Κάποια Μέρα
Κάποια μέρα
Θα βαδίσεις πάνω στα ίχνη μου
Να με συναντήσεις
Γυμνή
Όπως την πρώτη μέρα της δημιουργίας
Με το αίμα όλων των νεκρών
Και με το αίμα όλων των ζωντανών
Πάνω στα χείλη σου
Παγωμένο
Κι όταν σημάνει η ώρα
Θα είσαι όμορφη πολύ
Όμως μικρή
Τόσο μικρή
Σαν μια νιφάδα χιονιού
Ή τόσο απέραντη
Σαν τον ωκεανό
Στιλπνή
Και θα προφέρεις μόνο τ’ όνομά μου
Και θ’ απομένεις έξω από το χρόνο
Αγάπη μου παντοτινή.
Σκουριασμένο μάνταλο
Σκουριασμένο μάνταλο
Μιας πόρτας που έκλεισε
Και πια δεν ανοίγει
Πόσο με συνεπαίρνεις!
Κι εσύ πρωτόφαντη ηλακάτη
Που αποσυνθέτεις
Των ονείρων μου τη συναρμογή
Και ύστερα ξαναϋφαίνεις
Μιαν ιριδόχρωμη λαμπηδόνα
Για να με στολίσεις
Την ύστατη στιγμή.
Μια θλίψη ακαταμέτρητη
Μια θλίψη ακαταμέτρητη
Να περιφέρεται άραγε
Μέσα στη νύχτα των ματιών της
Σαν πάχνη αδιόρατη
Ή μόνο κάποια μελωδία
Που μόλις ακούγεται ενός άλλου κόσμου;
Μήπως λοιπόν είχα μεθύσει από τον έρωτα
Κι αλήθεια χόρεψα χωρίς να καταλάβω
Τον ανεκλάλητο αυτόν χορό
Η μήπως μάλλον ονειρεύτηκα
Και τώρα ζω μονάχα μες στην έκλαμψη
Μιας ανεξάλειπτης αθωότητας;
Όσο υπάρχουν ποιητές
Όσο υπάρχουν ποιητές
Τα πουλιά θα πετούν
Και τα δέντρα θ ’ανθίζουν
Δε θα μπορούν ανίερα χέρια
Να σταματήσουν την άνοιξη
Να εξαφανίσουν τα πράσινα σημάδια
Αυτούς που πιστεύουν ακόμα
Πως είναι τ’ όνειρο δυνατό.
