Ξεπούλημα
Μόλις κάνω να τυλίξω μια γυναίκα σε δακρύβρεκτο ρομάντζο
μόλις κάνω – απλώς! – να ρίξω μια ματιά σε περαστικό
πισωπατάν αμέσως τρομαγμένοι, κουμπώνονται
και πιάνουνε την τσέπη.
Είναι για γέλια!
Από ζητιάνους – τι να τους ξαφρίσεις;
Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να μάθουν πως εγώ
– τώρα υποψήφιος σε δύο πήχες του δημοτικού νεκροταφείου –
είμαι άπειρα πιο πλούσιος
απ’ τον κάθε μίστερ Μόργκαν;
Ύστερ’ από τόσα ή μάλλον τόσα χρόνια
με δυο λόγια δε θα επιζήσω –
για να ψοφήσω απ’ την πείνα
για θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα,
εμένανε, που σήμερα δεν είμαι καμιάς μάνας γιος
οι καθηγητάδες θα με διερευνήσουν διεξοδικά
μέχρι και την τελευταία μου οξεία
πώς και πότε πού πρωτοεμφανίστηκα.
Από καθέδρας
ένας ηλίθιος κεφάλας
θα γλωσσοκοπανάει περί θεού και περί διαβόλου.
Το πλήθος θ’ακούει με κατάνυξη
θα τρέχουν πατείς με πατώ σε.
Να προλάβουν ν’ ασπαστούν το είδωλό μου.
Μήτε θα ξέρετε να πείτε
είμαι γω για δεν είμαι;
Θα μου ’χουν ζωγραφίσει στο φαλακρό κεφάλι
ένα ζευγάρι κέρατα ή έναν φωτοστέφανο.
Η κάθε μια σπουδάστρια
πριν πέσει για ύπνο
δε θα παραλείψει να νυστάξει
διαβάζοντας τους στίχους μου.
Είμαι απαισιόδοξος
Το ξέρω –
Αιωνίως θα υπάρχουνε σπουδάστριες στον κόσμο.
Λοιπόν ακούστε:
Όλα τα πάντα που κατέχει η ψυχή μου
άιντε κοπιάστε να μετρήσετε όλους τους θησαυρούς της! –
τη μεγαλοπρέπεια,
που θα λαμπρύνει στους αιώνες των αιώνων
τις μεγάλες δρασκελιές μου,
ακόμα και την ίδια μου την αθανασία,
που βροντοπατώντας θα διασχίσει την αιωνιότητα
και θα συγκεντρώσει, γονυκλινή, την παγκόσμια
εκκλησία του λαού,
ολ’ αυτά – τα θέλετε; –
τα δίνω τώρ’ αμέσως
για μια μονάχα λέξη
μια στοργική ανθρώπινη λέξη
Άνθρωποι!
σκονίζοντας τις λεωφόρους, ποδοπατώντας τα στάχυα,
βαδίστε κατά δω ξεκινώντας
απ’ όλον τον γήινο κόρφο.
Σήμερα στην Πετρούπολη
στην οδό Ναντεζνίσκαγια
έναντι μιας πεντάρας
–τιμή εξευτελιστική–
πουλιέται μια κορώνα πολυτιμότατη.
Για μιαν ανθρώπινη λέξη (ψέματα;)
είναι μπιρ παρά η τιμή της.
Μετάφραση: Άρης Αλεξάνδρου
