Το τραγούδι του πιοτού για τη θλίψη της γης
Σου γνέφει το κρασί στη χρυσαφένια κούπα
όμως μην πιείτε ακόμα, γιατί πρώτα ένα τραγούδι θα σας πω!
Το τραγούδι της θλίψης και του πένθους
που είθε μ’ ένα γέλιο ηχηρό στην ψυχή σας να ηχήσει.
Όταν η λύπη πλησιάζει
ερημώνουν οι κήποι της ψυχής
το τραγούδι κι η χαρά μαραίνονται και σβήνουν.
Σκοτάδι είν’ η ζωή, κι ο θάνατος σκοτάδι.
Αφέντη ετούτου του σπιτιού!
Το κελάρι σου φυλάει την πλησμονή του ολόχρυσου κρασιού!
Ετούτο το λαγούτο δικό μου τ’ ονομάζω!
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο ταιριαστό απ’ αυτό:
Να παίζεις λαούτο και ν ’αδειάζεις τα ποτήρια
Μια κούπα γεμάτη με κρασί την ώρα τη σωστή
είναι πολυτιμότερη απ’ όλα τα βασίλεια της γης!
Σκοτάδι είν’ η ζωή κι ο θάνατος σκοτάδι.
Ο θόλος τ’ ουρανού θα’ναι αιώνια γαλανός κι η γη
πάντα θα γυρίζει και κάθε άνοιξη θ’ ανθίζει.
Εσύ όμως άνθρωπε, πόσο καιρό θα μείνεις εδώ πάνω;
Ούτε καν χρόνια εκατό δεν δύνασαι ν’ απολαμβάνεις
όλα της γης τα μάταια κι εφήμερα που σου χαρίζει.
Κοιτάξτε εκεί ψηλά! Λουσμένη απ’ το φως του φεγγαριού
κάθεται πάνω στους τάφους μια τρομερή, σαν φάντασμα μορφή.
Είν’ ένας πίθηκος, που οι στριγκλιές του διαπερνούν
τη γλυκιά της ζωής μοσχοβολιά!
Εμπρός συντρόφοι, πάρτε το κρασί!
Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή!
Μέχρι τον πάτο αδειάστε τις κούπες τις χρυσές!
Σκοτάδι είν’ η ζωή κι ο θάνατος σκοτάδι.
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
