Ανθολόγος: Λουκάς Αξελός
ΡΙΤΑ ΜΠΟΥΜΗ-ΠΑΠΑ (1906-1984)
Αυτοβιογραφικά Στοιχεία
(Απόσπασμα)
Δέκα πενταετίες ξόδεψα
για να γεμίσω μιαν άβυσσο με λέξεις
να υψώσω ένα τείχος γύρω μου,
ν’ αντιληφθώ
πως όλα
ακόμα κι ηδονή κι ο έρωτας
είναι αφορμή για δάκρυα.
Η κηδεία της μέλισσας
Πέθανε η μέλισσα η χρυσή και τα μερμίγγια
μέσα απ’ τα βρύα τα χλωρά
τη νεκρική της σέρνουν εκφορά
και πάνε αθόρυβα, ελαφρά…
Γκρεμίζεται ως τη γνώρισε απ’ το φράχτη
τ’ άγριο τριαντάφυλλο, κι ως ότου
η πένθιμη πομπή περάσει,
μαδάει απαρηγόρητο το πρόσωπό του, τα μαλλιά του.
Πόσα ευαίσθητα δεν πήρε μυστικά του,
από τ’ αβρά τα πέταλα και την καρδιά του…
Η δρόσο, η πιο αγαπημένη φίλη,
απ’ τα εκστατικά βλέφαρα της πρωινής μαργαρίτας
στον τάφο της βαρύ το μεγαλύτερό της δάκρυ χύνει.
που ανάβει ευθύς ο ήλιος σαν καντήλι
από σμαράγδι και ρουμπίνι…
Πέθανε η μέλισσα η χρυσή και οι κήποι
φόρεσαν μαύρα από τη λύπη.
Τα Γράμματά σου
Τα λίγα γράμματα σου δεν ελέγανε
τα τόσα πούχουν πει οι ερωτευμένοι.
ήσαν απλά, λιγόλογα κι’ η ζήλεια σου
φαρμακερή σ’αυτά ήτανε χυμένη.
Φοβόσουν πάντα μα ποτέ δεν τόλεγες
μην έρθει ένας εχτρός σου κι μ’ αρπάξει,
ένα μαχαίρι μέσα μου ζωγράφιζες
που θα μπορούσε να με σφάξει.
Στο τέλος πάντα επαναλάβαινες
τρεις λέξεις μόνο «είσαι δική μου»
που μπήγονταν βαθιά κι’ ολόϊσια
σαν τρία καρφιά μεσ’ στην ψυχή μου.
Κι’ ύστερα γλυκά σφράγιζα το γράμμα σου
με των δοντιών μου τη σφραγίδα
και τόπαιρνα τη νύχτα στο κρεβάτι μου
καθώς τον κύκνο η Λήδα.
Από το Δρομολόγιο του Άστρου
Όταν θα πρέπει κάποτε πολύ να κοιμηθώ
για πάντα να σωπάσω σαν γλώσσα, σαν γραφίδα
τα χείλη σου θα ήθελα και όχι άλλο
μ’ ένα φιλί να κόψουν της φωνής μου την κλωστή.
Ύστερα κλάψε μες στ’ αυτί μου.
θα σε ακούσω. Η ακοή
ενδίδει τελευταία στο θάνατο.
Φεύγοντας δε θα ήθελα
μες στ’όστρακό της να υπάρχει
έξω από το λυγμό σου άλλος ήχος.
