Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
ΑΝΕΣΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ (1937-1994)
Δεν μίλησα ακόμα
Δε μίλησα ακόμα όσο έπρεπε
έχω πολύ απόθεμα που με βαραίνει
πολλές ακόμα λέξεις, πολλά λόγια
άπειρο πλήθος από φράσεις κι από λόγια
όμως μη με κατηγορείτε φίλοι μου που αργώ
που δυσκολεύομαι τόσο να μιλήσω –
πρέπει να βρω τα σύμβολα που πρέπουν
τις σκοτεινές μου αλληγορίες.
Πώς να μιλήσεις, πώς να εκφραστείς
πώς να δεχτείς έτσι γυμνό το θάνατο.
Ο εχθρός
Όταν αποφάσισα να μιλήσω
δεν ήξερα τι, η απόφαση αυτή, σημαίνει.
Όμως δεν άργησα και να το καταλάβω –
άρχισαν λίγο λίγο οι φίλοι να μ’εγκαταλείπουν
να κόβουνε την καλημέρα, να κουμπώνονται
να προφυλάγονται απ’ τον επικίνδυνο εχθρό.
Με χίλιους τρόπους θέλησαν να με σωπάσουν
τι δε σοφίστηκαν:
τη σιωπή, την καραντίνα και το φόβο,
να με συντρίψουν θέλησαν, να γονατίσω.
Γιατί η ποίηση –όλοι το ξέρουν–
είναι ο μέγας κίνδυνος που μας βρίσκει απροετοίμαστους,
ο αδιάλλαχτος εχθρός που μας παραμονεύει,
και πρέπει πάντα να φυλάγεται απ’ την ποίηση.
Έλα να καούμε
Έλα να καούμε
να γίνουμε παρανάλωμα
να σε καταστρέψω και να με καταστρέψεις
είκοσι χρόνια περίμενα τη στιγμή αυτή
είκοσι χρόνια χωρίς να το ξέρω ετοιμαζόμουν
χρόνια της πέτρας όμως στα ενδότερα
καιόμενος με σιγανή φωτιά,
κι εσύ να περιμένεις από τα γεννοφάσκια σου,
πιο πίσω ακόμα, από τη μήτρα της μάνας σου,
σε κρύα δωμάτια, άξενα, λησμονημένη,
και να ’χεις γίνει έλασμα ως τον παροξυσμό
έλα να καούμε λοιπόν,
ακόμα πιο ψηλά, ακόμα λίγο,
να μπούμε μέσα στην καρδιά του ήλιου
να γίνουμε παρανάλωμα
να σε καταστρέψω και να με καταστρέψεις –
αλλιώς δεν είναι δυνατόν να γίνει
Αγάπη
Όρμηξαν και τον ξέσκισαν στα δυο
η λέαινα η μεγάλη κι η λέαινα η μικρή
με νύχια κόκκινα, με δόντια αστραφτερά.
(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)
Τη σάρκα σπάραξαν και μόνο στην καρδιά
και στο μυαλό σαν έφτασαν χυμήξανε
η μια στην άλλη μήπως κι αστοχήσουν
στη δίκαιη μοιρασιά.
(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)
Τέλος ριχτήκαν λιμασμένες και του λιάνισαν
τα κόκκαλα κι ηδονικά τα τραγανίσανε
ως το μεδούλι κι έγλειψαν το χυμένο αίμα
μην απομείνει τίποτα να το θυμίζει πια.
(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)
