Αλληλογραφία
Θα είχα γράψει ίσως τις ωραιότερες επιστολές, υποδείγματα
ύφους και ειλικρίνειας, αν ο φίλος μου ο Ιάκωβος είχε αποφασίσει
να πεθάνει. Αλλά δυστυχώς ζούσε, άθλιος συγκάτοικος, χρόνια –
τι σταδιοδρομία λοιπόν να κάνεις;
Ώσπου μια μέρα, ω του θαύματος, πέθανε. Γύρισα τρέχοντας
απ’ το νεκροταφείο, έτοιμος να ριχτώ στη δουλειά, αλλά μόλις
μπήκα στο δωμάτιο, έμεινα εμβρόντητος. Πάνω στο τραπέζι βρήκα
μια επιστολή του Ιάκωβου, τη διάβασα κλαίγοντας – ήταν υπέροχη!
Το κτήνος με είχε προλάβει.
Ή μήπως ήμουν εγώ ο πεθαμένος;
Δωρεάν Στέγη
Αυτοί που δεν έχουν πού να πάνε και τους αρκεί μια φιλική λέξη
για να κοιμηθούν στον ουρανό.
Σε μια γυναίκα
Θυμάσαι τις νύχτες; Για να σε κάνω να γελάσεις
περπατούσα πάνω στο γυαλί της λάμπας.
Πώς γίνεται;» ρώταγες.
Μα ήταν τόσο απλό αφού μ’ αγαπούσες.
Χρόνια της Φωτιάς
Πίσω απ’ τις γρίλιες παίζονται δράματα σκοτεινά
αυτοί που οραματίστηκαν χάθηκαν τόσο νέοι.
ζήσαμε με χαμένα όνειρα και σκοτωμένη μουσική
Αντίο
Κάποτε μια νύχτα θ’ανοίξω τα μεγάλα κλειδιά των τραίνων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ’χουν πεθάνει, στις ράγιες θα φυτρώνουν
μαργαρίτες απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τραίνα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο που παίζω την τυφλό-
μυγα με τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ….
