Τον δύσκολο χειμώνα –πόσοι και πόσοι δεν ταλαιπωρήθηκαν φέτος από αυτόν– διαδέχεται η άκρως σύντομη άνοιξη. Οι νεραντζιές, και τα άλλα εσπεριδοειδή, μας μεθούν με το άρωμά τους. Κι όμως, η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και τη βδομάδα που πέρασε.
Ο Τσίπρας πανηγύρισε την «εξαιρετική συμφωνία» με μια κουστωδία και τον επιστήθιο φίλο του, Ζόραν, στα Σκόπια. Με 140 επιχειρηματίες και μπόλικα χαμόγελα, νόμιζε ότι θα ξεχαστεί η απώλεια ταυτότητας και το πούλημα του ονόματος.
Μάλιστα, από το «αεροδρόμιο της Μίκρας» –φυσικά και δεν ήταν λάθος– θα παρέχουμε εναέρια προστασία στη γείτονα χώρα. Την επομένη κιόλας του ταξιδιού, στα Σκόπια αφίχθηκε ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας.
Τα πανηγύρια, οι σέλφι, όπως και οι δηλώσεις του Πάπα (κι όχι του Παππά) για Νόμπελ στον Τσίπρα, δεν μπόρεσαν να κρύψουν τον εκνευρισμό από τις διαστάσεις που δίνει η Ν.Δ. στο θέμα Πετσίτη. Φαίνεται ότι παίζονται παιχνίδια, αποκαλύψεις για μαύρο χρήμα και δοσοληψίες, ενώ γίνονται μετατοπίσεις στο χώρο της δικαιοσύνης, ενόψει της επερχόμενης εναλλαγής. Πιθανά το Μαξίμου να απαντήσει με νέες αποκαλύψεις για τη Novartis, αν το θελήσουν κι οι ΗΠΑ.
Στο λιμάνι του Πειραιά, μετά και τη γνωμοδότηση του ΚΑΣ, ορθώνονται εμπόδια στην κινεζική Cosco, λίγα 24ωρα μετά το «άνοιγμα» του λιμανιού της Τεργέστης για τους Κινέζους από την ιταλική κυβέρνηση. Ο δρόμος του μεταξιού περνά από λιμάνια και στρατηγικές θέσεις, κι ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος.
Υπήρξε κι ένα τηλεφώνημα Τσίπρα-Ράμα για τις διώξεις που επιχειρούνται ενάντια στην ελληνική μειονότητα, χωρίς δείγματα «αποφασιστικότητας» από την ελληνική μεριά. Φαίνεται ότι θα ξαναζήσουμε –αργά ή γρήγορα– κάτι ανάλογο με τα Σεπτεμβριανά της Πόλης (1955).
Στα Διαβατά και στον σταθμό Λαρίσης, εικόνες που υπενθυμίζουν το ρόλο που εναποθέτουν για τη χώρα σε σχέση με το προσφυγικό.
Ο Γάλλος «νέος φιλόσοφος» Μπερνάρ Ανρί Λεβί, αυτή τη βδομάδα τραπεζώθηκε από πολλούς φορείς, μέχρι και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Προωθεί τα «φιλοευρωπαϊκά» αντιδραστικά ιδεώδη του… Πάντα χρειάζεται κι ένα περιτύλιγμα.
Λίγο πιο πέρα, στην Τουρκία, οι εκλογές έδειξαν ότι ο Ερντογάν κρατά μεν τα ηνία αλλά έχει αρχίσει το πριόνισμά του σε κοινωνικό επίπεδο. Ειδικά στα αστικά κέντρα. Γι αυτό κι η πίεση μεγαλώνει, με ανοικτές απειλές από ΗΠΑ για τα F-35 και καλυμμένο οικονομικό πόλεμο.
Πιο πέρα, η Γαλλία αποκτά προσβάσεις στην Κύπρο, όπου σπεύδουν τα πολεμικά της. Η Κίνα επενδύει σε Σερβία, Ιταλία και προχωρά σε συμφωνίες με Γαλλία, Γερμανία και Πορτογαλία.
Το ΝΑΤΟ γιορτάζει, ως αξιοπρεπές ευαγές ίδρυμα, τα 70 χρόνια του και προγραμματίζει τις επόμενες σταυροφορίες του.
Οι ακροβασίες με το Brexit συνεχίζονται όλο και πιο χοντροκομμένα, δείχνοντας ένα μπλοκάρισμα στη στρατηγική των εμπλεκόμενων δυνάμεων.
Τέλος, στη Βερόνα της Ιταλίας, ένα συνέδριο «υπέρ της οικογένειας» δημιουργεί αντιδράσεις και διχάζει το κοινωνικό σώμα. Ο Σαλβίνι σιγά σιγά, ή πιο ραγδαία, δημιουργεί τους όρους της υπερσυντηρητικής, ακροδεξιάς ηγεμονίας.
Οι νεραντζιές ευωδιάζουν, αλλά το προεκλογικό κλίμα δημιουργεί ένα τοξικό νέφος. Μια διαρκής διαπάλη για να βρεθεί ο τρόπος να εκφραστούν δυνατότητες που καταπιέζονται ή ωθούνται στη ματαίωση. Ας μην προσπερνάμε την άνοιξη, ας σκεφτούμε δημιουργικά και ανθρώπινα.
