Δεν βιάζονται και τόσο, ως φαίνεται, στις ΗΠΑ να ξεκαθαρίσουν την υπόθεση «απόπειρα κατά του Τραμπ». Ξέρουμε ποιος το έκανε αλλά δεν ξέρουμε ούτε τις παρέες του, ούτε τους εμπνευστές του ούτε οι Μυστικές ούτε οι φανερές Υπηρεσίες τρέχουν να τους βρουν και να μας τους δείξουν. Το μόνο που είδαμε είναι ότι τις πρώτες ώρες μετά την απόπειρα οι επίσημοι ήταν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα και δεν μπορούσαν να συνέλθουν. Αυτό δεν σημαίνει αναγκαστικά ενοχή, γνώση και συμμετοχή, στην απόπειρα. Αλλά σημαίνει, τουλάχιστον, πως συνειδητοποίησαν ότι οι εκλογές χάθηκαν ενώ νόμιζαν ότι είχαν ακόμα ελπίδες.
Οι φήμες για προώθηση του Τζ. Κλούνεϊ στη θέση του Μπάιντεν βασίζονται στην ελπίδα ότι η κοινωνία του θεάματος θα νικήσει και πάλι τα αδιέξοδα των παραισθήσεων που σερβίρουν οι κυβερνώσες ελίτ. Λειτουργεί η πολιτικά αφελής αντίληψη ότι «δεν έγινε και τίποτα» αφού το «τέρας» τη γλίτωσε.
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι για την εικόνα του Τραμπ στο Συνέδριο του κόμματος. Ένας Τραμπ ριζικά διαφορετικός από τον συνηθισμένο άτσαλο, «ανασούμπαλο» που μας πλασάρουν. Ο Τραμπ, με ισάξιο ταλέντο «υποκριτή» με τον επαγγελματία Κλούνεϊ, εμφανίζεται σοβαρός, ήρεμος, καθόλου αλαζών αλλά αποφασισμένος, –επιλέγοντας ως αντιπρόεδρο τον Τζ. Ντ. Βανς– υπέρ του τέλους του πολέμου στην Ουκρανία. Ο Τραμπ στο Συνέδριο έδωσε ρεσιτάλ πόσο «υποκριτές» (δηλαδή ηθοποιοί), αυτοκυριαρχημένοι μπορούν να είναι οι πολιτικοί ηγέτες κάποιας εμβέλειας. Οι Ρώσοι και οι Κινέζοι με το ανέκφραστο πρόσωπο είναι η άλλη Μεγάλη Σχολή Διπλωματίας. Οι κυρίαρχες ελίτ στη Δύση παρουσίαζαν ένα Τραμπ αλλοπρόσαλλο. Στην πραγματικότητα ο Τραμπ είχε τη συμπεριφορά που ταίριαζε στους πληβείους που τον ακολουθούν. Δεν κάνει μακρόσυρτες αναλύσεις, ρίχνει συνθήματα και ανακοινώνει αποφάσεις, όπως γίνεται στα καφενεία της (κάθε) χώρας. Στα καφενεία του Κολωνακίου και της Δραπετσώνας δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα. Δεν είναι σπάνιο κάποιος από την ελίτ να ηγηθεί στους πληβείους.
Η επιλογή του Τζ. Ντ. Βανς ως αντιπροέδρου είναι κορυφαία πολιτική πράξη του Τραμπ. Σπάει την αντιρωσική παράδοση από την εποχή Ρούσβελτ, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος έβαζε, ήδη από το 1940, τα τσιράκια του (Μονέ, Σουμάν κ.λπ.) να φτιάξουν μια Ενωμένη Ευρώπη δουλική στις ΗΠΑ και εχθρική στη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ), σε αντίθεση με τον ντε Γκωλ.
Ο Τραμπ θέλει την Ευρώπη ενωμένη, υποταγμένη στις ΗΠΑ και στραμμένη κατά της Κίνας. Ο Τραμπ είναι πιστός στην αμερικανική αντίληψη για παγκόσμια κυριαρχία ενός κέντρου εξουσίας (των ΗΠΑ) και όχι μιας ισορροπίας δυνάμεων. Όχι πολυκεντρισμός, διπλωματία, συνεννόηση αλλά σύγκρουση και επικράτηση του πιο ισχυρού. Ο Τραμπ δεν είναι, γενικώς, ειρηνόφιλος. Οι δυο κόσμοι θα συγκρουστούν. Ένας θα επικρατήσει. Πρώτοι το υποστήριζαν οι Γερμανοί, έκαναν δυο Παγκόσμιους Πολέμους και έχασαν. Οι ΗΠΑ, είναι διάδοχος, αλλά ο σκληροπυρηνικός Μπρζεζίνσκι προέβλεψε (Μεγάλη Σκακιέρα) ότι η ηγετική «στιγμή» των ΗΠΑ θα κρατήσει μόλις μια γενιά, μόλις είκοσι χρόνια μετρώντας από το 2000.
Συνοψίζοντας, η Ευρώπη (Ε.Ε.) απέναντι στις ΗΠΑ μοιάζει με την Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία. Διαμαρτύρεται για αδικίες (!), υποκύπτει με χιλιαδυό προσχήματα και τα ρίχνει στη Ρωσία ελπίζοντας ότι ο λαός θα ακολουθήσει σαν πρόβατο παραμονές του Πάσχα. Και ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.
