Το πολιτικό σύστημα της χώρας και όχι μόνο υπακούει στον ψίθυρο, απλώς, των ΗΠΑ «παρακαλώ μη γίνεστε ενοχλητικοί»
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Κλεισμένη σε φανταστικούς μικρόκοσμους η πολιτική ηγεσία της χώρας, κυβέρνηση – αντιπολίτευση – ΜΜΕ, φτιάχνει πύργους και παλάτια στην άμμο. Μετά τις φανταχτερές, όσο και ηρωικές, δηλώσεις υπευθύνων και άλλων απέναντι στην, υποτίθεται επικείμενη, τουρκική απειλή όλοι, συμπεριλαμβανόμενου του ίδιου του Ερντογάν, ηρέμησαν μόλις οι Αμερικανοί απλώς ψιθύρισαν «παρακαλώ μη γίνεστε ενοχλητικοί». Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ κ. Κοτζιάς δήλωσε δημοσίως – στη γραμμή της μη ενόχλησης – ότι δεν έθεσε θέμα ούτε για τα Σκόπια, ούτε για την Τουρκία, ούτε για τα οικονομικά (ΔΝΤ κλπ) διότι δεν του το ζήτησε ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ. Τίλερσον όταν τον είδε προ ημερών. Μου ζήτησε, είπε, να τον ενημερώσω πως βλέπουμε τις εξελίξεις στην περιοχή, ως εκεί.
Ίσως δεν εκφράστηκε καλά, ίσως δεν ήθελε να πει περισσότερα, ίσως ο κ. Κοτζιάς να αποπειράθηκε κάτι να πει παραπάνω και ο Αμερικανός να τον έκοψε λέγοντας ότι αυτά θα τα πουν άλλη φορά, όταν θα είναι πιο εύκαιρος. Πάντως δεν έδωσε την εντύπωση ότι βγήκε εθνικά υπερήφανος από τη συνάντηση, ούτε καν εθνικά ήσυχος και καθησυχαστικός, ότι δεν μας έρχεται κάποια συμφορά. Από αυτά που είπε και από αυτά που δεν είπε, μάλλον ζεματισμένος φάνηκε να βγαίνει από τη συνάντηση ο κ. Κοτζιάς, ίσως γιατί τόσες αγάπες με τη Μέρκελ ενοχλούν τη νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Όταν έτσι έχουν τα πράγματα, όταν ούτε τα οικονομικά, ούτε τα εξωτερικά μας θέματα μπορούμε να τα χειριστούμε, έστω απλώς να τα θίξουμε στους συνομιλητές μας, όταν αυτό είναι η πάγια κατάσταση πολλών δεκαετιών, για ποια χώρα μιλάμε; Υπενθυμίζω: Όταν ζητήθηκε από σημαντικό Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία να μεσολαβήσει ώστε ο Τσίπρας, νεαρός αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, να δει τον Μπάιντεν, ο αντιπρόεδρος του Ομπάμα, είπε: Να τον δω αλλά να πούμε καμιά κουβέντα, γιατί όσοι έρχονται μου γλύφουν απλώς τα παπούτσια. Η πληροφορία (την έγραψα τότε) είναι απολύτως έγκυρη και φυσικά μη αποδείξιμη.
Με πυξίδα, λοιπόν, τα παπούτσια του Μπάιντεν, (προϋπόθεση να ορθοποδήσουμε είναι να κοιτάζουμε την αλήθεια στα μάτια) καλό είναι να ρίξουμε μια ματιά στο τι και πως σκέπτονται οι κρατούντες να κουμαντάρουν τον κόσμο ώστε να περπατάμε κάπως υποψιασμένοι για το τι μας περιμένει.
Στόχος των δυτικών ελίτ είναι να οργανωθεί ο Κόσμος, για την ακρίβεια ο Δυτικός Κόσμος, έτσι ώστε να συνεχιστεί η (αμφισβητούμενη) κυριαρχία τους στον πλανήτη, εννοείται υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Αυτό είναι το νόημα της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» για την οποία ψέλλισε κάτι ο ΓΑΠ αλλά ποιος να του δώσει σημασία… Η υπέρβαση του διλήμματος Δεξιά-Αριστερά και η σύμπραξη αυτών των δυο πόλων είναι η καθοριστική προϋπόθεση για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου. Η υπέρβαση Αριστεράς-Δεξιάς επιχειρείται με δυο τρόπους: Ο ένας είναι η αποδοχή της ύπαρξης των δυο πόλων και η έκκληση συνεργασίας τους, ας πούμε το «γερμανικό μοντέλο». Ο άλλος τρόπος, όταν οι αντιθέσεις είναι οξείες, έχει σύνθημα «ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά», όλοι σε ένα. Το επιχειρούν τώρα στη Γαλλία με τον Μακρόν, πολιτικό τέκνο των Ρότσιλντ.
Τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1980, αμερικανικές δεξαμενές σκέψης και ιδίως η CIA κατάλαβαν ότι τελείωνε η μονοκρατορία της Δεξιάς και χάραξαν (πρόβλεψαν, σχεδίασαν, εφάρμοσαν) στρατηγικές προσαρμοσμένες στις εκκολαπτόμενες, πλουραλιστικές, μαζικές, καταναλωτικές κοινωνίες. Ιδρύθηκαν κατάλληλοι οργανισμοί δράσης για να κατευθύνουν τα κοινωνικά ρεύματα με χρηματοδότηση κολοσσών όπως η Τράπεζα Γκόλντμαν Σακς, η Μάικροσοφτ, η Κόκα Κόλα κλπ. Το επιτυχημένο παράδειγμα είχε δώσει ήδη η Γερμανία από τη δεκαετία του ’60 με τη συγκυβέρνηση Δεξιάς και Σοσιαλδημοκρατίας. Η τελευταία είχε σφραγίσει την αφοσίωσή της στο δημοκρατικό καθεστώς από όταν κατέστειλε αιματηρά τους Σπαρτακιστές οπότε και η δολοφονία της Λούξεμπουργκ.
Προϋπόθεση της αριστεροδέξιας σύμπραξης ήταν μια νέα Δεξιά υπέρ της Παγκοσμιοποίησης (ο Φιγιόν εμφανίστηκε «αντί» και την πάτησε) και μια Αριστερά προσαρμοσμένη στο εν λόγω καθεστώς, πράγμα που κυοφορήθηκε πριν, αλλά άνθισε και έδωσε καρπούς μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, με αποκορύφωμα τον Μπλερ στη Βρετανία, το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη, το ΚΚΕεσωτ. του Κύρκου στην Ελλάδα και τη μετεξέλιξή του, τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα. Στη Γαλλία, η λύσσα προβολής του Μακρόν έχει μοναδικό ρίσκο να πάρουν ανάποδες οι Γάλλοι από το πολύ το κυρ ελέησον και να ψηφίσουν Λεπέν – δεν το πολυπιστεύω αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Αυτό που έχει ήδη καταρρεύσει είναι το μοντέλο της πλουραλιστικής κοινωνίας, υποτίθεται «αιώνιο» πρότυπο της Δύσης. Στο στριμωξίδι χωράνε λίγοι και λίγα λόγια. Στη Γαλλία πχ το παράδοξο της πάλης των τάξεων (για να μείνουμε στην τυπική μαρξίζουσα οπτική) οδηγεί όχι στη συνεργασία Αριστεράς-Δεξιάς αλλά στην επιλογή του μοντέλου «όλοι σε ένα». Επικρατεί ο Μακρόν και ο Φιγιόν στα σκυλιά.
Η αποφασιστική σύγκρουση, ωστόσο, γίνεται στις ΗΠΑ. Συγκλονίζεται δημόσια στα θεμέλιά της η υπερδύναμη, κάτι που είχε μείνει κρυφό στην ΕΣΣΔ. Αλλά η φύση της σύγκρουσης και η δυναμική της είναι ίδια. Παίζεται το ίδιο το καθεστώς. Παίζεται το αν θα επιβιώσουν οι ΗΠΑ ως υπερδύναμη. Δεν είναι διόλου τυχαίο, επαναλαμβάνω, ότι ο Ομπάμα αποχωρώντας έδωσε στη Μέρκελ, στη Γερμανία, το «δαχτυλίδι» της διαδοχής στην ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Δεν λένε λόγια του αέρα οι Πρόεδροι των ΗΠΑ. Αλλά καμιά φορά η Ιστορία τους βγάζει τη γλώσσα.
