Προσευχή Καρναβαλιού
Σελήνη που σπορτσγούμαν σοφή μεσ’ απ’ των άστρων
Τις ρότες τ’ όμορφό σου καμπριολέ οδηγείς
Στο καυτερό μετάξι του αραβικού ουρανού σου
Ποιος θα’ταν, ω Σελήνη, ο δικός σου Μωυσής;
Τη σκηνή μου η λευκότης σου θα γοητεύει για πάντα
ε τόσο αβρή μια γύμνια που τούλι την κεντρίζει•
Ή εκστατικό σε μια χλωμή χρονολογία του μύθου
Τη νυφική σου αγνότητα το μπλε θα διαιωνίζει.
Σελήνη των ονείρων πάνω απ’ το ιώδες βράδυ
Το παλιό σου χρυσάφι αρρώστια αργή το λιώνει,
Όταν στα έρημα πέρατα κάποιας ήσυχης θάλασσας
Βυθομετράς σαν πένθιμος ερωδιός το αιώνιο.
Στο χιόνι σου τ’απόκρυφο πλένει η Μαρία τα πόδια
Τις γκριμάτσες ο δίσκος σου μιμείται του Αρλεκίνου
Το κατακάθι ο έρωτας φτιάχνει της ποίησής σου
Μεθυστικό κι ολόχλωμο σαν το κρασί του Ρήνου.
Κι αυτή σου όλη τη φήμη που γι’ αυτήν εγκωμιάζω
Την όψη σου σαν πρόωρο σε αλκοόλη μωρό,
Σπουδαία τη λογαριάζουν κληρονομιά οι αιώνες,
Γιατί η μάσκα, ω Σελήνη, του ήλιου είσαι θαρρώ.
Νοτούρνο
Πίσω απ’ την όχθη
Πάνω απ’ τη λίμνη
Η ανοιξιάτικη
Βγαίνει σελήνη.
Τοπάζι γύρω
Χύνει απαλό
Μεσ’ απ’ το διάστημα
Το χλιαρό.
Μια μισοπένθιμη
Θολή νεφέλη
Όψη της δίνει
Πανούργου υπηρέτη.
Κάτω απ’ το δίσκο της
Ειν’ άσπρη όλη
Σαν φάτσα που ’καψε
Το βιτριόλι.
Μες στα κουρέλια
Των σκοταδιώνε
Σάλες απέραντες
Αυτή επιπλώνει.
Όπου με μάταιο
Καμάρι χίλιοι
Ως το ξημέρωμα
Γαυγίζουν σκύλοι.
Αυγινό αστέρι
Πάνω απ’ το πρώιμο καράβι
Που το ήσυχο κύμα σχίζει,
Τ’αυγινό ζωηρό αστέρι
Στο κατάρτι λαμπυρίζει.
Το πέλαο, μεσ’ από τούλια,
Λιποθυμώντας αγάλι,
Θαρρείς ανοίγει στο φως του
Την μπλε όλο φοβέρα αγκάλη.
Και το ζήλο του απαλύνοντας
Πέφτει τ’ άστρο κοιμισμένο
Μες στο στήθος του τιτάνα,
Καθώς όταν σε προσμένω.
Μετάφραση: Ηλίας Ματθαίου
