Έπινα τον πρωινό καφέ μου με ανοιχτή την τηλεόραση, τις προάλλες, μπας και καταφέρω να ενημερωθώ για κανά καινούργιο τρισάθλιο μαντάτο. Στη γνωστή ενημερωτική εκπομπή την οποία επέλεξα να παρακολουθήσω, ως ενθουσιωδώς εκπαιδευόμενος μαζοχιστής, εφιλοξενείτο ο κουστουμαρισμένος και γιαποπρεπής κύριος Μ. Τρασκέρης, «διευθυντής εταιρίας αξιολόγησης ανθρώπινου δυναμικού». Το όνομα της εταιρίας δεν αναφερόταν στον κατατοπιστικό υπότιτλο. Εύλογο. Στους γιαουρτοφόρους και μουτζοκεντρικούς καιρούς μας, το να φυλάνε οι από πάνω τα νώτα τους είναι επιλογή εκ των ων ουκ άνευ.
Μιλώντας γλαφυρά ενώπιον της κάμερας, λοιπόν, και απαντώντας με προθυμία στα ερωτήματα των δημοσιογράφων, ο κύριος Μ. (Μιχάλης; Μιλτιάδης; Μανούσος; Άγνωστο) μας ενημέρωσε πως το κράτος έχει αναθέσει στην εταιρία του την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, τουτέστιν την καθοριστική γνωμοδότηση επί της εργασιακής και βιολογικής εξώθησης των ίδιων και των οικογενειών τους στον εργασιακό και βιολογικό Καιάδα.
Ερωτώμενος αν αισθάνεται άσχημα, επειδή εξαιτίας της εισήγησής του θα δυστυχήσουν τόσοι άνθρωποι, ο κ. Τρασκέρης μας διαβεβαίωσε από οθόνης πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, καθώς η «τρόικα τσέπης» την οποία διευθύνει δεν είναι εκτελεστικός αλλά εισηγητικός φορέας: απλώς προτείνει την εργασιακή εκτέλεση, την οποία εντέλει υλοποιεί ιδιοχείρως το κράτος.
Προχωρώντας περαιτέρω στην εκδίπλωση της στιβαρής του επιχειρηματολογίας, ο επιφανής αυτός Ιδιώτης επισήμανε πως χιλιάδες άνθρωποι «τα ξύνουν» στο Δημόσιο (τους όρχεις και τα αιδοία τους εννοούσε, ο ευγενέστατος). Εμμέσως πλην σαφώς, δε, υπονόησε πως οι διοικητές οργανισμών που έχουν μεγάλα χρέη θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν, ένεκα ευθιξίας. Δεν θα τον αδικούσα εντελώς επ’ αυτού, αν συμπλήρωνε ότι για τον ίδιο ακριβώς λόγο, και σε πολλαπλάσιο βαθμό, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν οι εργοδότες του, πρωθυπουργοαντιπροεδροϋπουργοί. Δυστυχώς, αυτό δεν το επιπροσέθεσε.
Αναφερόμενος στα κριτήρια με βάση τα οποία θα αποφασιστούν οι μαζικές καταδίκες, ο κ. Μ. υπήρξε αρκούντως λακωνικός. Τα κριτήρια τα αποφασίζει το κράτος, δήλωσε, εμείς απλώς τα εφαρμόζουμε και πληρωνόμαστε γι’ αυτό από το κράτος (δηλαδή από σας που με ακούτε τώρα, φορολογούμενα πληβειακά σκουλήκια, θα μπορούσε να προσθέσει).
Κατόπιν αυτών και δεδομένης της κριτηριακής σοφίας του κράτους, μπορούμε να εικάσουμε ότι ο κύριος Τρασκέρης και οι επιτελείς του διαθέτουν άπαντα τα εφόδια προκειμένου να αποφασίσουν, με επιστημονική ακρίβεια, αν ο χειρουργός κ. Πάνος χειρίζεται με τον ορθό τρόπο το νυστέρι ή προβαίνει σε αυθαίρετους αυτοσχεδιασμούς, αν η παιδοψυχολόγος κυρία Άννα αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις ψυχικές διαταραχές των μικρών ασθενών της ή τους αποπροσανατολίζει περαιτέρω, αν ο υπάλληλος του αστεροσκοπείου κ. Μήτσος στρέφει προς τα άνω το τηλεσκόπιό του ή επιδίδεται σε ηδονοβλεπτικά παίγνια, αν η μηχανοδηγός τού Μετρό κυρία Στέλλα ακολουθεί τις ράγες ή στρίβει αυθαιρέτως τον συρμό, κατευθύνοντάς τον προς Καισαριανή μεριά.
Μετά την ολοκλήρωση της ενημέρωσής μου, επί της ουσίας τού εθνοσωτηρίου έργου της εταιρίας, εύλογη υπήρξε η απορία μου, σχετικά με το ποσό με το οποίο αυτή θα αμειφθεί. Ω, της εκπλήξεως! Με ύφος σαφώς υποτονικότερο του συνήθους, ο διακεκριμένος Ιδιώτης αρνήθηκε να απαντήσει στην ερώτηση. Δήλωσε, ωστόσο, ότι το Δημόσιο χρωστά ήδη στην εταιρία του ενάμιση εκατομμύριο ευρώ (χα, χα) για υπηρεσίες κάμποσων μηνών. Οπότε; Οπότε και σαδιστής και δαρμένος (το τελευταίο δεν το είπε ο ίδιος, εγώ το συνάγω, ευλόγως, εκ των συμφραζομένων).
Ηθικόν προς αξιολογητές δίδαγμα: προτού, κύριοί μου, καταδικάσετε τις χιλιάδες των μισθοσυντήρητων του Δημοσίου, καλό θα ήταν να προβείτε σε μια προληπτική αξιολόγηση της φερεγγυότητας και εν γένει ποιότητας των κυβερνητικών αφεντικών σας. Αλλιώς, την κάτσατε τη βάρκα. Και τους ανθρωποκυνηγούς που μετατρέπονται αιφνιδίως σε θηράματα, κανείς δεν τους λυπάται. Ούτε καν οι όμοιοί τους.
[email protected]
