Με αφορμή την κυκλοφορία του λευκώματος, είχαμε μια σύντομη συζήτηση με το φωτογράφο:
Ποια είναι η σχέση σου με τη φωτογραφία;
Με την καλλιτεχνική φωτογραφία ασχολούμαι δημιουργικά από το 1992, αφότου τη διδάχθηκα από τον Ν. Ανδρικόπουλο και τον Ν. Δημολίτσα, στη ΝΕΛΕ Ζωγράφου. Στη συνέχεια, υπήρξα μαθητής του Πλ. Ριβέλλη και μέλος του Φωτογραφικού Κύκλου επί αρκετά έτη. Έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις φωτογραφίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχω κυκλοφορήσει τρία φωτογραφικά λευκώματα: Πρόσωπα / 1998 (Φωτοχώρος), Ενόραση / 2003 (Φωτοχώρος) και Μηδέν Δέκα / 2011 (Μεταίχμιο). Το 2001 συμμετείχα στην έκδοση του Μουσείου Μπενάκη Αθήνα 2001-Όψεις & Απόψεις. Δείγματα της δουλειάς μου έχουν δημοσιευτεί σε φωτογραφικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Η προσωπική μου ιστοσελίδα στο Διαδίκτυο είναι www.dimitrismytas.com
Πώς αποφάσισες να παρουσιάσεις ένα τέτοιο είδος «οικογενειακού ημερολόγιου» σε μια έκθεση κι ένα βιβλίο; Υπήρχε αυτό στο μυαλό σου από παλιά ή προέκυψε;
Η ιδέα προέκυψε με τη γέννηση της κόρης μου προ 10ετίας και ενισχύθηκε μετέπειτα με τον ερχομό του γιου μου. Η γέννηση των παιδιών μου περιόρισε καθοριστικά το χρόνο της φωτογραφικής μου δραστηριότητας. Μοιραία και το πεδίο, τους χώρους, τη θεματική μου. Το πάθος μου για τη φωτογραφία, όμως, με οδήγησε στην αναζήτηση νέων οπτικών γωνιών θέασης και ανάγνωσης των πραγμάτων. Έτσι κι αλλιώς δούλευα πάντα εσωστρεφώς: τα κάδρα μου σφικτά, οι φόρμες λακωνικές, τα θέματα στατικά, «στημένα» και έως ένα σημείο προμελετημένα. Αυτή τη φορά η φόρμα γύρισε «προς τα εντός». Το περιεχόμενο, βέβαια, εξαιρετικά δύσκολο να το διαχειριστώ: είχα να κάνω με τα παιδιά μου και το θέμα ήταν βαριά φορτισμένο εξ ορισμού. Έμαθα να ζω με τα παιδιά μου. Και από τη ζωή μου μαζί τους προέκυπτε, μέρα με τη μέρα, ικανού μεγέθους φωτογραφικό έργο. Μια δεκαετία ζωής εμπεριέχεται σε αυτό το φωτογραφικό portfolio. Με σεβασμό στην οικογένεια μου, το παρουσιάζω ως ένα συνεπές φωτογραφικό ημερολόγιο.
Ως πατέρας που μεγαλώνει παιδιά σήμερα, πώς βιώνεις την κρίση που ζούμε; Φοβάσαι για το μέλλον τους;
Η κρίση των ημερών μας είναι μάλλον το τελικό αποτέλεσμα μιας χρονίως υποβόσκουσας κρίσης αξιών, τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί σήμερα στη χώρα μας όχι μόνο επηρεάζει όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότητάς μου, αλλά και δημιουργεί αγωνιώδη ερωτήματα για μελλοντικά αδιέξοδα.
