Διαβάζοντας τις τελευταίες τοποθετήσεις και δυο αφίσες
Ο τρόπος που τοποθετήθηκε η ηγεσία του ΚΚΕ σε διάφορα ζητήματα των τελευταίων ημερών, προκαλεί προβληματισμό. Στο κεντρικό μήνυμά της για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου θεωρεί ότι «ο λαός έχει συμφέρον να γυρίσει την πλάτη στα ιδεολογήματα για εθνική ομοψυχία και κατοχή της Ελλάδας», αφού όπως τονίζει, «και τα δύο έχουν στόχο την υποταγή του εργάτη στον κεφαλαιοκράτη». Το ίδιο διάστημα κυκλοφόρησαν δύο αφίσες με την υπογραφή του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, φωτογραφίες του Άρη Βελουχιώτη και του Νίκου Ζαχαριάδη. Στην τελευταία υπήρχε ο τίτλος «Το ΚΚΕ σάλπισε την αντίσταση», αλλά δεν διευκρινίζεται απέναντι σε τι· στον ξένο εισβολέα, στον κατακτητή και στην κατοχή, άραγε;
Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο περιστατικό που συνέβη στη Βουλή. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατέθεσε πρόταση να κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη λίστα Λαγκάρντ ο Γ. Παπανδρέου, το ΚΚΕ ψήφισε κατά, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας την άποψη ότι η συνέχιση της εξέτασης πολιτικών προσώπων στη Βουλή, δεν βοηθά στην αποκάλυψη της αλήθειας και αποπροσανατολίζει το λαό. Πριν από λίγες μέρες (25/10) στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, όταν τέθηκε η πρόταση για απεργία όλες τις μέρες που θα βρίσκονται στη Βουλή τα νομοσχέδια, το ΠΑΜΕ ψήφισε μαζί με την ΠΑΣΚΕ μια μονοήμερη απεργία, ενώ συνδικαλιστές του πρόβαλαν την άποψη ότι «έτσι κι αλλιώς τα μέτρα θα περάσουν».
Σε πρόσφατη συνέντευξή της η Αλ. Παπαρήγα (29/10) τοποθετήθηκε απέναντι στο επερχόμενο Μνημόνιο-3 ως εξής: «Η λαϊκή αντίδραση πρέπει να συσπειρωθεί στο αίτημα να καταψηφιστούν τα μέτρα, όμως εμείς επισημαίνουμε ότι δεν πρέπει το αίτημα να είναι μόνο η καταψήφιση. Χωρίς αποδέσμευση από την Ε.Ε., οριστική διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση, δεν μπορούμε να μιλάμε για πραγματική καταψήφιση των μέτρων». Ενώ σε άλλη συνέντευξή της (1/11), η Αλ. Παπαρήγα καταχώρησε στις εφεδρείες που διαθέτει το σύστημα μια «κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» καθώς και το «σύνθημα για ενότητα της Αριστεράς». Παράλληλα, κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «έχει μια πολιτική μισό -μισό και με τα μονοπώλια και με το λαό».
Ο πυρήνας αυτών των τοποθετήσεων είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε μια ακμαία και κυρίαρχη πλουτοκρατία (μικροϊμπεριαλιστική είχε αποκληθεί παλιότερα) και δεν τίθεται ζήτημα κατοχής και συνακόλουθα διεκδίκησης της πολιτικής και οικονομικής, δηλαδή, της εθνικής ανεξαρτησίας. Στόχος για το λαό αποτελεί μόνο η εδώ και τώρα ανατροπή της κεφαλαιοκρατίας, ενώ παράλληλα, τα κύρια πυρά του λαϊκού κινήματος πρέπει να στοχεύουν στην εδώ και τώρα αποδέσμευση από την Ε.Ε., η οποία Ε.Ε. εκφράζει τα συμφέροντα της διεθνούς πλουτοκρατίας στην οποία ενσωματώνεται και η ελληνική.
Περί αυτού πρόκειται και νομίζουμε ότι δεν παραποιούμε την αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η αντίληψη αυτή, ενώ βρίσκεται σε αντίφαση με την ιστορία και τις παλιότερες τοποθετήσεις του ΚΚΕ, μπορούσε να συνέχει τον κομματικό κορμό, όσο διάστημα υπήρχε ανάπτυξη της πολιτικής επιρροής του κόμματος. Ο απογοητευμένος άνθρωπος του λαού ψήφιζε ΚΚΕ, όχι ακριβώς συμφωνώντας με αυτήν την αντίληψη, την οποία άλλωστε δεν πρόβαλε και πολύ το κόμμα, αλλά θεωρώντας ότι το ΚΚΕ είναι διαφορετικό από όλους τους άλλους. Βέβαια η αντίληψη αυτή υποτιμά το πολιτικό στοιχείο, υποτιμά την ανάπτυξη του πολιτικού αγώνα και των κοινωνικών μετώπων, υποτιμά τη σημασία μιας πολιτικής ρήξεων και μετασχηματισμών και εστιάζει σε μια ιδεολογικού χαρακτήρα παρέμβαση με αναφορά σε ένα αόριστο μέλλον -αόριστο στο πώς θα έρθει και στο πώς θα μετασχηματιστεί η λαϊκή συνείδηση για να το υιοθετήσει ως στόχο.
Έτσι, αφενός έμεινε ακάλυπτο ένα ευρύτατο κοινωνικό δυναμικό που ριζοσπαστικοποιήθηκε στη μνημονιακή περίοδο και που τελικά ξέσπασε και εκφράστηκε μέσα από το μεγάλο κίνημα των πλατειών, αφετέρου αφέθηκε το πεδίο ανοικτό στον ΣΥΡΙΖΑ για να εκφράσει αυτό το δυναμικό.
Σε τελική ανάλυση, όσο η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει στη συγκεκριμένη αντίληψη, τόσο περισσότερο θα στριμώχνεται και θα αναγκάζεται να ελπίζει, κυρίως στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπήρχε μια αλλαγή, θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, πολύ πιο ελπιδοφόρα για το λαό και πολύ πιο δύσκολα για τον αστισμό και τους πάτρωνές του.
Ας πάμε τώρα σε ένα άλλο περιστατικό που συνέβη στη Βουλή. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατέθεσε πρόταση να κληθεί να δώσει εξηγήσεις για τη λίστα Λαγκάρντ ο Γ. Παπανδρέου, το ΚΚΕ ψήφισε κατά, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, προβάλλοντας την άποψη ότι η συνέχιση της εξέτασης πολιτικών προσώπων στη Βουλή, δεν βοηθά στην αποκάλυψη της αλήθειας και αποπροσανατολίζει το λαό. Πριν από λίγες μέρες (25/10) στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, όταν τέθηκε η πρόταση για απεργία όλες τις μέρες που θα βρίσκονται στη Βουλή τα νομοσχέδια, το ΠΑΜΕ ψήφισε μαζί με την ΠΑΣΚΕ μια μονοήμερη απεργία, ενώ συνδικαλιστές του πρόβαλαν την άποψη ότι «έτσι κι αλλιώς τα μέτρα θα περάσουν».
Σε πρόσφατη συνέντευξή της η Αλ. Παπαρήγα (29/10) τοποθετήθηκε απέναντι στο επερχόμενο Μνημόνιο-3 ως εξής: «Η λαϊκή αντίδραση πρέπει να συσπειρωθεί στο αίτημα να καταψηφιστούν τα μέτρα, όμως εμείς επισημαίνουμε ότι δεν πρέπει το αίτημα να είναι μόνο η καταψήφιση. Χωρίς αποδέσμευση από την Ε.Ε., οριστική διαγραφή του χρέους και κοινωνικοποίηση, δεν μπορούμε να μιλάμε για πραγματική καταψήφιση των μέτρων». Ενώ σε άλλη συνέντευξή της (1/11), η Αλ. Παπαρήγα καταχώρησε στις εφεδρείες που διαθέτει το σύστημα μια «κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» καθώς και το «σύνθημα για ενότητα της Αριστεράς». Παράλληλα, κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «έχει μια πολιτική μισό -μισό και με τα μονοπώλια και με το λαό».
Ο πυρήνας αυτών των τοποθετήσεων είναι ότι στην Ελλάδα έχουμε μια ακμαία και κυρίαρχη πλουτοκρατία (μικροϊμπεριαλιστική είχε αποκληθεί παλιότερα) και δεν τίθεται ζήτημα κατοχής και συνακόλουθα διεκδίκησης της πολιτικής και οικονομικής, δηλαδή, της εθνικής ανεξαρτησίας. Στόχος για το λαό αποτελεί μόνο η εδώ και τώρα ανατροπή της κεφαλαιοκρατίας, ενώ παράλληλα, τα κύρια πυρά του λαϊκού κινήματος πρέπει να στοχεύουν στην εδώ και τώρα αποδέσμευση από την Ε.Ε., η οποία Ε.Ε. εκφράζει τα συμφέροντα της διεθνούς πλουτοκρατίας στην οποία ενσωματώνεται και η ελληνική.
Περί αυτού πρόκειται και νομίζουμε ότι δεν παραποιούμε την αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η αντίληψη αυτή, ενώ βρίσκεται σε αντίφαση με την ιστορία και τις παλιότερες τοποθετήσεις του ΚΚΕ, μπορούσε να συνέχει τον κομματικό κορμό, όσο διάστημα υπήρχε ανάπτυξη της πολιτικής επιρροής του κόμματος. Ο απογοητευμένος άνθρωπος του λαού ψήφιζε ΚΚΕ, όχι ακριβώς συμφωνώντας με αυτήν την αντίληψη, την οποία άλλωστε δεν πρόβαλε και πολύ το κόμμα, αλλά θεωρώντας ότι το ΚΚΕ είναι διαφορετικό από όλους τους άλλους. Βέβαια η αντίληψη αυτή υποτιμά το πολιτικό στοιχείο, υποτιμά την ανάπτυξη του πολιτικού αγώνα και των κοινωνικών μετώπων, υποτιμά τη σημασία μιας πολιτικής ρήξεων και μετασχηματισμών και εστιάζει σε μια ιδεολογικού χαρακτήρα παρέμβαση με αναφορά σε ένα αόριστο μέλλον -αόριστο στο πώς θα έρθει και στο πώς θα μετασχηματιστεί η λαϊκή συνείδηση για να το υιοθετήσει ως στόχο.
Έτσι, αφενός έμεινε ακάλυπτο ένα ευρύτατο κοινωνικό δυναμικό που ριζοσπαστικοποιήθηκε στη μνημονιακή περίοδο και που τελικά ξέσπασε και εκφράστηκε μέσα από το μεγάλο κίνημα των πλατειών, αφετέρου αφέθηκε το πεδίο ανοικτό στον ΣΥΡΙΖΑ για να εκφράσει αυτό το δυναμικό.
Σε τελική ανάλυση, όσο η ηγεσία του ΚΚΕ επιμένει στη συγκεκριμένη αντίληψη, τόσο περισσότερο θα στριμώχνεται και θα αναγκάζεται να ελπίζει, κυρίως στην αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπήρχε μια αλλαγή, θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, πολύ πιο ελπιδοφόρα για το λαό και πολύ πιο δύσκολα για τον αστισμό και τους πάτρωνές του.
Χ.Κ.
Σχόλια
