Στον αυτόματο πιλότο η συνδικαλιστική γραφειοκρατία μετά τρία χρόνια μνημονίων
Με μικρή μαζικότητα, τρεις διαφορετικές συγκεντρώσεις και ελάχιστα πανό συνδικάτων γιορτάστηκε στην Αθήνα η φετινή Πρωτομαγιά. Η συμμετοχή ήταν μικρότερη από τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις αρκετών προηγούμενων χρόνων και φυσικά δεν αντιστοιχούσε στο μέγεθος της επίθεσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι.
Τι ακριβώς έχει συμβεί; Πρόκειται για αποδοχή της ήττας, όπως μου είπε μια φίλη συναγωνίστρια; Είναι η έλλειψη μιας ορατής προοπτικής που κρατά τον κόσμο στα σπίτι του; Ή είναι η αποστασιοποίηση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, που δεν δείχνουν να έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα τον ανώτατο βαθμό απαξίας που απολαμβάνουν από την τεράστια πλειονότητα εργαζομένων και ανέργων;
Ενδεχομένως είναι όλα αυτά ή και πολλά ακόμα. Αναμφίβολα, όμως, η διαχείριση της πιο σημαντικής παγκόσμιας εκδήλωσης από τα συνδικάτα δείχνει την απομάκρυνσή τους από το ρόλο που καλούνται να παίξουν. Τρία χρόνια μετά την επιβολή των πολιτικών ενάντια στα εργατικά δικαιώματα η ελληνική συνδικαλιστική γραφειοκρατία (όλων των τάσεων, για να μην παρεξηγηθώ) εξακολουθεί και λειτουργεί με… αυτόματο πιλότο. Μια τυπική εξαγγελία απεργιακής εκδήλωσης, αρκετή «εσωτερική» συζήτηση για τον τόπο της διαδήλωσης και ένας καθιερωμένος εορτασμός με απόντες τους εργαζόμενους.
Ποιος μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος από αυτή την κατάσταση; Ποιος μπορεί να μην ανησυχεί που στη φετινή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση δεν έδωσαν το «παρών» ούτε οι πλέον συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι; Θα ανοίξει επιτέλους μια τέτοια συζήτηση στο εσωτερικό του συνδικαλιστικού κινήματος; Κι επίσης, πότε θα σταματήσει να κλείνει τα μάτια σε αυτή τη στρεβλή κατάσταση η πολιτική και συνδικαλιστική Αριστερά;
Γ.Κατ.
