Το καλοκαίρι του 2025 είχε ένα ιδιαίτερα σημαντικό φορτίο, κυρίως λόγω μεγάλων γεωπολιτικών γεγονότων και διεργασιών που σίγουρα θα επιδράσουν σε όλες τις χώρες, ιδιαίτερα στις μικρές ή μεσαίες χώρες – κι ακόμα περισσότερο σε αυτές που βρίσκονται κοντά στα επίκεντρα διεθνών συγκρούσεων και διευθετήσεων (όπως η Ελλάδα). Ο χρόνος και τα γεγονότα έχουν πυκνώσει. Συμβαίνουν παρά πολλά και με καταιγιστικό ρυθμό. Εν τούτοις ξεχωρίζουν αυτό το καλοκαίρι τρία γεγονότα:
– Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα, που ορίζει μια νέα κατάσταση σε πολλαπλά μέτωπα.
– Η συνεχιζόμενη γενοκτονία των Παλαιστινίων στη Γάζα και η διεθνής κατακραυγή ενάντια στο σιωνιστικό Ισραήλ και τα εγκλήματά του, ενώ στην περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου συντελείται ένας μεγάλος γεωπολιτικός αναδασμός.
– Η συνάντηση του Οργανισμού Συνεργασίας της Σαγκάης στην Κίνα, όπου υπογραμμίστηκε ότι τίποτα δεν θα παραμείνει όπως το ξέραμε όσον αφορά τη Δυτική κυριαρχία και ηγεμονία στον κόσμο. Σε αυτή τη σύνοδο κορυφής επιβεβαιώνεται πως ο ευρασιατικός άξονας διεκδικεί με αξιώσεις να επιτελέσει τον αντικειμενικό ρόλο του αρχιτέκτονα μιας διαφορετικής παγκόσμιας τάξης.
Πίσω από αυτά τα τρία σημαντικά γεγονότα υπάρχουν κάποιες ουσιώδεις εκτιμήσεις:
– Βρισκόμαστε στο τέλος ενός μακρού ιστορικού κύκλου στον οποίο η Δύση, κυριαρχώντας στην παραγωγή, την τεχνολογία, τους στρατηγικούς τομείς και τις αναδιαρθρώσεις του καπιταλισμού, κράτησε τον υπόλοιπο κόσμο κάτω από τη σιδερένια φτέρνα της, χωρίς ποτέ να ξεχνά και την πολεμική μηχανή (και τους πολέμους) ως κεντρικό παράγοντα τροφοδότησης του παραγωγικού της συστήματος.
– Όμως εδώ και καιρό, από τις αρχές του 21ου αιώνα, τα οικονομικά και τεχνολογικά πλεονεκτήματα του καπιταλισμού έχουν πλέον πολλούς άλλους πρωταγωνιστές, οι οποίοι ενισχύονται, μεταξύ άλλων, από το γεγονός ότι δεν ακολούθησαν την ευρωατλαντική νεοφιλελεύθερη μέθη των τελευταίων 40 ετών, έχοντας όλα διατηρήσει (κάποιοι με τον έναν τρόπο, κάποιοι με τον άλλον) έναν κεντρικό ρόλο για το Κράτος.
– Για αυτόν τον λόγο η νεοφιλελεύθερη Δύση βιώνει μια κρίση προοπτικών και οδηγείται στο να δελεάζεται ολοένα και περισσότερο από στρατιωτικές λύσεις, χωρίς σοβαρές μακροπρόθεσμες στρατηγικές σκοπιμότητες (βλέπε και πόλεμο στην Ουκρανία, που δεν μπορεί να κερδηθεί από την Δύση).
Όμως αυτήν την πραγματικότητα μόνο ως απειλή την εκλαμβάνει η Δύση. Ο Τραμπ μουρμούρισε «Συνωμοτείτε εναντίον των ΗΠΑ», και ολόκληρη η Ευρώπη συνεχίζει να βλέπει ως κύριο εχθρό τον Πούτιν. Πρόκειται για μια οδυνηρή διαπίστωση που πρέπει να διαχειριστούν οι Δυτικοί, καθώς κατανοούν ότι ο δικός τους τρόπος διαχείρισης της «διεθνούς τάξης» έχει φτάσει στο τέλος του. Αλλά, παράλληλα, το γεγονός αυτό δείχνει εμφατικά ότι δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι σύλληψης της «ηγεμονίας» από τη Δύση παρά μέσω της στρατιωτικής κυριαρχίας, της οικονομικής λεηλασίας και του στραγγαλισμού των λαών. Εξ ου και η επιθετικότητά τους και οι προετοιμασίες τους. Γι’ αυτό μετά τις δηλώσεις του Τραμπ για τον Καναδά, τη Γροιλανδία, το Μεξικό, τη Ριβιέρα της Γάζας κ.λπ. έρχεται η περικύκλωση με ναυτικές δυνάμεις και οι απειλές ενάντια στην Βενεζουέλα.
Αξιοπρέπεια: κλειδί για να σκεφτόμαστε και να δρούμε, για να κατανοούμε και να μετασχηματίζουμε
Ο Φρέντι Φερνάντεζ, πρεσβευτής της Βενεζουέλας στην Αθήνα, μιλώντας στην εκδήλωση Αλληλεγγύης στην Μπολιβαριανή Βενεζουέλα (ΕΣΗΕΑ, 3/9/2025) ξεκίνησε με μια φράση που θεωρώ πάρα πολύ σοβαρή, και με έβαλε σε σκέψεις και προβληματισμό. Είπε συγκεκριμένα:
Θέλω να τονίσω πολύ, σήμερα, σε αυτή τη στιγμή της συνάντησής μας, σε αυτή τη στιγμή της ζωής μας, τη λέξη αξιοπρέπεια. Είναι κλειδί για να σκεφτόμαστε και να δρούμε, για να κατανοούμε και να μετασχηματίζουμε.
Όταν δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, είναι αδύνατο να κάνουμε την πραγματικότητα πιο δίκαιη και ελεύθερη, γιατί χωρίς αξιοπρέπεια δεν υπάρχει γενναιότητα, δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει αδελφικότητα ούτε αλληλεγγύη.
Προσέξτε ορισμένα καίρια σημεία: «σε αυτή τη στιγμή της ζωής μας», δηλαδή στιγμή μεγάλων αλλαγών και μετάβασης αλλά και άγριας επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού, η αξιοπρέπεια είναι ένα κλειδί «για να σκεφτόμαστε και να δρούμε, για να κατανοούμε και να μετασχηματίζουμε». Όλα σε πληθυντικό αριθμό: «Σκεφτόμαστε-κατανοούμε», «δρούμε» και «μετασχηματίζουμε». Η αξιοπρέπεια, από ατομική αρετή και εσωτερική δύναμη κάθε ανθρώπου, γίνεται συλλογική ιδιότητα λαών, εθνών, χωρών, γίνεται συλλογική δύναμη. Μια χώρα με αξιοπρέπεια, ένας λαός και ένα έθνος με αξιοπρέπεια, δεν μπορεί παρά να έχει και ανθρώπους με αξιοπρέπεια, με αξίες, με πίστη και αποφασιστικότητα να αντισταθούν. Χωρίς αξιοπρέπεια «είναι αδύνατο να κάνουμε την πραγματικότητα πιο δίκαιη και ελεύθερη» και «δεν υπάρχει γενναιότητα, δεν υπάρχει θάρρος, δεν υπάρχει αδελφικότητα ούτε αλληλεγγύη». Πράγματι ο Φρέντι Φερνάντεζ, προτάσσοντας την αξιοπρέπεια, μας δίνει ένα κλειδί κατανόησης, σκέψης, δράσης και μετασχηματισμού.
Ποιος ο βαθμός αξιοπρέπειας στη σημερινή Ελλάδα; Πρέπει να θέσουμε το ερώτημα και να μην φοβηθούμε να το απαντήσουμε. Αυτοί που κυβερνούν τον τόπο, ο πολιτικός κόσμος, η ελεγχόμενη συστημική διανόηση, ο τρόπος διαχείρισης και διοίκησης, το μοίρασμα της πίττας, το ρουσφέτι, η διαφθορά, η μαφιοποίηση, ο ΟΠΕΚΕΠΕ και τόσα άλλα, καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει ίχνος αξιοπρέπειας. Την ίδια στιγμή που μιλούν για αξιολογήσεις, για αριστείες, για βραβεία και διακρίσεις, στερούν στη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας: α) την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, β) την αξιοβίωτη ζωή μέσω της εργασίας, γ) την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό, αφού ταπεινώνουν και μετατρέπουν τους ανθρώπους σε ζητιάνους επιδομάτων για να επιβιώσουν, δ) την ελευθερία (έκφρασης και δράσης), ε) την στέρηση του ελέγχου και της δικαιοσύνης όταν αδικούνται, στ) την εθνική αξιοπρέπεια, ζ) την εθνική και πολιτιστική ταυτότητα, η) τη δημοκρατία και την συμμετοχή, και τόσα άλλα.
Μόνο ένας λαός με αξιοπρέπεια, δηλαδή με αξίες και στόχους, μπορεί να προκόψει, να μετασχηματίσει, να αμυνθεί απέναντι σε όσους τσιμπολογούν και πλουτίζουν πάνω στο κουφάρι μιας χώρας, όσους ρημάζουν την κοινωνία και ευνουχίζουν ή εκπορνεύουν ένα κομμάτι της. Αν η χώρα μετατραπεί σε «κόμβο», σε Πόρτο Γκρέκο ή σε Αβάνα της εποχής του δικτάτορα Μπατίστα, αν γίνει πλήρης αποικία, αν διαμελισθεί ή ακρωτηριαστεί, αν μετατραπεί ο λαός της σε λαό διασποράς, όπως άλλα έθνη και λαοί, όλα αυτά σημαίνουν εσωτερικά μια τεράστια πνευματική διάβρωση, μια τεράστια αλλοτρίωση, έναν εξανδραποδισμό ενός λαού (που θα μοιάζει να έχει γίνει με τη «θέλησή του»).
Εθνικοκοινωνικά χαρακτηριστικά και συλλογική αξιοπρέπεια
– Χρειάζεται να υπάρχει αυτή η χώρα, η Ελλάδα, ως εθνοκρατική οντότητα με εθνική κυριαρχία; Ή δεν έχει σημασία η απάντηση στο ερώτημα αυτό και ας αρκεστούμε στο ό,τι είναι να γίνει ας γίνει;
– Χρειάζεται για να υπάρχει μια χώρα όπου η κοινωνία να είναι όρθια και περήφανη για την ίδια την ύπαρξή της, και να έχει διάθεση να αντισταθεί σε όλες τις επιβουλές ή τις δυνάμεις διάλυσής της; Ή θέλουμε να μετατραπούμε σε πλήρη αποικία με επικυρίαρχους τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την Ε.Ε., την Τουρκία και πρόσφατα και το Ισραήλ;
Αλλά τι σημαίνει κοινωνία όρθια; Αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες, εργασιακή υπερεκμετάλλευση, διάλυση κοινωνικών σχέσεων, άκρατος ατομισμός: αυτά πρέπει να μπουν στο στόχαστρο σαν καταστάσεις που πρέπει να τελειώνουν. Μπορούμε να φανταστούμε ότι η απάντηση στο υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας εξαρτάται από ποιον προστάτη θα έχουμε; Χώρα είμαστε, ή αναβίωση της Τρούμπας; Δυστυχώς ο πολιτικός μας κόσμος κλείνει προς το δεύτερο.
– Η ελληνικότητα, το πολιτιστικό μας κύτταρο, οι αγώνες και οι παραδόσεις του έθνους και του λαού μπορούν να αποτελέσουν μια σημαντική παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται; [Ο Φρέντι Φερνάντεζ αναφέρθηκε ιδιαίτερα στην ιστορία της χώρας του και τους αγώνες για την ανεξαρτησία. Ακόμα και ο Σιμόν Μπολιβάρ (1783–1830) έχει γίνει ενεργό σύμβολο της σύγχρονης ζωής της Βενεζουέλας].
– Η κρατικοεθνική υπόσταση είναι αναγκαία, ή η διάλυσή της (που συντελείται συνειδητά μπροστά στα μάτια μας) μας είναι αδιάφορη;
Χρειαζόμαστε μια συλλογική αξιοπρέπεια με εθνικοκοινωνικά χαρακτηριστικά. Αυτή πρέπει να οικοδομηθεί. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αναγκαίο. Δεν γίνεται διαφορετικά. Πρέπει ένας τέτοιος στόχος να τεθεί και με κάποιο χρονοδιάγραμμα ως αναγκαία προκαταρτική συνθήκη.
Χρειαζόμαστε μια συλλογική αξιοπρέπεια που να πατά στο «δόγμα»: Για να επιβιώσουμε, για να υπάρξουμε, πρέπει να αντισταθούμε. Είναι καιροί αντίστασης, όχι εφόδου. Είναι καιροί προάσπισης και κατάκτησης θέσεων, και δημιουργίας «ταμπουριών» σε κάθε χώρο, σε κάθε τομέα της κοινωνίας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αδιαφορώντας για τα κρίσιμα και τα καίρια προβλήματα της χώρας και χωρίς την επεξεργασία θέσεων και προτάσεων διεξόδου. Ζήτημα που θέτει πρόβλημα μεθόδου: σοβαρότητα, σύστημα οργάνωσης εργασίας, επιμονή, πνεύμα συνεργασίας κι όχι διάσπασης, ικανότητα σύνθεσης, δοκιμασία εγχειρημάτων, έλεγχος και απολογισμός. Δεν μπορεί να κινούμαστε ως «καφενείο» σχολιασμού, τόπο δημόσιων σχέσεων και διαρκών διενέξεων γύρω από την «αλήθεια μας».
Τι περιμένουμε; Έναν αυτόκλητο ηγέτη; Έναν σωτήρα, έναν μεσσία; Μια βραδιά μαγική που όλα θα τελειώσουν; Μια σπαθιά που θα λύσει όλους τους γόρδιους δεσμούς με ευκολία; Δεν γίνονται αυτά.
Μόνο ένας λαός με αξιοπρέπεια, δηλαδή με αξίες και στόχους, μπορεί να προκόψει, να μετασχηματίσει, να αμυνθεί απέναντι σε όσους τσιμπολογούν και πλουτίζουν πάνω στο κουφάρι μιας χώρας, όσους ρημάζουν την κοινωνία και ευνουχίζουν ή εκπορνεύουν ένα κομμάτι της
Έχουμε ανάγκη από παραδείγματα;
Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι απλή. Εξηγώ: Έχουμε ανάγκη να μαθαίνουμε από παντού και από όλους. Με δεδομένο ένα φτωχοπροδρομικό πνεύμα και έναν ραγιαδισμό, και με δεδομένο πως ένα μεγάλο μέρος αντιστεκόμενων ανθρώπων δεν δίνει καμία σημασία στις εγγενείς δυνάμεις και παραδόσεις του ελληνικού λαού στη διαχρονία του (πιθανόν να μην αντιλαμβάνεται αυτό που ακόμα και οι αστοί έχουν καταλάβει, δηλαδή το Υπαρξιακό Πρόβλημα του τόπου), το να αναζητάς παραδείγματα ή πρότυπα από κάπου αλλού δεν βοηθάει να λύσεις αυτό που πρέπει. Δηλαδή το υπαρξιακό πρόβλημα με όρους που δεν θα είναι αντιγραφή παλιότερων καταστάσεων, ούτε μεταφορά ξένων παραδειγμάτων. Θα επαναλάβω μια κακόηχη έκφραση: ή ο δρόμος θα είναι ελληνικός, εθνικοκοινωνικός, ή δεν θα υπάρξει δρόμος. Τόσο απλά και κατηγορηματικά. Άρα πρέπει να κτίσουμε το δικό μας Παράδειγμα, τον δικό μας Τρόπο που να προσιδιάζει και να αναβλύζει μέσα από την ελληνική πραγματικότητα. Ναι, δύσκολο. Αλλά με αυτό αναμετριόμαστε «σε αυτή τη στιγμή της ζωής μας».
Αφού έδωσα αυτές τις απαραίτητες διευκρινίσεις, ας ρίξουμε μια ματιά σε μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Τις μέρες που η Φλοτίλα, η διεθνής καμπάνια αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη για να σταματήσει η γενοκτονία και ο λιμός στη Γάζα, θα πλησιάζει προς τα εκεί, στη Γαλλία προγραμματίζεται μια μεγάλη κινητοποίηση, που ίσως γεννήσει ένα μεγάλο κίνημα. Η Γαλλία αντιμετωπίζει μια τεράστια πολιτική κρίση και έχει εξαγγελθεί ένα σχέδιο που μοιάζει αρκετά με τα μνημόνια που είχαν επιβληθεί στον ευρωπαϊκό Νότο πριν μια 15ετία. Έχει λοιπόν γίνει ένα μεγάλο κάλεσμα για παν-γαλλική κινητοποίηση με κεντρικό σύνθημα «Να μπλοκάρουμε τα πάντα». Η 10η Σεπτεμβρίου θα είναι μια μέρα γενικής κινητοποίησης, γενικής απεργίας, με ακινητοποιήσεις όλων των μεταφορών και μπλοκάρισμα όλης της οικονομικής δραστηριότητας.
«Να μπλοκάρουμε τα πάντα» (Bloquons tout)
Ακολουθεί μια σταχυολόγηση από τα γαλλικά μέσα δικτύωσης (δεν πρόκειται για μια διακήρυξη):
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2025 αναλαμβάνουμε συλλογικά την ευθύνη να μπλοκάρουμε τα πάντα. Δεν εργαζόμαστε. Δεν πληρώνουμε. Δεν καταναλώνουμε. Απαιτούμε την άμεση απόσυρση του Σχεδίου Bayrou που επιβάλλει περικοπές, αυξάνει τις ανισότητες, καταστρέφει τις δημόσιες υπηρεσίες και στερεί αξιοπρέπεια από εργαζόμενους, ανέργους, νέους και ηλικιωμένους. Και μαζί με αυτό διατυπώνουμε τα αιτήματά μας:
– Αύξηση μισθών και συντάξεων, ουσιαστική ενίσχυση του κατώτατου μισθού (SMIC).
– Ενίσχυση και προστασία των δημόσιων υπηρεσιών: Υγεία, Παιδεία, Μεταφορές, Ενέργεια.
– Διατήρηση και βελτίωση των κοινωνικών παροχών, αντί για περικοπές.
– Φορολόγηση των υπερπλουσίων και των μεγάλων πολυεθνικών.
– Θεσμική αλλαγή και δημοκρατική αναγέννηση: προς μια 6η Δημοκρατία.
– Εθνικοποιήσεις σε στρατηγικούς τομείς, ώστε να υπηρετούν την κοινωνία και όχι τα κέρδη.
– Οικολογική μετάβαση και μέτρα κατά της κλιματικής κρίσης.
Μορφές αγώνα και πάλης
– Γενική απεργία: να σταματήσει η χώρα μέχρι να ακουστεί η φωνή μας.
– Μπλόκα και μποϊκοτάζ: σταματάμε την κατανάλωση και τις πληρωμές.
– Ανυπακοή: δεν υποτασσόμαστε σε μέτρα που καταστρέφουν τη ζωή μας.
– Αλληλεγγύη: στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο, σε τοπικές και πανεθνικές δράσεις.
Το «Bloquons tout» δεν ανήκει σε κανένα κόμμα ή αρχηγό. Είναι η φωνή των πολλών, οργανωμένη με τρόπο οριζόντιο, ανοιχτό και δημοκρατικό. Στις 10 Σεπτεμβρίου 2025 κάνουμε την αρχή. Αν δεν μας ακούσουν, θα συνεχίσουμε. Γιατί όταν ο λαός αποφασίζει να μπλοκάρει τα πάντα, τίποτα δεν μπορεί να συνεχίσει όπως πριν.
Αναφέρθηκα σε αυτό το παράδειγμα επειδή στηρίζεται στην πείρα των τελευταίων χρόνων (π.χ. Κίτρινα Γιλέκα) αλλά και επειδή ο γαλλικός λαός έχει μια πλούσια εμπειρία αγώνων, και όταν «θυμώνει» κάνει πράγματα μεγάλα. Ακόμα, επειδή πρέπει να δούμε και να μάθουμε πώς ξετυλίγεται μια βεντάλια αιτημάτων και θεμάτων και πώς δημιουργούνται δίκτυα και διαδικασίες για την προώθηση της κινητοποίησης. Στην Ελλάδα έχουμε το κίνημα των Τεμπών (με όλες τις ιδιαιτερότητες), έχουμε κινήσεις τοπικές για τα περιβαλλοντικά, έχουμε κινήσεις αλληλεγγύης σε κρίσιμες στιγμές (πλημμύρες, φωτιές, καταστροφές, σεισμοί) κ.λπ. Δεν έχουμε όμως συγκρότηση μεγάλων μαζικών κινημάτων με διαδικασίες και πιο διευρυμένη θεματολογία. Όσα έχουμε μοιάζουν μονοθεματικά, ή καλύπτουν (για παράδειγμα το αντιμνημονιακό κίνημα ή το κίνημα των Τεμπών) μια μεγάλη απουσία ή ανάγκη σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Δεν γέννησαν όμως μια διαδικασία ή ένα πρόγραμμα. Στην περίπτωση του αντιμνημονιακού, κυριάρχησε η «ανάθεση» στο ΣΥΡΙΖΑ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Στο κίνημα των Τεμπών μετά τις 28/2 χάθηκε πολύτιμος χρόνος για να υπάρξει-δημιουργηθεί ένα μεγάλο κίνημα-εγχείρημα. Σ’ αυτό δεν υπάρχουν καθόλου διαδικασίες συμμετοχής ή εμπλουτισμού ενός προγράμματος, και τείνει να πάρει προσωποκεντρικό χαρακτήρα.
Πέρα από την αξιοπρέπεια ένα άλλο κλειδί: η πολιτικοποίηση
Η ανάγκη της διαρκούς πολιτικοποίησης είναι όρος για την πραγματική συμμετοχή στην πολιτική, ιδιαίτερα αν μας ενδιαφέρει αυτή με άλλο τρόπο και ουσία.
Έρχονται μεγάλα κύματα, αντιδραστικά κύματα γεωπολιτικού αναδασμού στην περιοχή μας· η χώρα μας είναι οικόπεδο διαμοιρασμού και περιορισμένης τυπικής κυριαρχίας. Μας καθιστούν ξένους στο τόπο μας και περιττούς. Ποια δύναμη και ποιο πρόγραμμα μπορεί να βάλει φραγμό σε αυτούς τους σχεδιασμούς; Σε ποιες κοινωνικές δυνάμεις μπορεί να στηριχθεί μια θετική προοπτική; Σε ποια κατάσταση είναι ο λαϊκός παράγοντας; Ποια βήματα πρέπει να γίνουν;
Το εθνικοκοινωνικό πρόγραμμα απάντησης στο Υπαρξιακό Πρόβλημα της Ελλάδας, σημαίνει διεύρυνση της ατζέντας του λαϊκού παράγοντα, δημιουργία προϋποθέσεων, συζήτηση-διάλογο και εκτίμηση της κατάστασης, σχεδιασμό που να παίρνει ιδιαίτερα μέτρα για την πολιτικοποίηση και συνειδητοποίηση του λαού, όχι εγκλωβισμό στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, όχι το μυαλό στα ποσοστά και στις έδρες, καλλιέργεια πνεύματος προσφοράς, οργάνωσης και συγκρότησης του κόσμου που θέλει να προσφέρει, κι όχι αντιμετώπισή του ως ψηφοφόρου και τίποτα άλλο.
Θα χρειαστεί να επανέλθουμε στα ζητήματα αυτά, έχοντας και την πείρα των επόμενων ημερών.
Για να υπάρξουμε ή για να επιβιώσουμε πρέπει να αντισταθούμε, καλλιεργώντας μια νέα συνείδηση ενάντια στην εθνική και κοινωνική αλλοτρίωση που μας επιβάλλεται!
