Δημόσια εξομολόγηση
Ας αγαπήσουμε την απλή σταγόνα του νερού
Την αξιοπρέπεια του πελεκημένου δέντρου
Του ξυλοκόπου το μόχθο μες στην κάψα του καλοκαιριού
Ας αγαπήσουμε το πέταγμα του μεθυσμένου πουλιού
Την οιμωγή του ζώου που πεθαίνει
Ένα ευθύγραμμο φωτεινό βλέμμα
Δυό μάτια εμποτισμένα με ουρανό
Και ίσως αύριο
Να έχουν όλοι οι άνθρωποι
Ένα πρόσωπο σκεπασμένο μ’αστέρια
Η νύχτα το ποτάμι ο χρόνος
Τ’αστέρια συλλογίζονται
Τ’αστέρια συνομιλούν
Ένα πουλί τραγουδεί
Στο κατώφλι του πένθους
Η νύχτα κατεβαίνει
Πάνω στις φωνές των κοριτσιών
Εκείνες γίνονται
Φύλλα σιωπηλά
Πιο γκρίζα από τη λησμονιά
Ο χρόνος δεν τις ακούει πια
Αλλάζουν τότε
Σε βουερό ποτάμι
Και η νύχτα κατεβαίνει επάνω του
Ο χρόνος γίνεται κι αυτός
Ποτάμι φωνές κοριτσιών
Νύχτα που αδιάκριτα σκοτώνει
Λάμψη διαπεραστική
Δεν έχω τίποτα πια δικό σου
Δεν έχω τίποτα πια δικό σου
Παρά δυό ψεύτικα λουλούδια
Που μόνος μου τά’χω φτιάξει
Λίγες βαλσαμωμένες πεταλούδες
Μια μπούκλα από ξανθά μαλλιά
Ένα φεγγάρι χάρτινο
Ένα κουτί που κρύβει
Κάποια θλιμένη μουσική
Κι αυτό το δρομάκι
Που εξαφανίζεται μέσα στο παρελθόν
Και που το στεφανώνουν
Τόσο ρόδινα σύννεφα
Και τόσοι χαρταετοί
Ο έρως έχει πάντα δίκιο
Ο έρως έχει πάντα δίκιο
Και το κορίτσι που αγαπά
Έξω κοιμάται δίχως αλεξήλιο
Γυμνό στην ακροθαλασσιά
Και το κορίτσι που αγαπά
Μέσα στη νύχτα εγκαταλειμμένο
Καμιά φοβέρα δεν το σκιάζει
Και μ’όλα τ’άστρα στολισμένο
Το θάνατο ενταφιάζει
