Δεν είναι τυχαίος ο τίτλος αυτής της παράστασης. Του Θανάση Παπαγεωργίου*
Πέρα απ’ αυτό που απαιτεί από τον ηθοποιό ένας μονόλογος, αντανακλά και τη μορφή του αγώνα που δώσαμε και δίνουμε επί σαράντα δύο χρόνια. Έτσι αγωνιστήκαμε, έτσι θα συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, όσο ακόμα υπάρχουμε, όσο θα μας αφήσουν ακόμα να υπάρχουμε. Κυριολεκτώ. Έχει εξαπολυθεί μια άνευ προηγουμένου εκστρατεία αφανισμού κάθε θεατρικής φωνής που θα αμφισβητήσει την κυριαρχία της ευκολίας, της σαχλαμάρας και της ασυδοσίας. Η αρχή έγινε με την κατάργηση των επιχορηγήσεων. Δεν ήταν χρήματα που έλυναν τα προβλήματα, βοηθούσαν όμως στην διατήρηση και άλλων φωνών εκτός από εκείνες που στοχεύουν στην αποβλάκωση, τη στασιμότητα, την οπισθοδρόμηση και τη συντήρηση. Στην επανάπαυση και τον αποπροσανατολισμό. Ήδη εμφανίστηκαν οι πολέμιοι και ανερυθρίαστα χειροκροτούν την κατάργηση τους. Έτσι θα έχουν πλήρη άνεση για να ποτίσουν τον λαό με τα εύπεπτα προϊόντα της ανύπαρκτης πνευματικότητάς τους.
Μετά, επιστρατευτήκανε τα, πάντοτε πρόθυμα σε κάθε διαπλοκή, μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι στήλες των θεαμάτων για τα θέατρα (όχι όμως και για τους κινηματογράφους) κάνουν πλέον επιλογές. Δεν χωράνε όλα ώστε να ενημερωθεί ο κόσμος για το τι παίζεται. Προφανώς αποφάσισαν πως όσο λιγότερο ακούγονται, τόσο το καλύτερο. Εκπομπές διασκέδασης ή «ποικίλης ύλης», χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της γκρίζας διαφήμισης προβάλλουν συγκεκριμένα σχήματα, συγκεκριμένης κουλτούρας, συγκεκριμένης αισθητικής, επηρεάζοντας τις προτιμήσεις του κοινού, μια στάση που τους την υπαγορεύουν οι οικονομικά δυνατοί του θεάματος, αυτοί που έχουν συμφέρον να κλείσει κάθε φωνή που αφυπνίζει τον λαό και τους στερεί εισιτήρια από τα θεάματα εγκεφαλικής πλύσης που προσφέρουν.
Το υπουργείο Πολιτισμού, ένα παραμάγαζο στην κυριολεξία -αν είναι δυνατόν!- δεν έχει να πει, ούτε να κάνει τίποτα. Είναι, στην κυριολεξία, ανύπαρκτο. Ισχυρίζεται ότι δεν έχει χρήματα και καταργεί τις επιχορηγήσεις του θεάτρου και του Χορού, ελαχιστοποιεί την φροντίδα του για τον Κινηματογράφο και κλείνει το Κέντρο Βιβλίου. Ψεύδεται ότι δεν έχει λεφτά. Το χρήμα ρέει άφθονο. Μια ματιά στην ιστοσελίδα της διαφάνειάς του θα πείσει και τον πιο αντιδραστικό, τόσο για τις επιλογές της ηγεσίας του, όσο και για το αν υπάρχουν χρήματα ή όχι. Δεν έμεινε σύλλογος, ενορία, σωματείο και οργάνωση της εκλογικής περιφέρειας των διοικούντων που να μην έχει επιχορηγηθεί πλουσιοπάροχα για να ολοκληρώσει το προαύλιο της εκκλησίας, τις δραστηριότητες ενός ανύπαρκτου πολιτιστικού συλλόγου και τον εξωραϊσμό κάποιων γραφείων, υποψιάζομαι ενός δωματίου τρία επί πέντε, που στεγάζει τη διοίκηση κάποιου αδρανούς σωματείου.
Μας μιλάνε για λιτότητα και απαιτούν από τους ηθοποιούς συρρίκνωση των μισθών τους αλλά προσκαλούν ξένους σκηνοθέτες που τους αμείβουν με ποσά που αντιστοιχούν στην επιχορήγηση 35 θιάσων. Μας ζητάνε να κάνουμε θυσίες για να μπορούν εκείνοι να συμμετέχουν σε μια Eurovision για καθυστερημένα άτομα. Αυτός είναι σήμερα ο Πολιτισμός για τις μαριονέτες που ισχυρίζονται πως διοικούν την Ελλάδα. Δεν λείπουν τα λεφτά. Το παιχνίδι είναι στημένο και η τράπουλα σημαδεμένη. Αλλά μαθημένα τα βουνά στα χιόνια. Ποτέ δεν ήταν διαφορετικά τα πράγματα για το θέατρο που θέλει να αντιστέκεται και όχι να λιβανίζει για να εξυπηρετεί τις προθέσεις της εξουσίας. Ευτυχώς τα νέα παιδιά είναι άτακτα. Πάντα έτσι ήταν, δεν βολεύονται εύκολα μέσα σε αρτηριοσκληρωμένες απόψεις και μερικά από αυτά είναι άκρως επικίνδυνα για τους οποιουσδήποτε κρατούντες. Δεν θα πάψουν να ξεφυτρώνουν μονάδες αντίστασης για να χτυπάνε τους βολεμένους. Εμείς, σαράντα δύο χρόνια, αυτό μάθαμε να κάνουμε και αυτό θα κάνουμε όσο θα υπάρχουμε. Και θα το κάνουμε με όλο μας το είναι…
(Το παραπάνω άρθρο είναι ο πρόλογος από το Πρόγραμμα της «Θεατρικής Εταιρίας Στοά» [https://www.theatrostoa.gr] για το νέο έργο Με όλο μου το είναι… που ανέβηκε στις 16 Φεβρουαρίου 2013. Παραστάσεις κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή)
* Ο Θανάσης Παπαγεωργίου
είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης
