Του Δημήτρη Ουλή
Τώρα που τελείωσαν οι καλοκαιρινές διακοπές και ολοκλήρωσα τη διαδικασία του αριστερού μου πένθους, αισθάνομαι πλέον έτοιμος να προχωρήσω μπροστά. Πρώτη δουλειά που έχω προγραμματίσει για την καινούργια ακαδημαϊκή χρονιά, το λοιπόν, είναι να στείλω στα τσακίδια και στο ανάθεμα όλες τις πολιτικές παρατάξεις των τελευταίων 40 χρόνων και 7 μηνών που ρήμαξαν τούτον τον τόπο, καθώς βέβαια και όλες τις «λαϊκές ενότητες» και τις «αριστερές πλατφόρμες», με τους δυο, τους τρεις και τους πενήντα τρεις. Η θρασυδειλία και υποκρισία των οποίων, ας μου επιτραπεί να προσθέσω, με εξοργίζει ακόμα περισσότερο κι από τον ματωμένο ηγέτη των 17 ωρών. Είναι πολύ θετικό ότι ξεμπερδέψαμε πλέον με τις αυταπάτες της ανάθεσης, ότι το απόστημα έσπασε για τα καλά. Χρειάζεται, ωστόσο, να συνειδητοποιήσουμε ότι το πύον δεν έχει ακόμα καθαρίσει και ότι εναπόκειται σε εμάς να πιέσουμε και να καυτηριάσουμε την πληγή, αν θέλουμε κάποτε να τη δούμε να επουλώνεται.
Πρώτος και καλύτερος το γνωρίζει αυτό ο καρνάβαλος της Βουλής. Γι’ αυτό και στήνει άρον-άρον εκλογές, πριν αρχίσει η εφαρμογή των μέτρων, αλλά και πριν προλάβει να συνέλθει η κοινή γνώμη από την κατραπακιά της προδοσίας. Δεν είναι, εξάλλου, να απορούμε που οι διαδικασίες επισπεύδονται τόσο ραγδαία: τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί, αφ’ ης στιγμής έχει καταστεί σαφές σε όλα τα εγχώρια υπαλληλάκια των Βρυξελλών ότι δεν πρόκειται να λάβουν δεκάρα τσακιστή, αν δεν σχηματίσουν «κεντρώα» μνημονιακή κυβέρνηση, να νομοθετεί για τα αφεντικά τους; Είμαι της άποψης, ωστόσο, ότι παρά τον επικοινωνιακό οχετό που επιστρατεύθηκε εξαρχής για να συντηρηθεί η αυταπάτη μιας «δίκαιης» -τάχα- εφαρμογής του επερχόμενου μνημονίου, υπάρχει μια καισαρική διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις εκλογές και τις προηγούμενες: ότι κάθε νομιμοποιητική επίφαση της μνημονιακής πολιτικής έχει πλέον εκλείψει οριστικά – ο εξανδραποδισμός, το ξεπούλημα, η ταπείνωση, είναι πλέον προφανή ακόμα και για την κουτσή Μαρία. Εξού και προβλέπω σκηνές απείρου κάλλους το φετινό χειμώνα: σκηνές, μπροστά στις οποίες τα φάσκελα, τα γιουχαΐσματα και οι προπηλακισμοί των προηγούμενων ετών θα μοιάζουν μάλλον με παιδικούς χαριεντισμούς. Το λέω απερίφραστα: χωρίς στρατό, χρυσαυγίτες, ΚΝΑΤ και τανκς σε διαρκή ετοιμότητα, οι μέρες της νέας κυβέρνησης θα είναι μετρημένες. Και τότε θα δούμε ποιος θα πενθήσει και ποιος θα ματώσει, αδιαφιλονίκητε «αριστερέ» μου ηγέτη.
Ζω εδώ και τέσσερα χρόνια χωρίς τηλεόραση – και αυτή είναι, πιστεύω, η πιο επαναστατική πράξη που έχω κάνει μέχρι τώρα στη ζωή μου. Με κίνδυνο να παρεξηγηθώ ως δογματικός, θα σας συνιστούσα να κάνετε το ίδιο, σύντροφοι. Φράξτε τους οχετούς των καναλιών, αποκαλωδιωθείτε από το Matrix της ενορχηστρωμένης αποβλάκωσης και της καθεστωτικής προπαγάνδας. Και βγείτε στους δρόμους να ξαναδηλώσετε μαχητικά την παρουσία σας. Είναι καιρός να ξανατοποθετηθούν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα μπροστά από τη Βουλή. Είναι καιρός να αρχίσουν ξανά να μας φοβούνται.
