Με τον Σωκράτη Μαντζουράνη.Οι κωλοτούμπες είναι μια γνωστή ασχολία για τους πιτσιρικάδες.
Αθλοπαιδιά φιγουρατζίδικη και αβανταδόρικη, έχει τους κινδύνους της, έχει όμως και τα καλά της.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκάσαμε κάτω σαν καρπούζι, στην προσπάθειά μας να κάνουμε τη φιγούρα μας, όμως αποσπούσαμε το θαυμασμό της παρέας και εξασφαλίζαμε και κάποιο κοριτσίστικο χαμόγελο.
Προσωπικά, με κάτι τσαλίμια και περιστροφές της πλάκας έβγαλα και ένα ραντεβουδάκι με το Μαρικάκι που το είχα καιρό στο μάτι, το οποίο τελικά προτίμησε τον Μιχάλη που δεν ήξερε από κωλοτούμπες, είχε όμως μηχανάκι- μια όμορφη κατακόκκινη Φλορέτα- και ο πατέρας του ήταν τμηματάρχης σε τράπεζα.
Όπως όμως και να το δεις το ζήτημα, ο ισολογισμός ξεφτίλας-κέρδους από τις κωλοτούμπες ήταν πάντα θετικός για τον… αθλητή πάντα και έτσι μένει μέχρι και σήμερα.
Όμορφα χρόνια όταν η τούμπα ήταν παιχνίδι, εκτός από τις τούμπες της μαϊμούς και της αρκούδας του γύφτου, που ήταν για το μεροκάματο.
Η τεχνική της κωλοτούμπας δεν είναι εύκολη δουλειά, ούτε είναι για όλους και με τον καιρό η τεχνική αυτή εξελίχθηκε κι’ έγινε για κάποιους σαλτιμπάγκους επιστήμη και επάγγελμα.
Υπάρχουν πολλά είδη και παραλλαγές κωλοτούμπας με εξαίρετους καλλιτέχνες στο κάθε είδος.
Προσωπικά με εντυπωσιάζουν οι τούμπες στην ενόργανη και ιδιαίτερα στην πολιτική.
Τρελαίνομαι για τους σοφιστικέ σαλτιμπάγκους.
Το στυλ αυτό θέλει ο σαλταδόρος να είναι σοβαρός και να απευθύνεται προς το κοινό με αρχοντικές κινήσεις, θέλει προσοχή στη κάθε φάση της τούμπας, αναμονή και προγραμματισμό της επόμενης κίνησης.
Απευθύνεται στο κοινό με ακαταλαβίστικα λόγια όπως π.χ. «ανανέωση», «καθοριστικός ρόλος», «σύγχρονη αντίληψη» και άλλες τέτοιες παπάρες και όταν από κάτω ακουστεί «τι κύριος!» ή «τι σοβαρός άνθρωπος!», τότε καταλαβαίνει πως είναι καλή ώρα να αρχίσει τα νούμερά του.
Το όλο εγχείρημα, πέρα από αφελές κοινό, απαιτεί απαραιτήτως και μερικούς καλούς αβανταδόρους – κατά προτίμηση κανάλια και εφημερίδες.
Πριν και μετά από κάθε τούμπα πάντα υπάρχει ένας ντελάλης-στέλεχος του τσίρκου, που εξηγεί στον κόσμο πόσο σοβαρός και μετρημένος είναι ο κ. κωλοτούμπας.
Ο αθλητής όλο αυτό το διάστημα είναι σοβαρός και ακίνητος και αν κατά διαστήματα δεν… έφτυνε, θα τον πέρναγες για μαρμαρωμένο.
Ο σαλτιμπάγκος αρχίζει δογματικά με μια αριστερή στάση, ξετυλίγεται προοδευτικά με κίνηση «ανανέωση», καταφεύγει με χάρη και τσαμπουκά στη στάση «κυβερνώσα Αριστερά» και με ξαφνικό σάλτο βρίσκεται επάνω-επάνω και δεξιά-δεξιά και με δεξιόστροστροφες πιρουέτες προσγειώνεται.
Πάντα προσγειώνεται εκεί που έφτυνε.
Και φτύνει ασύστολα ο μπαγάσας!
Σε αυτό το στυλ τούμπας, αξιοθαύμαστη είναι η ευελιξία, η εφευρετικότητα σε κινήσεις και η επιμονή του αθλητή για τη συνεχή βελτίωση της τεχνικής του.
Σαν τέλειωσα το γράψιμο τούτου του σημειώματος, μου ήρθε -έτσι στα ξεκούδουνα- μια ιστορία του μπάρμπα-Θόδωρου:
Επί Μεταξά φέρνουν στο κελί της Ασφάλειας τον Παναγή, μετά την ανάκριση, λιώμα μέσα σε μια κουβέρτα.
Τρέχουν να τον βοηθήσουν κι αυτός βάζει τα γέλια.
Τρελάθηκε από το ξύλο, λένε.
-Γιατί γελάς σύντροφε, τον ρωτάνε.
Κι αυτός απαντά:
-Για σκεφτείτε, ρε συντρόφια, να ήμουν και πούστης…
Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκάσαμε κάτω σαν καρπούζι, στην προσπάθειά μας να κάνουμε τη φιγούρα μας, όμως αποσπούσαμε το θαυμασμό της παρέας και εξασφαλίζαμε και κάποιο κοριτσίστικο χαμόγελο.
Προσωπικά, με κάτι τσαλίμια και περιστροφές της πλάκας έβγαλα και ένα ραντεβουδάκι με το Μαρικάκι που το είχα καιρό στο μάτι, το οποίο τελικά προτίμησε τον Μιχάλη που δεν ήξερε από κωλοτούμπες, είχε όμως μηχανάκι- μια όμορφη κατακόκκινη Φλορέτα- και ο πατέρας του ήταν τμηματάρχης σε τράπεζα.
Όπως όμως και να το δεις το ζήτημα, ο ισολογισμός ξεφτίλας-κέρδους από τις κωλοτούμπες ήταν πάντα θετικός για τον… αθλητή πάντα και έτσι μένει μέχρι και σήμερα.
Όμορφα χρόνια όταν η τούμπα ήταν παιχνίδι, εκτός από τις τούμπες της μαϊμούς και της αρκούδας του γύφτου, που ήταν για το μεροκάματο.
Η τεχνική της κωλοτούμπας δεν είναι εύκολη δουλειά, ούτε είναι για όλους και με τον καιρό η τεχνική αυτή εξελίχθηκε κι’ έγινε για κάποιους σαλτιμπάγκους επιστήμη και επάγγελμα.
Υπάρχουν πολλά είδη και παραλλαγές κωλοτούμπας με εξαίρετους καλλιτέχνες στο κάθε είδος.
Προσωπικά με εντυπωσιάζουν οι τούμπες στην ενόργανη και ιδιαίτερα στην πολιτική.
Τρελαίνομαι για τους σοφιστικέ σαλτιμπάγκους.
Το στυλ αυτό θέλει ο σαλταδόρος να είναι σοβαρός και να απευθύνεται προς το κοινό με αρχοντικές κινήσεις, θέλει προσοχή στη κάθε φάση της τούμπας, αναμονή και προγραμματισμό της επόμενης κίνησης.
Απευθύνεται στο κοινό με ακαταλαβίστικα λόγια όπως π.χ. «ανανέωση», «καθοριστικός ρόλος», «σύγχρονη αντίληψη» και άλλες τέτοιες παπάρες και όταν από κάτω ακουστεί «τι κύριος!» ή «τι σοβαρός άνθρωπος!», τότε καταλαβαίνει πως είναι καλή ώρα να αρχίσει τα νούμερά του.
Το όλο εγχείρημα, πέρα από αφελές κοινό, απαιτεί απαραιτήτως και μερικούς καλούς αβανταδόρους – κατά προτίμηση κανάλια και εφημερίδες.
Πριν και μετά από κάθε τούμπα πάντα υπάρχει ένας ντελάλης-στέλεχος του τσίρκου, που εξηγεί στον κόσμο πόσο σοβαρός και μετρημένος είναι ο κ. κωλοτούμπας.
Ο αθλητής όλο αυτό το διάστημα είναι σοβαρός και ακίνητος και αν κατά διαστήματα δεν… έφτυνε, θα τον πέρναγες για μαρμαρωμένο.
Ο σαλτιμπάγκος αρχίζει δογματικά με μια αριστερή στάση, ξετυλίγεται προοδευτικά με κίνηση «ανανέωση», καταφεύγει με χάρη και τσαμπουκά στη στάση «κυβερνώσα Αριστερά» και με ξαφνικό σάλτο βρίσκεται επάνω-επάνω και δεξιά-δεξιά και με δεξιόστροστροφες πιρουέτες προσγειώνεται.
Πάντα προσγειώνεται εκεί που έφτυνε.
Και φτύνει ασύστολα ο μπαγάσας!
Σε αυτό το στυλ τούμπας, αξιοθαύμαστη είναι η ευελιξία, η εφευρετικότητα σε κινήσεις και η επιμονή του αθλητή για τη συνεχή βελτίωση της τεχνικής του.
Σαν τέλειωσα το γράψιμο τούτου του σημειώματος, μου ήρθε -έτσι στα ξεκούδουνα- μια ιστορία του μπάρμπα-Θόδωρου:
Επί Μεταξά φέρνουν στο κελί της Ασφάλειας τον Παναγή, μετά την ανάκριση, λιώμα μέσα σε μια κουβέρτα.
Τρέχουν να τον βοηθήσουν κι αυτός βάζει τα γέλια.
Τρελάθηκε από το ξύλο, λένε.
-Γιατί γελάς σύντροφε, τον ρωτάνε.
Κι αυτός απαντά:
-Για σκεφτείτε, ρε συντρόφια, να ήμουν και πούστης…
Σχόλια
