Η πρώτη συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ με εκλεγμένους αντιπροσώπους γίνεται μέσα σε μια συγκυρία που σφραγίζεται από την κλιμάκωση του παλλαϊκού ξεσηκωμού και καλείται να απαντήσει ποια Αριστερά σήμερα μπορεί να πρωτοστατήσει στη λαϊκή πάλη και να ανοίξει δρόμους ανατροπής. Άλλωστε, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ υπήρξε γέννημα των μεγάλων κοινωνικών αγώνων των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και της εμπειρίας ενωτικών κινηματικών αγωνιστικών πρωτοβουλιών, από τα ΕΑΑΚ και τις παρεμβάσεις, συσπειρώσεις, κινήσεις μέχρι εγχειρήματα όπως η Πρωτοβουλία Αγώνα το 2003 και έκανε τα πρώτα της βήματα συμβάλλοντας, αποφασιστικά, στον τεράστιο κύκλο κινητοποιήσεων ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και της τρόικας.
Με τη συγκρότησή της η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε ότι σε ένα τοπίο της Αριστεράς που το χρωματίζει η αντιπαλότητα και ο ενδοαριστερός εμφύλιος, μπορούσε να υπάρξει ενωτική δυναμική, με υπέρβαση προηγούμενων αντιπαραθέσεων και ανάδειξη νέων συνθέσεων. Όμως, η δυναμική του εγχειρήματος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν περιορίζεται μόνο την ενότητα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Επεδίωξε εξαρχής να αλλάξει τους συσχετισμούς μέσα στο κίνημα και την Αριστερά, για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση, την αλληλεγγύη και την ανατροπή.
Αυτό, όμως, προϋποθέτει την οριοθέτηση από τις λογικές που οδήγησαν την Αριστερά στην ήττα και την ανυποληψία: Τον αριστερό κυβερνητισμό, την αποδοχή της Ε.Ε. ως αναπόδραστης ή ακόμη και προοδευτικής λύσης και την προσήλωση στον κοινοβουλευτικό δρόμο που σφράγισε εξαρχής το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Την παραπομπή της επαναστατικής τομής σε ένα απροσδιόριστο επέκεινα, το σεχταρισμό και τη βαθιά ηττοπαθή εκτίμηση της συγκυρίας που χαρακτηρίζει τη στρατηγική του ΚΚΕ.
Σε αυτή τη βάση, η συζήτηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπροστά στη συνδιάσκεψη δίνει έμφαση στα κρίσιμα αιτήματα και στόχους που ορίζουν την εναλλακτική αντικαπιταλιστική απάντηση στην κρίση και δίνουν πολιτικό περιεχόμενο στην πάλη για να πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να φύγει η τρόικα: Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Έξοδος από την Ευρωζώνη και αποδέσμευση από την Ε.Ε. Εθνικοποίηση Τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων υπό εργατικό έλεγχο. Ριζική αναδιανομή εισοδήματος προς όφελος των εργαζομένων. Τα αιτήματα αυτά είναι ταυτόχρονα άμεσα αλλά και στρατηγικά, ορίζουν την ανατροπή του συσχετισμού δύναμης και την εκκίνηση διαδικασιών κοινωνικού μετασχηματισμού. Δεν προκύπτουν ως «άρθρα πίστης», αλλά ως οι κρίσιμοι υλικοί κόμβοι γύρω από τους οποίους συμπυκνώνονται οι κοινωνικές και πολιτικές αντιθέσεις. Όταν το χρέος και η παραμονή στην ευρωζώνη είναι τα δύο βασικά σημεία γύρω από τα οποία εκβιάζει ο αντίπαλος, η Αριστερά δεν μπορεί να τα προσπερνά, έστω και υπό το κάλυμμα ενός γενικόλογου αντικαπιταλισμού.
Ταυτόχρονα, οι στόχοι αυτοί δεν προβάλλονται ως «τεχνικές λύσεις» αλλά εντάσσονται σε μια συνολικότερη στρατηγική για το τι σημαίνει σήμερα πραγματική κοινωνική ευημερία και παραγωγική ανασυγκρότηση σε ρήξη με τις καπιταλιστικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης, τον καταναλωτικό ευδαιμονισμό και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Μια τέτοια κατεύθυνση μπορεί να δώσει πραγματικά νικηφόρα και ανατρεπτική κατεύθυνση στους σημερινούς αγώνες και να αναμετρηθεί με το ερώτημα της εξουσίας για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η Αριστερά πρέπει να προσφέρει συνολική «αφήγηση» για το προς τα πού μπορούν να πάνε τα πράγματα, αν θέλει να δώσει πολιτική αυτοπεποίθηση στις λαϊκές μάζες.
Η οριοθέτηση του αναγκαίου, σήμερα, αριστερού προγράμματος, αφορά το πού μπορούν να πάνε σήμερα τα πράγματα, συνολικά στην Αριστερά. Μόνο εάν η Αριστερά στρατευτεί σε μια τέτοια κατεύθυνση, επιμείνει στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και στηρίξει τη λαϊκή αυτοοργάνωση και την κλιμάκωση του ξεσηκωμού, μπορεί να ανταποκριθεί στην ευθύνη της. Απέναντι στη λογική είτε της αυτόκεντρης κομματικής «λαϊκής συμμαχίας», είτε του αντιμνημονιακού μετώπου χωρίς αιχμές και στόχου, είτε του γενικόλογου αντικαπιταλιστικού βερμπαλισμού, αντιπροτείνουμε στον κόσμο της Αριστεράς τη λογική ενός σύγχρονου αριστερού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Μόνο έτσι θα ξαναγίνει η Αριστερά ηγέτιδα δύναμη του «έθνους των εργαζομένων».
Ξέρουμε ότι όλα αυτά δεν αφορούν μόνο την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Γι’ αυτό επιμένουμε στην ανατρεπτική κοινή δράση της Αριστεράς. Γι’ αυτό και θέλουμε να συναντηθούμε με τις αγωνίστριες και τους αγωνιστές, τις τάσεις και τα ρεύματα που μοιράζονται αυτές τις αγωνίες, για να συνδιαμορφώσουμε την Αριστερά της νίκης και της ανατροπής.
Όλα αυτά απαιτούν και διαφορετική πολιτική συγκρότηση. Σημαίνει τη ρήξη με τη λογική του μετώπου κορυφής που αντιμετωπίζει τους αγωνιστές ως απλούς αφισοκολλητές. Χρειαζόμαστε πολιτικά μέτωπα που να λειτουργούν ως εργαστήρια πολιτικοποίησης και παραγωγής νέων πολιτικών συνθέσεων. Γι’ αυτό τολμούμε και καθιερώνουμε την αρχή «ένας σύντροφος- μία ψήφος», τις αποφάσεις με πλειοψηφία χωρίς βέτο, την εκλογή και όχι διορισμό των οργάνων.
Σε κάθε περίπτωση, ζούμε σε μέρες μεγάλων ξεσηκωμών αλλά και μεγάλων ευθυνών για την Αριστερά. Καλούμαστε να σταματήσουμε να μετράμε χαμένες ευκαιρίες. Η συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί και πρέπει να είναι ένα κρίσιμο βήμα σε αυτή την προσπάθεια.
του Συντονιστικού της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
