Της Λόλας Σκαλτσά
Αυτό που τίποτα δεν μας εκπλήσσει πια, δεν το λες και καλό. Συνηθίσαμε στην παρακμή και στην υποτέλεια και πλέον τα περιμένουμε όλα. Κι αν δεν τα περιμένεις όλα από την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, τότε είσαι passé…
Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η περιοχή Κάστα στον Ν. Ηλείας (ανάμεσα στον Πύργο και στην Κυλλήνη) είναι ένας τεράστιος εύφορος κάμπος. Σε μεγάλο ποσοστό του έχει παραχωρηθεί από το κράτος στους αγρότες, με χαμηλό σχετικά ενοίκιο. Οι καλλιέργειες είναι το βασικό τους εισόδημα και παρ’ ότι η γεωργία δεν ζει και τις καλύτερες μέρες της, εντούτοις οι άνθρωποι της γης μοχθούν και ζουν τις οικογένειές τους, στον τόπο τους. Είναι αφέντες στο βιος τους.
Τώρα, όμως, όλα αυτά θα πρέπει να ξεχαστούν. Πέντε πολυεθνικές εταιρείες τους ανακοίνωσαν, τις τελευταίες μέρες, πως θα αγοράσουν όλες τις εκτάσεις και πως από δω και στο εξής θα είναι, αν θέλουν φυσικά, υπάλληλοι-αγρότες εξαρτημένης εργασίας με το συγκεκριμένο μισθό που επικρατεί στην… πιάτσα, αυτό τον καιρό. Τους είπαν πως τους χρειάζονται γιατί ξέρουν τη δουλειά και μπορούν να υποστηρίξουν τις καλλιέργειες. Καλλιέργειες, βεβαίως, που θα επιλέξουν οι πολυεθνικές, μια και αυτές θα είναι τα αφεντικά πια.
Όταν σου παίρνουν τη γη μέσα από τα χέρια σου, όταν δεν ορίζεις ούτε ένα μικρό χωράφι, όταν σου απαγορεύουν να καλλιεργήσεις αυτό που θέλεις, όταν σου παίρνουν τους παραδοσιακούς σπόρους και σε υποχρεώνουν να σπείρεις μεταλλαγμένους, όταν ιδιωτικοποιούν το νερό και περιορίζουν τα ποτιστικά κανάλια, όταν έρχονται πολυεθνικές και αποφασίσουν πώς θα ζήσεις (και αν…) αρπάζοντας τη βασική παραγωγή της χώρας, τότε οι επιλογές δεν είναι πολλές.
Οι μικροπαραγωγοί καταστρέφονται. Οι βιοποικιλότητες εξαφανίζονται. Η γη και η γεωργία φεύγει από τα χέρια των ντόπιων και ξεπουλιούνται τζάμπα για να καλύψουν δάνεια, μνημόνια, χρέη…
Θα μπορούσα να ελπίζω σε ένα νέο Κιλελέρ!
