«Κανένα δημοψήφισμα δεν πρέπει να γίνει τώρα αποδεκτό… Όχι στο δημοψήφισμα, να γίνουν εκλογές… Στις εκλογές, για να έχει όφελος ο λαός, για να κερδίσει χρόνο και να βγει πιο ισχυρός, χρειάζεται να υποστούν μεγάλο “κούρεμα” και το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ., αλλά και τα άλλα κόμματα που είναι πρόθυμα να συμβάλουν στη διαμόρφωση διάφορων μορφών κυβερνήσεων συνεργασίας-συναίνεσης». Απόφαση Π.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ 13/10.”
Μπορεί το αίτημα να ακούγεται εύλογο για ορισμένους, στα όρια του αυτονόητου. Αλήθεια, πώς αλλιώς θα φύγει αυτή η κυβέρνηση αν όχι με… εκλογές; Αλλά πώς αλλιώς μας κάθισε στο σβέρκο αυτός ο δικομματικός εσμός και έφτασε τα πράγματα μέχρι την ολέθρια μετάλλαξη στο καθεστώς που αλυσοδένει σήμερα το λαό; Δεν έπαιξε καθοριστικό ρόλο η εκλογική μηχανή στον αφιονισμό της κοινωνικής συνείδησης και την υφαρπαγή της θέλησης του λαού; Το σύνθημα «Η χούντα δεν τελείωσε το ’73», από τα πιο δημοφιλή στις κινητοποιήσεις, αποτυπώνει εύγλωττα τη ζοφερή εξέλιξη σχεδόν 40 χρόνων «δημοκρατίας».
Ο λαός απαιτεί
Ο κόσμος της δουλειάς, της νέας φτώχειας και της ανεργίας, η νεολαία που εντοπίζει τον εχθρό που δυναστεύει τη χώρα και πνίγει το μέλλον του: «Να φύγουν», «Ή αυτοί ή εμείς», «Πάρτε το Μνημόνιο και ουστ!», «Κάτω η χούντα του ΠΑΣΟΚ». Η πρωτοφανής όχι μόνο σε πλήθος, αλλά και σε βάθος λαϊκή πρωτοβουλία, μέσα από διαδοχικά κύματα και κύκλους αναπτύσσεται και αλλάζει το σκηνικό. Η οργάνωση του λαού, το ρίζωμα της αλληλεγγύης, το ενεργητικό μπλοκάρισμα της ληστείας των εισοδημάτων και των απολύσεων και η σύγκλιση στη λυτρωτική ανατροπή του επαχθούς καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος, ώστε να ανοίξει ο δρόμος της απελευθέρωσης από τους βρόχους της Ευρωζώνης και της χρεομηχανής, βρίσκονται όλο και πιο πολύ, όλο και πιο συγκεκριμένα στην ημερήσια διάταξη του κινήματος. Σε αυτές τις απαιτήσεις θα όφειλαν οι ηγεσίες της Αριστεράς να ανταποκριθούν με τη δουλειά στον κόσμο, τις κεντρικές παρεμβάσεις και τα συνθήματά τους. Ανταποκρίνονται; Ο ριζοσπαστισμός αναζητά διέξοδο πραγματικής δημοκρατίας, ουσιαστικής ανεξαρτησίας και δικαιοσύνης. Η πολιτικοοικονομική μαφία της διαπλοκής και οι μεταλλαγές της τίθενται στο στόχαστρο. Μία νέα θεμελιώδης μεταπολίτευση του λαού είναι η προϋπόθεση για τη ζωτική διέξοδο. Η μεγαλειώδης κινητοποίηση στις 19 και 20 Οκτώβρη έθεσε στο «εδώ και τώρα» το μεγάλο βήμα της ανατροπής. Ε, λοιπόν, οι ηγεσίες της Αριστεράς δεν ανταποκρίνονται σε αυτή την απαίτηση. Κι ο λαϊκός ξεσηκωμός αντιμετωπίζεται ως μοχλός για την εκλογική διέξοδο, άντε ως άλλο ένα βήμα στη μακρά πορεία προς τη… «λαϊκή εξουσία», διά της ενδυνάμωσης σε ψήφους στις επόμενες εκλογές. Όλα, δυνατότητες, αναγκαιότητες και τραγικές ελλείψεις και στρεβλώσεις επιβεβαιώθηκαν στο διήμερο της συγκλονιστικής πανελλαδικής κινητοποίησης.
Ο πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει την «άκυρη» κυβέρνηση Παπανδρέου ότι οδηγεί τη χώρα στην «ανωμαλία» και ταυτόχρονα την καλεί, αυτήν την κυβέρνηση, να οδηγήσει τη χώρα στην «ομαλή» διέξοδο των εκλογών, ενώ η Γ.Γ. του ΚΚΕ επιλέγει μεταξύ δημοψηφίσματος και εκλογών τις εκλογές για ένα «δυνατό ΚΚΕ». Πώς να το κάνουμε, έχει καθοριστική σημασία τι λες και πότε το λες!
Βαλβίδα εκτόνωσης
Πολύ περισσότερο που είναι προφανώς στη φαρέτρα των εναλλακτικών επιλογών του συστήματος οι κάλπες σαν μία κίνηση εκτόνωσης-ανάσχεσης της κοινωνικής χειραφέτησης και ταυτόχρονα αποκατάστασης των συσχετισμών ανάμεσα στις καθεστωτικές δυνάμεις και διασφάλισης της διάδοχης κυβερνητικής «μάσκας» της κατοχικής επιβολής. Να το πούμε αλλιώς: ποιες εκλογές με το εξόφθαλμα κάλπικο εκλογικό σύστημα, που σήμερα περισσότερο από ποτέ μπορεί να «νομιμοποιήσει» την πιο μειοψηφική κυβέρνηση στην ιστορία της μεταπολίτευσης; Ποιες εκλογές με τα χωνιά της διαπλοκής, τα ΜΜΕ, να μοιράζουν το χρίσμα στους εκλεκτούς αχυρανθρώπους της τρόικας; Πρόκειται για ομαλή διέξοδο γνήσιας έκφρασης του λαού ή για εκλογική παρωδία-οπερέτα, εκλογικό πραξικόπημα με τα τανκς των ΜΜΕ, των τραπεζιτών, του ΣΕΒ και βέβαια των… Ράιχενμπαχ, όπου θα οργιάσουν οι μηχανισμοί χειραγώγησης και εγκλωβισμού της ελεύθερης βούλησης;
Ενώ το καθεστώς αντιμετωπίζει οξύτατα και θεμελιακά αδιέξοδα, με την ορμητική εισβολή του κοινωνικού παράγοντα να αποκτά όλο και πιο βαρύνοντα ρόλο, η καταφυγή στον εκφασισμό αποτελεί επιλογή του, όσο και η επιστράτευση των δοκιμασμένων τεχνικών της εκλογικής παγίδας. Η αναβάπτιση στο λαϊκό ξεσηκωμό και το γόνιμο ριζοσπαστισμό είναι μονόδρομος για την Αριστερά. Η καθήλωση στο στόχο της αναβάθμισης των εκλογικών ποσοστών της, την «καρφώνει» στο κάδρο του κατεστημένου. Η προβολή των εκλογών συμβάλλει στο ζωτικό αίτημα της ριζικής στροφής, με τη λαϊκή δυναμική επιτέλους στο κέντρο των εξελίξεων ή θα αξιοποιηθεί ως οδός διαφυγής για το κλυδωνιζόμενο καθεστώς και δικλείδα εκτόνωσης της κοινωνικής ορμής; Εδώ υπάρχει θέμα.
Δημήτρης Υφαντής
