Μείναμε από λάστιχο, σύντροφοι!

Δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν βλέπω τηλεόραση, δεν κάνω πολιτικές συζητήσεις, δεν κατεβαίνω στις διαδηλώσεις. Δεν έχει πια νόημα. Θέλω να φτύσω τον Ρέππα, να κατουρήσω τον Παπακωνσταντίνου, να χέσω τον Πάγκαλο και να πλακώσω στα χαστούκια τον Παπανδρέου. Αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα απ’ αυτά, κάθομαι στο σπίτι μου και περιμένω. Τι περιμένω; Δεν ξέρω. Μάλλον τίποτα.

Δεν ξέρω τι δουλειά κάνει ο Θανάσης, ούτε πόσο χρόνων είναι. Εξάλλου, δεν έχει σημασία. Οι Θανάσηδες σήμερα μετριούνται σε χιλιάδες, αν όχι σε εκατομμύρια. Άνθρωποι ανήμποροι να αντιδράσουν. Για όμοιους, αλλά και διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Κάποιος έχει μεγαλώσει και δεν τον παίρνουν τα πόδια του, άλλος νιώθει ενοχές που δεν αντέδρασε νωρίτερα, ένας τρίτος συνήθισε να ζει συμβιβασμένος, κάποιος ελπίζει ότι μπορεί ακόμα να περισώσει κάτι απ’ αυτά που θεωρούσε δεδομένα, πολλοί ικανοποιούνται που άλλοι φωνάζουν για λογαριασμό τους, μερικοί απλά κλαίνε τη μοίρα τους, αρκετοί πιστεύουν ότι φταίνε οι διπλανοί τους που κερδίζουν κάτι παραπάνω, υπολογίσιμοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι για όλα φταίνε οι μετανάστες, πολλοί δεν μιλούν για να μην χάσουν τη δουλειά τους ή φοβούνται να μην μπλέξουν χειρότερα με την εξουσία, οι πιο απροβλημάτιστοι έχουν αποχαυνωθεί κολλημένοι στην τηλεόραση, άλλοι νομίζουν ότι βλέπουν ένα κακό όνειρο, λίγοι ελπίζουν σε κάποιο φως στο βάθος-βάθος, χιλιάδες τρέχουν να βγάλουν πρόωρες συντάξεις, πάρα πολλοί είναι απογοητευμένοι, οι περισσότεροι βρίσκονται σε οικονομικό και ψυχολογικό αδιέξοδο, ουκ ολίγοι οι τρομοκρατημένοι από το μπαράζ των μέτρων και δεν λείπουν οι μουδιασμένοι από συνενοχή και μικροσυμφέρον, μπόλικοι οι αιχμάλωτοι από δάνεια και οι πιο αισιόδοξοι περιμένουν ένα θαύμα ή την αναγέννηση της Αριστεράς, και πάει λέγοντας…
Γίναν πολλοί, πάρα πολλοί, αμέτρητοι οι Θανάσηδες, πριν το καταλάβουμε, και τώρα που χρειάζεται να είμαστε αλληλέγγυοι, ενωμένοι, μαχητικοί, αλλά και πολλοί, μείναμε από λάστιχο.

Σχόλια