Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Τα ψέματα τέλειωσαν λοιπόν.
Τέρμα πια οι δημοσκοπήσεις και οι ερμηνείες και οι υποθέσεις, τέλος τα επιχειρήματα, οι προτάσεις, τα κάθε λογής κόλπα και μονταζιέρες.
Τώρα όλοι είμαστε μπροστά στο ταμείο.
Pay Day που θα έλεγαν και οι παλιοί.
Τώρα το λόγο έχει «ο κυρίαρχος λαός».
Έτσι γίνεται στις απανταχού κάλπικες δημοκρατίες τους.
Αναγκάζονται, μια φορά στο τόσο, να απευθυνθούν και στον «κυρίαρχο λαό».
Με διλήμματα, με εκβιασμούς, με ψευτιές και ταξίματα, με φοβέρες και δωράκια, σου επιτρέπουν «κυρίαρχε λαέ» να μιλήσεις.
Έτσι κι αλλιώς όμως, τώρα έχεις το λόγο.
Άντε λοιπόν τώρα σύντροφε «κυρίαρχε».
Τώρα τα υπόγεια ρεύματα της οργής σου δεν έχουν κανένα λόγο να παραμένουν ακόμα «υπόγεια».
Τώρα, τον καναπέ δεν τον χρειάζεσαι για να σου προσφέρει τη ψευδαίσθηση της ασφάλειας.
Τώρα έχεις την ευκαιρία να δηλώσεις με σαφήνεια «παρών» και να απαγορεύσεις στους κάθε λογής υπαλλήλους να σε ερμηνεύουν και να σε επικαλούνται.
Και έχεις όλα τα δεδομένα για να μιλήσεις.
Γνώρισες απίθανους ευτελισμούς, είδες τα παιδιά σου άνεργους μετανάστες, τους γονείς σου ανίκανους να ζήσουν με αξιοπρέπεια, τη νέα γενιά ανήμπορη να μορφωθεί.
Είδαμε την πατρίδα μας αποικία των «αγορών», είδαμε τη δημοκρατία παραδομένη στα χέρια των προαιώνιων βιαστών της, παρακολουθήσαμε τους αριθμούς να σπρώχνουν ανθρώπους στην αυτοκτονία.
Είδες το γείτονα να ψάχνει στα σκουπίδια μας, στηθήκαμε ώρες στη σειρά για ένα κιλό λεμόνια και δυο μαρούλια, κρυφοδακρύσαμε σαν είδαμε το γειτονάκι μας να λιποθυμά από την πείνα.
Βάλαμε στο Κοινοβούλιο τους επίγονους των γερμανοτσολιάδων, παραδώσαμε το κράτος στις τράπεζες και το μυαλό μας σε κάτι θλιβερά ανθρωπάκια των ΜΜΕ, επιτρέψαμε σε απόγονους δικτατόρων να βρίζουν σύμβολα εθνικής αντίστασης.
Περήφανε λαέ, οργισμένη κοινωνία, τίποτα δεν σου λείπει για να έχεις φωνή και γνώμη.
Τι θα πει, λοιπόν, «αναποφάσιστος»;
Τι άλλο χρειάζεται ένας λαός, μια κοινωνία, για να αποφασίσει;
Δεν φτάνει ο βιασμός σου για να καταδικάσεις το βιαστή σου;
Τι σε κάνει αναποφάσιστο λαέ «κυρίαρχε», τι σε δυσκολεύει να έχεις αποφασίσει τουλάχιστον ποιος είναι ο εχθρός σου, ποιον πρέπει να στείλεις στον αγύριστο της ιστορίας;
Τι μπορεί να κρατά ακόμα φυλακισμένη την οργή σου, τι είναι εκείνο που σε εμποδίζει να νιώσεις τη δύναμη της ψήφου σου;
Ο φόβος, η ψευδαίσθηση, η συνήθεια, το θολό όραμα, η βόλεψή μας;
Ίσως να μου πεις πως έχεις πολλά ερωτηματικά και αβεβαιότητες για εκείνο που μπορεί σήμερα να υποσχεθεί και να φέρει το νέο, το όμορφο, το χρειαζούμενο.
Σε καταλαβαίνω.
Δεν έχουμε όμως ούτε χρόνο, ούτε άλλες επιλογές.
Είτε έναν αιώνα πίσω, είτε ένα βήμα μπροστά.
Πίσω ή εμπρός Αριστερά.
Σήμερα.
Με τούτη την Αριστερά που τη θέλουμε πολύ καλύτερη.
Μπορείς για μια φορά τώρα, κυρίαρχε λαέ, να απαιτήσεις καθαρά και ξάστερα:
-Εσείς φύγετε, τελειώσατε.
-Και ’σεις που θα έλθετε, να ξέρετε. Σας βλέπω.
Άντε, σηκωθείτε.
Μας υπολογίζουν πιο πολύ απ’ όσο εμείς νομίζουμε.
Όλοι τους…
