Δεύτερον, για τη σταθερή κοινή δράση στο μαζικό κίνημα, με προοπτική να συγκροτηθεί ένα αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου, της Ε.Ε., του ΔΝΤ, της κυβέρνησης Παπαδήμου-ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. και κάθε διάδοχης διαχειριστικής κυβέρνησης του κεφαλαίου, από το εργατικό και λαϊκό κίνημα».
«Με στόχο την πιο πλατιά ενότητα των ταξικών δυνάμεων», όπως αναφέρεται στην επιστολή, «προτείνονται ως βασικό περιεχόμενο-πλαίσιο της κοινής δράσης τα παρακάτω αιτήματα: 1) Κατάργηση όλων των μνημονίων και των νόμων που τους συνοδεύουν. 2) Άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, μη αναγνώριση και μονομερή διαγραφή του χρέους. 3) Έξοδος από ευρώ, ΟΝΕ και Ευρωπαϊκή Ένωση. 4) Εθνικοποίηση-κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και όλων των μεγάλων επιχειρήσεων που κλείνουν, χωρίς αποζημίωση, με εργατικό, λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο. 5) Εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις σε βάρος των κερδών του κεφαλαίου και υπέρ του εργατικού-λαϊκού εισοδήματος, με αυξήσεις στους μισθούς, ριζική μείωση του χρόνου εργασίας, σταθερές συλλογικές συμβάσεις, προστασία των ανέργων, ριζική μείωση της φορολογίας των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ριζική αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου».
Επίσης, στην ίδια επιστολή διαπιστώνεται ότι «με βάση τις υπαρκτές προγραμματικές διαφορές, δεν υπάρχει δυνατότητα συγκρότησης προγραμματικού ή εκλογικού πολιτικού μετώπου».
Συντροφικές απορίες
Κανένας σκεπτόμενος αριστερός άνθρωπος δεν αμφισβητεί την ανάγκη που αναφέρεται στην επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ «για την πιο πλατιά ενότητα», θα λέγαμε όχι μόνο «των ταξικών δυνάμεων», όπως αναφέρεται στην επιστολή, αλλά όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων που θέλουν να αγωνιστούν αποφασιστικά και αταλάντευτα ενάντια στην εφιαλτική πραγματικότητα που διαμορφώνεται στη χώρα και την οποία ζει στο πετσί του ο λαός. Γεννιέται όμως η απορία για ποιο λόγο απαιτείται ως προϋπόθεση η συμφωνία στο πλαίσιο των 5 σημείων που προτείνεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αν μιλάμε «για τη σταθερή κοινή δράση στο μαζικό κίνημα», αν θέτουμε ως στόχο «την πολιτική υπεράσπιση… και τη νίκη κρίσιμων κοινωνικών αγώνων»;
Και γεννιέται η απορία αυτή, γιατί σε όλους αυτούς τους «κρίσιμους κοινωνικούς αγώνες», τους οποίους πολύ σωστά προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ να στηρίξει πολιτικά η Αριστερά μέσα από την κοινή της δράση, δεν είδαμε να μπαίνουν από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους ανθρώπους και κλάδους αυτά τα συγκεκριμένα αιτήματα που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως προϋπόθεση για την κοινή δράση. Αιτήματα που -το γνωρίζει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ- δεν μπορούν να «γεφυρώσουν» με άλλους σχηματισμούς της Αριστεράς. Ποιο το νόημα μιας πρότασης για μέτωπο με τον εαυτό μας; Γεννιέται επίσης η απορία, γιατί κεντρικά και παλλαϊκά αιτήματα των μεγάλων κινητοποιήσεων του προηγούμενου διαστήματος δεν περιλαμβάνονται μέσα στο πλαίσιο που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;
Μιλάμε για το ζήτημα της Ανεξαρτησίας, της πραγματικής Δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας, της καταγγελίας της καθεστωτικής σαπίλας και υποτέλειας. Γιατί αυτοί οι κεντρικοί πολιτικοί στόχοι λείπουν; Και γιατί επικέντρωση αποκλειστικά σε επιμέρους πλευρές (π.χ. υπεράσπιση δημοκρατικών ελευθεριών) και τόση έντονη απουσία του κεντρικού πολιτικού αγώνα π.χ. για πραγματική Δημοκρατία;
Το υπαρκτό σήμερα μαζικό λαϊκό κίνημα δεν είναι που θέτει τέτοια κεντρικά πολιτικά ζητήματα; Δεν είναι κεντρική, κυριαρχική ανάγκη, η κοινή δράση της Αριστεράς πάνω σε αυτά που έθεσε ο λαός στις πλατείες και τις παρελάσεις; Κάτι ακόμη: διαβάζοντας τα σημεία που προτείνει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαπιστώνουμε ότι αφορούν το «όχι».
Λείπει όμως η άλλη πρόταση, λείπει ο «άλλος δρόμος». Μπορεί π.χ. να κερδίσει μέσα στο λαό το αίτημα για «έξοδο από την Ε.Ε.» χωρίς την ανάδειξη της ανάγκης και της δυνατότητας της παραγωγικής ανασυγκρότησης; Τελικά η Αριστερά έχει ως μόνο στόχο «την ανατροπή της τωρινής κυβέρνησης και κάθε επόμενης διαχειριστικής κυβέρνησης του κεφαλαίου» και όχι το άνοιγμα, τη διαμόρφωση ενός «άλλου δρόμου»;
Και τέλος: ούτε καν αυτό το πλαίσιο -το περιοριστικό ως προς τις δυνάμεις που μπορεί να «γεφυρώσει»- ούτε καν αυτό αρκεί για ένα εκλογικό μέτωπο της Αριστεράς;
Χρίστος Καραμάνος
