα, παρά η μετάθεσή του για αργότερα. Γιατί πιστεύουμε ότι ο λαός της Ελλάδας που χτυπιέται σήμερα από το Μνημόνιο δεν είναι μονο-εθνικός αλλά πολυ-εθνικός. Επίσης πιστεύουμε ότι το μεταναστευτικό έχει ανοίξει εδώ και καιρό σαν όπλο διαχείρισης της κρίσης και προώθησης της κοινωνικής διάλυσης.
Αυτό κάνει ακόμη πιο επιτακτική την αντίσταση της Αριστεράς και σε αυτό το μέτωπο, όχι απλά με την πολιτική κάλυψη των μεταναστών, αλλά με την έμπρακτη αλληλεγγύη μας και την προώθηση του αντιρατσιστικού αγώνα μέσα στην κοινωνία της Ελλάδας.
Ας κάνουμε τους αγώνες μας εστίες αλληλεγγύης και συμμετοχής όλων μας. Στο σπίτι των 300 απεργών μεταναστών χωράμε όλες και όλοι.
