Τα Σάνδαλά μας
Τα σάνδαλά μας στου βουνού τους πρόποδες
ξεχνούσαμε. Και στους φτωχούς σπουργίτες
το σάκκο μας αφήναμε με το ψωμί.
Σαν σε ναό ανεβαίναμε γυμνόποδες
κι ως τα μισά φτάναμε τ’ουρανού.
Στο δισκοπότηρο της δύσης έλαμπε
ο ήλιος, πύρινη όστια που προσφέρονταν
στο μυστικό δείπνο της ανθρωπότητας.
Το φως της Δημιουργίας κοινωνούσαμε
και στην ουράνια τελετή παίρναμε μέρος.
…………………………………………..
Χορέψαμε σε κοφτερά λιθάρια
σαν πάνω σε σπαθιά ξεγυμνωμένα.
Από κλωνάρια κρεμαστήκαμε εύθραυστα.
Στις κορφές δρέψαμε από φως τριαντάφυλλα
σ’ ανατολών και δύσεων τους ροδώνες.
Καινούργια μέρα απ’ την καρδιά μας άρχιζε,
στα μάτια μας ο κόσμος μι’ Αποκάλυψη
απ’ την αρχή για χάρη μας γεννιόταν.
Η θάλασσα από βλέμματα αναρίθμητα
τη λάμψη της ψηλά ακτινοβολούσε.
…………………………………………..
Όλα προσμέναν σε μιαν αποκάλυψη
το μυστικό τους νόημα να μας πούνε.
Η χώρα της σιωπής
Η χώρα της σιωπής είναι από κρύσταλλο,
γαλάζιο κρύσταλλο, σαν από πάγο.
Εκεί χορεύουνε τα πάντα αθόρυβα
κι όλες οι εικόνες διαθλώνται στο άπειρο.
Τα δάκρυα των παιδιών και τα παράπονα
αφήνουν το λεπτό ήχο της κιθάρας.
Των σιωπηλών πλασμάτων τα χαμόγελα
ρόδινη ανταύγεια υψώνουν στα μεσούρανα
και τα βαθιά βλέμματα της αγάπης
ανάβουν φλόγες πυρκαγιάς γαλάζιες.
Στη χώρα αυτή της σιωπής ό,τι είναι γνήσιο
σαν μια καμπάνα ακούγεται γιορτάσιμη
που ανοίγει βουερούς θόλους στα ουράνια.
Στη χώρα της σιωπής συχνά ακροάστηκα
τις ασημένιες κωδωνοκρουσίες
που υψώνει κάποιο σμήνος γερανών.
Σε γάμους μυστικούς, σε λιτανείες,
σε τελετές ουράνιες παρευρέθηκα,
στη χώρα της σιωπής που είναι από κρύσταλλο,
γαλάζιο κρύσταλλο, σαν από πάγο.
