Το όργιο αστυνομοκρατίας των τελευταίων ημερών είναι η κορυφή του παγόβουνου της αδιέξοδης πολιτικής της κυβέρνησης που προσπαθεί να επιβληθεί στον δημόσιο χώρο, συμπιέζοντας ασφυκτικά την κοινωνία, στο όνομα του λοκντάουν διαρκείας και με πρόσχημα την πανδημία.
Η κυβέρνηση εν μέσω αποτυχίας της πολιτικής της, σε όλους τους τομείς, έχει μια και μόνη απάντηση για κάθε κοινωνικό πρόβλημα, τον αυταρχισμό και την καταστολή. Από την αρχή της πανδημίας έδειξαν τις προθέσεις τους, προσλαμβάνοντας εν μέσω υγειονομικής κρίσης αστυνομικούς και όχι γιατρούς και νοσηλευτές, επιβάλλοντας ένα νοσηρό κλίμα περιστολής των ελευθεριών αντί για την ενίσχυση του συστήματος Υγείας.
Δίνουν, τόσο με τις υπηρεσιακές εντολές, όσο και με την επικοινωνιακή κάλυψη που προσφέρουν, στην αστυνομία, και μάλιστα στις ομάδες ΔΙΑΣ και Δράση – ομάδες με πιστοποιητικά ακραίας αντικοινωνικής συμπεριφοράς στο παρελθόν–, το ελεύθερο να επιβληθούν στον δημόσιο χώρο. Περιστατικά όπως αυτό της Νέας Σμύρνης, με αστυνομικούς στο όνομα της υγειονομικής επιτήρησης να κατατρομοκρατούν πολίτες δεν είναι εξαιρέσεις ή ατυχήματα.
Η κυβέρνηση παίζει διαρκώς με τη φωτιά, έχοντας εξαπολύσει τις ορδές του Χρυσοχοΐδη να επιβάλλουν τον τρόμο στις γειτονιές. Μοιάζει να επιζητούν να συμβεί το μοιραίο, επιζητούν το αίμα. Δεν εξηγείτε αλλιώς η ανοιχτή πλέον προτροπή, προς ομάδες αστυνομικών, πολλοί απ’ τους οποίους με ελάχιστη εμπειρία, ελλιπή εκπαίδευση και αμφιλεγόμενη ψυχολογική ικανότητα διαχείρισης κρίσης, να δρουν ως συμμορίες φανατισμένων τραμπούκων. Οι άναρθρες κραυγές «να τους σκοτώσουμε» απ’ την διμοιρία του αστυνομικού που δέχτηκε την επίθεση στην Νέα Σμύρνη, το βράδυ της Τρίτης, και τα δεκάδες περιστατικά ωμής βίας εναντίων μεμονωμένων νεαρών στα στενά της γειτονιάς εν’ είδη βεντέτας, αποτελούν ενδείξεις ενός επικίνδυνου αποστήματος.
Σε κάθε γειτονιά
Δεκάδες περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας βλέπουν καθημερινά το φως της δημοσιότητας, καθώς καταγράφονται από κάμερες κινητών αυτοπτών μαρτύρων, και διαδίδονταν αστραπιαία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σπάζοντας το φράγμα σιωπής και προπαγάνδας των ΜΜΕ.
Η διάλυση πορειών στο κέντρο της Αθήνας, με αύρες και δακρυγόνα, και οι προπηλακισμοί δικηγόρων και δημοσιογράφων που καταγράφουν τα γεγονότα.
Ο άγριος ξυλοδαρμός του νεαρού στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, επειδή τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για τη συμπεριφορά αστυνομικών που διενεργούσαν έλεγχο σε οικογένεια με παιδιά. Η κραυγή «πονάω» που συγκίνησε και εξόργισε, καθώς και η κυβερνητική προσπάθεια που ακολούθησε με σκοπό να μετατρέψει το θύμα σε θύτη.
Το όργιο καταστολής που ακολούθησε τη συγκέντρωση και πορεία στη Νέα Σμύρνη. Η προσπάθεια να κρυφτεί η πάνδημη αντίδραση μιας γειτονιάς στην αστυνομοκρατία, πίσω από την βία των επεισοδίων και τον κλεφτοπόλεμο.
Η καταστολή που μετά τη Νέα Σμύρνη μεταφέρθηκε στη Νίκαια, πνίγοντας με χημικά τα στενά της γειτονιάς για να διαλυθεί συγκέντρωση υπέρ των δημοκρατικών ελευθεριών.
Οι δεκάδες έλεγχοι με πρόσχημα την πανδημία, τα πρόστιμα, που συχνά συνοδεύονται από απειλές και τραμπουκισμούς, εναντίων ανθρώπων που βγήκαν για τη βόλτα τους σε ένα πάρκο ή μια πλατεία σε όλη την Ελλάδα.
Όλα τα παραπάνω είναι κάποια από τα περιστατικά μιας μόνο βδομάδας. Περιστατικά που δείχνουν ποια είναι η κανονικότητα την οποία προπαγανδίζει η κυβέρνηση. Στο στόχαστρο κάθε γειτονιά, κάθε άνθρωπος που βρέθηκε στο λάθος σημείο, που τόλμησε να αντιδράσει σε παράλογους περιορισμούς.
Ο Κ. Μητσοτάκης, μοιάζει να βλέπει στη στρατηγική της έντασης, τον μόνο δρόμο να βγει απ’ τα αδιέξοδα του, επιβαλλόμενος επί της κοινωνίας και κατακερματίζοντας πλήρως το πολιτικό σκηνικό. Μοιάζει να ποντάρει σε ανακλαστικές αντιδράσεις, αξιοποιώντας επικοινωνιακά τον τραυματισμό του αστυνομικού, με ένα άκρως διχαστικό διάγγελμα που ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η στρατηγική αυτή είναι βέβαιο πως μεγαλώνει τα αδιέξοδα, όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της χώρας συνολικότερα, σε μια στιγμή μάλιστα που οι προκλήσεις σε όλα τα πεδία είναι τεράστιες. Και την ίδια στιγμή, σύσσωμη η αντιπολίτευση παραμένει ρηχή πολιτικά, αναξιόπιστη και προσπαθεί να προσεταιριστεί την κοινωνική δυσφορία με διάφορα τεχνάσματα και μικροπολιτική.
Οι νέοι στο στόχαστρο
Οι νέοι βρίσκονται στο επίκεντρο των πειραμάτων κοινωνικής μοντελοποίησης που επιδιώκει με πρόσχημα την πανδημία η κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως όλο και συχνότερα η νεολαία-πειραματόζωο αντιδρά, αντιστέκεται στην αστυνομική αυθαιρεσία, αμφισβητεί τις επιστημονικοφανείς απαγορεύσεις, διεκδικεί ζωτικό χώρο πέρα απ’ τους παράλογους περιορισμούς της καραντίνας.
Για μια ολόκληρη γενιά μοιάζει ο χρόνος να έχει σταματήσει. Με τα σχολεία κλειστά και τους μαθητές κολλημένους μπροστά σε μία οθόνη υπολογιστή, με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει για τη μαθησιακή και ψυχολογική τους κατάσταση. Με το πανεπιστήμιο να έχει αυτοκαταργηθεί εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, την ακαδημαϊκή διαδικασία να έχει μετατραπεί σε σειρά διαδικτυακών διαλέξεων και το κλειστό πανεπιστήμιο να γίνεται πεδίο νεοφιλελεύθερης και αυταρχικής μεταρρύθμισης με τους νόμους Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Με την ανεργία, την εργοδοτική αυθαιρεσία, και τις νέες μορφές ελαστικής απασχόλησης, με την τηλεργασία και τα επιδόματα να είναι ο κανόνας για τη συντριπτική πλειοψηφία νέων ανθρώπων. Με την κοινωνικοποίηση, τη δημιουργικότητα, τις φιλίες, τις σχέσεις, την αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, να πρέπει να χωρέσουν στα ασφυκτικά όρια των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Και σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, έρχεται να προστεθεί και η στοχοποίηση των νέων ανθρώπων απ’ την κυβέρνηση. Εδώ και ένα χρόνο η νεολαία γίνεται το εξιλαστήριο θύμα των αποτυχιών στη διαχείριση της πανδημίας. Στο κυβερνητικό αφήγημα και στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ, κάθε φορά που ξεφεύγουν τα κρούσματα η ευθύνη βαραίνει τους ανεύθυνους νέους, που συνωστίζονται σε πλατείες και πάρκα, με τη γελοία κατηγορία των «κορωνοπάρτι» να γίνεται το μιντιακό σύμβολο αυτής της στοχοποίησης.
Η κυβερνητική επιλογή, πλήρους ελέγχου του δημόσιου χώρου, περνάει μέσα από τη σύγκρουση και την καθυπόταξη των νέων ανθρώπων. Όλο και συχνότερα είναι τα περιστατικά αυθαιρεσιών από αστυνομικές αρχές που βάζουν στο στόχαστρο νέους ανθρώπους. Δεν μιλάμε εδώ μόνο για την καταστολή διαδηλώσεων, αλλά και για μια διαρκή πίεση στην καθημερινότητα. Το καψονάρισμα των ελέγχων και των SMS, τους αναίτιους τραμπουκισμούς σε νέους που εργάζονται (π.χ. ντελιβεράδες) στους άδειους δρόμους των πόλεων από τους σερίφηδες με τα μηχανάκια, τους ξυλοδαρμούς από τα ευέξαπτα όργανα της τάξης.
Το ασφυκτικό περιβάλλον που περιγράφεται δεν μπορεί να διαρκέσει για πολύ, καθώς η ιστορία έχει δείξει πως δεν είναι δυνατό να μακροημερεύσει μια τέτοιου τύπου διαχείριση, ειδικά με θύμα τη νεολαία. Η οργή μπορεί πολύ εύκολα να γίνει έκρηξη και να ξεφύγει απ’ τον κατασταλτικό έλεγχο. Έκρηξη που όσο και να προσπαθούν να την καναλιζάρουν και να την εκτρέψουν σε μειοψηφικές και αντικοινωνικές πρακτικές, όλο και περισσότερο φαίνεται πως αποτελεί αποτέλεσμα και έκφραση των συνολικών αδιέξοδων της κοινωνίας και της χώρας. Από αυτό τον φαύλο κύκλο αναζητείται επειγόντως θετική διέξοδος.
Εκδικητική εκκένωση στο ΑΠΘ
Σε μια ακόμη κίνηση καταστολής και αυταρχισμού, τα ξημερώματα της Πέμπτης 11/3, αστυνομικές δυνάμεις, υλοποίησαν την ανακοινωμένη εδώ και μέρες απόφαση εκκένωσης της κατάληψης της Πρυτανείας του ΑΠΘ. Δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ, ασφαλίτες με πολιτικά και κλούβες, περικύκλωσαν την πανεπιστημιούπολη, και εισέβαλαν στην πρυτανεία, εκκενώνοντας την από τους περίπου 100 φοιτητές και προσάγοντας 33 εξ’ αυτών.
Τις προηγούμενες μέρες είχε επιχειρηθεί και πάλι να γίνει εκκένωση, η οποία όμως αποτράπηκε χάρη στη μαζική κινητοποίηση των φοιτητών και τη στήριξη μεγάλης μερίδας των καθηγητών τους. Η συντονιστική συνέλευση της κατάληψης, είχε ανακοινώσει ήδη από το βράδυ της Τετάρτης, την απόφασή της να αποχωρήσει και να παραδώσει το κτίριο, μετά τη διαδήλωση που ήταν προγραμματισμένη για το επόμενο πρωί. Η εκκένωση της κατάληψης οπότε, ήταν μια κίνηση χωρίς πρακτικό περιεχόμενο για την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου, που αποτέλεσε το πρόσχημα της στοχοποίησής της από την κυβέρνηση και τη διοίκηση του ΑΠΘ. Σκηνοθέτησαν έτσι μια ολόκληρη αστυνομική επιχείρηση εκκένωσης για να παράξουν απλά πλάνα για την επικοινωνιακή τους μηχανή, εντάσσοντάς την στην καταφανέστατη πια στρατηγική έντασης.
Η αστυνομική επιχείρηση της Πέμπτης, είχε καθαρά ρεβανσιστικό χαρακτήρα, στοχοποίησης των φοιτητών που εδώ και βδομάδες βρίσκονται κατά χιλιάδες στους δρόμους της πόλης. Είναι κίνηση προληπτικής καταστολής, που σκοπό έχει να τρομοκρατήσει όποιον αντιδρά, απέναντι στα πειράματα που κάνει και θα συνεχίσει να κάνει η κυβέρνηση και το ενιαίο πια υπουργείο Παιδείας και Προστασίας του Πολίτη, στις πλάτες του Δημόσιου Πανεπιστημίου, των φοιτητών και της νεολαίας.
