Αριστερίστικες κορώνες ή συστηματική δουλειά για αλλαγή του συσχετισμού δύναμης; Του Θεόδωρου Βώσσου
Ξεκινώντας το ξεδίπλωμα της σκέψης μου, θα επικαλεστώ ένα μικρό διασκεδαστικό δοκίμιο, των Λεβ Λαντάου και Γιούρι Ρούμερ, διάσημων επιστημόνων της φυσικής και των μαθηματικών, που με παιδικά θα έλεγα παραδείγματα, προσεγγίζουν τη θεωρία της σχετικότητας. Αναρωτιούνται οι δύο επιστήμονες αν καθετί που ισχυριζόμαστε έχει έννοια, ή όχι. Και η απάντηση είναι όχι. Η απάντηση στην ερώτηση αν ένα αντικείμενο βρίσκεται δεξιά μας η αριστερά μας δεν προσδιορίζεται μονολεκτικά παρά μόνο αν λάβουμε υπ’ όψιν μας την διεύθυνση προς την οποία κατευθυνόμαστε. Όσον αφορά στο ερώτημα αν είναι μέρα η νύχτα αν δεν ληφθεί υπόψη η γεωγραφική θέση του τόπου δυστυχώς η απάντηση είναι αίολη.
Είναι σαφές πως οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα και σε πολλά άλλα εξηγούνται με όλες εκείνες τις παραμέτρους που τα προσδιορίζουν. Όλα αυτά τα ανέφερα μόνο και μόνο για να θέσω ένα απλό ερώτημα που χρήζει επιστημονικής απάντησης και όχι «λογικής». Αν αληθεύει το γεγονός ότι όλοι οι περί των Σύριζα, μέσα και έξω, ευαγγελίζονται τη σοσιαλιστική «κομουνιστική, 1ο στάδιο» κοινωνία που θεωρείται «στρατηγικός στόχος», μπαίνει εύλογα το ερώτημα, απλό αλλά μέγιστο, πως θα φτάσουμε εκεί. Θα ανοίξουμε μια πόρτα και θα μπούμε ή υπάρχει ένας δρόμος που λίγο πολύ έχει μελετηθεί από πολλούς ενδιαφερόμενους και εμείς απλώς θα πρέπει να τον προσεγγίσουμε στις συνθήκες της χώρας μας;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, μέσα στην καλή χαρά που βρεθήκαμε με το 30% του εκλογικού σώματος να δούμε πως και κάτω από ποιες προϋποθέσεις, θα μπορέσουμε να κινηθούμε. Αυτό λέγεται τακτική.
Κατ’ αρχήν αποκλείουμε εξ αντικειμένου τη θεωρία της ανοιχτής πόρτας. Τέτοια περίπτωση δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει στην ανθρώπινη ιστορία. Δηλαδή πέρασμα από την καπιταλιστική κοινωνία στην σοσιαλιστική ανοίγοντας απλά μια πόρτα δεν θα γίνει ποτέ. Βάση της επιστημονικής θεωρίας του περάσματος από τις καπιταλιστικές κοινωνίες στις σοσιαλιστικές τέτοιες είναι η ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα και εφόσον ο αντικειμενικός έχει φτάσει στα όρια της ωρίμανσης του. Αυτό σημαίνει πως τάχα μια μόνο πρόσκαιρη υποστήριξη από την πλειοψηφία του λαού ενός προγράμματος σοσιαλιστικής κατεύθυνσης θα μας οδηγήσει στο σοσιαλισμό; Ξέρουμε πολύ καλά πως καμιά κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει αν δεν τη θέλει η πλειοψηφία του λαού. Διότι απλούστατα είναι η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, εκείνη που καλείται αφενός να την υπερασπιστεί από τους αντιπάλους και αφετέρου να την υλοποιήσει. Τι σημαίνει να τη θέλει η πλειοψηφία του λαού; Απλά να την επιθυμεί δίνοντας εντολή σε ένα πολιτικό σχηματισμό να την υλοποιήσει; η σημαίνει πως έχει τις δυνάμεις εκείνες ο λαός (εργατική τάξη και σύμμαχοι) που θα τηνεπιβάλλει, επιλέγοντας και την κατάλληλη πολιτική εξουσία μέσω της οποίας θα την πραγματοποιήσει.
Είναι φανερό πως στη χώρα ο υποκειμενικός παράγοντας αλλαγής της κοινωνίας μας δεν είναι «ώριμος». Αυτό αποδεικνύεται κάνοντας μια ανάλυση της δομής της . Ένας από τους πιο σοβαρούς τομείς αυτής της κοινωνικής δομής είναι το συνδικαλιστικό κίνημα και γενικότερα τα συνδικάτα στην Ελλάδα. Αποδομημένα – διαλυμένα- αποπροσανατολισμένα- με τη συντριπτική πλειοψηφία του υποκείμενου τους να μην συμμετέχει . Ο παραγοντισμός, ο εργατοπατερισμός, και ο οπορτουνισμός είναι μερικά χαρακτηριστικά της τραγικής κατάστασης στην οποία βρίσκεται. Η εργατική τάξη είναι σε αποσύνθεση λόγω της διάλυσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, είτε αυτή αφορά τον βιομηχανικό τομέα είτε τις υπηρεσίες είτε το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Μιλάμε λοιπόν για μια εργατική τάξη διαλυμένη, αποπροσανατολισμένη, κομμάτι της οποίας αγανακτισμένο βουτά άναρχα στα βρώμικα νερά του φασισμού.
Η αγροτιά βρίσκεται σε κατάσταση παράλυσης μετά την προσγείωση της στις πραγματικές συνθήκες παραγωγής. Για πάρα πολλά χρόνια ήταν ευνουχισμένη με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, τις απάτες και τις ρεμούλες. Με τους συνεταιρισμούς να παίζουν το εκλογικό άλλοθι των κυβερνήσεων εδώ και πενήντα χρόνια. Θα χρειαστεί μακροχρόνια σκληρή δουλειά για την ορθολογική γεωργική παραγωγή που θα είναι ικανή να καλύπτει τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού της χώρας. Μέσα σε αυτήν την κατάσταση το αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα ελεγχόμενο κατά βάση από την άρχουσα τάξη, το πιθανότερο είναι να σταθεί αντιμέτωπο σε μια φιλολαϊκή γεωργική, συνεταιριστική οργάνωση της παραγωγής.
Οι μικρομεσαίοι μετά την πανωλεθρία της μνημονιακής πολιτικής, που βρίσκεται σε εξέλιξη και της μαζικής τους εξόντωσης αλλού πατούν και αλλού βρίσκονται. Ανοργάνωτοι, εξαθλιωμένοι και χωρίς μπούσουλα επιβίωσης δεν μπορούν να αποτελέσουν εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων σύμμαχες δυνάμεις μιας κοινωνικής αλλαγής. Καλομαθημένοι από την εποχή της ευμάρειας δεν μπορούν, λόγω άγνοιας ,να διανοηθούν ότι ο δρόμος γι αυτούς δεν έχει επιστροφή. Πάντα ελπίζουν σε καλύτερες καπιταλιστικές μέρες.
Οι φοιτητές μετά και τις τελευταίες φοιτητικές εκλογές έδειξαν ότι κατά πλειοψηφία ελέγχονται ακόμα από τα κόμματα της αστικής τάξης και βεβαίως είναι μακριά από το να μπορέσουν να στοιχηθούν μαζικά στο πλευρό των εργαζομένων για κοινωνική αλλαγή. Το ίδιο ισχύει και για τους μαθητές.
Η κατάσταση αγγίζει τα όρια της απελπισίας αν αναλογιστούμε τα ποσοστά της ανεργίας στον ενεργό πληθυσμό της χώρας και με σαφή τάση ανόδου της.
Αυτή πάνω κάτω είναι η κατάσταση των ελλήνων πολιτών και των αδιεξόδων τους στα οποία βρέθηκαν από την μακρόχρονη πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Οι κυβερνήσεις της άρχουσας τάξης βυθισμένες απόλυτα στα συμφέροντα των αφεντικών τους , χρησιμοποιώντας σενάρια τύπου ΣΟΚ και ΔΕΟΣ ποδοπατούν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας σπρώχνοντας μεγάλες μάζες του πληθυσμού στην απόλυτη εξαθλίωση.
Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά τη βασική αντίθεση της κοινωνίας ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο.
Η άρχουσα τάξη με τους συμμάχους της, διαθέτοντας τεράστια προπαγανδιστική δύναμη και εξοπλισμένη με μεγάλες δυνάμεις καταστολής, ντόπιες και ξένες ,παραβιάζει τους στοιχειώδεις κανόνες της δικής της αστικής δημοκρατίας, προκειμένου να αλλοτριώσει τη ζωή εκατομμυρίων πολιτών σε όφελος της ανακατανομής του πλούτου και της συγκέντρωσης του στις κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με προεξάρχουσα σήμερα την Γερμανία.
Εδώ μπαίνει ένα ερώτημα. Γιατί η Γερμανία έχει οδηγηθεί σε αυτή την πολιτική; Τι κρύβεται πίσω από όλη αυτή την ιστορία; Η κρίση είναι όντως κρίση χρέους των χωρών του νότου η είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και που η επιλογή του ξεπεράσματος της βρίσκεται σε ανομολόγητες κινήσεις τέτοιες που θα διαμορφώσουν τις νέες ευνοϊκές συνθήκες για τις επενδύσεις των κεφαλαίων τους; Κι όταν οι καπιταλιστές μιλούν για ευνοϊκές συνθήκες επενδύσεων κεφαλαίων, στις σημερινές συνθήκες , εννοούν βεβαίως συνθήκες Κίνας. Η κρίση χρέους ενδεχομένως να είναι το εργαλείο προκειμένου να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στα κάτεργα. Άλλωστε στις σημερινές συνθήκες θερμός πόλεμος είναι αδιανόητος λόγω πυρηνικών.
Ας κρατήσουμε λοιπόν στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας ότι όλο αυτό το σχέδιο που βρίσκεται σε εξέλιξη, δεν είναι μια ιδέα κάποιων ανεγκέφαλων γερμανών οικονομολόγων προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους αλλά ένα καλοσχεδιασμένο μακροοικονομικό μοτίβο εξόδου από την κρίση με στρατόπεδα εργασίας. Βλέπε νέες οικονομικές ζώνες, του τύπου « η εργασία απελευθερώνει τον άνθρωπο». Πάντως είτε έτσι είτε αλλιώς νομίζω ότι δεν είναι σωστός ο διαχωρισμός νοτίων και βορείων διότι πολύ γρήγορα οι συνέπειες της γερμανικής πολιτικής θα ακουμπήσουν και την δική τους χώρα. Εχθρός τους είναι κάθε χειραφετημένος εργαζόμενος όπου κι αν βρίσκεται.
Μέσα σε αυτή την απίστευτα συγκεχυμένη κατάσταση θα πρέπει να δούμε και την δική μας στάση στο σύνολο του προβλήματος.
Είναι κατανοητό πως ο φορέας που συσπειρώνει σήμερα το αντίπαλο δέος της άρχουσας τάξης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Πρέπει λοιπόν να δικαιώσουμε την ύπαρξη μας σαν την δύναμη εκείνη που στέκεται στο εκ διαμέτρου αντίπαλο στρατόπεδο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα πρέπει, στο όνομα του ταξικού προσανατολισμού του λαού και της χειραφέτησης του, να υιοθετηθεί μια ενιαία πολιτική πρόταση χωρίς «παιδικές αρρώστιες» διεξόδου από τις συνέπειες των επιλογών της αστικής τάξης είτε αυτή λέγεται αντιμνημονιακή πολιτική είτε προστασία και διεύρυνση της υπάρχουσας αστικής δημοκρατίας είτε εθνικό παραγωγικό σχέδιο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως βρισκόμαστε σε περίοδο αναγκαστικής ζύμωσης ιδεών, αναγκαία προϋπόθεση για την ριζοσπαστικοποίηση των εργαζομένων. Προς αυτή την κατεύθυνση δικαιολογείται και η λογική της συνεργασίας με τον διάβολο.
Από την στιγμή που το πρώτιστο καθήκον σήμερα είναι η κατάργηση του μνημονίου και η αντικατάσταση του με μια ενιαία εθνική οικονομική πολιτική και η υπεράσπιση ,διεύρυνση, των δημοκρατικών θεσμών, θα πρέπει, με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, να στοιχηθούν όλες εκείνες οι δυνάμεις, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται, εκτός φυσικά τους φασίστες της Χ.Α. και οι οποίες συμφωνούν με αυτά τα στοιχειώδη ζητήματα. Πολύ περισσότερο οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που έχουν σήμερα την πεποίθηση πως οι συνθήκες είναι ώριμες για να περάσουμε στο σοσιαλισμό. Ας αφήσουμε τις αριστερίστικες κορώνες για πέρασμα σήμερα στο σοσιαλισμό πριν μας προσγειώσει, ο ανέτοιμος λαός για κάτι τέτοιο, πάλι στο 4%. Και για να είμαι πιο σαφής. Κανένας μαρξισμός δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι συνθήκες είναι σήμερα ώριμες για κάτι τέτοιο. Υπομονή σύντροφοι και δουλειά για την αλλαγή του συσχετισμού της δύναμης υπέρ των συμφερόντων του εργαζόμενου ελληνικού λαού, για τον σοσιαλισμό.
Προς το παρόν, με μπούσουλα την απόφαση της ΚΕ, ας πορευτούμε με πείσμα, να πείσουμε τον λαό μας πως δεν υπάρχει καμιά άλλη διέξοδος από την μέγγενη στην οποία μας πρεσάρουν, παρά μόνο η υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Και αυτό θα δρομολογηθεί μόνο με την πτώση της μνημονιακής εσωτερικής τρόικας και την άνοδο στην κυβέρνηση του «κόμματος» μας με τους ενδεχόμενους συμμάχους του.
* Ο Θεόδωρος Βώσσος είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Κεραμικού-Μεταξουργείου
(Το παραπάνω άρθρο είναι η τοποθέτηση του Θ. Βώσσου στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση της Τ.Ε. Κεραμικού-Μεταξουργείου, που αφορούσε την απόφαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ της 13-14 Απρίλη. Εκτενή αποσπάσματα της τοποθέτησής του δημοσιεύθηκαν στην έντυπη έκδοση του Δρόμου της Αριστεράς, φ.164)
