Οι Μετανάστες
Μόνοι στις μεγάλες εχθρικές πολιτείες,
χωρίς να μιλούν τη γλώσσα που αυτές
μιλούν και σκέφτονται,
ακρωτηριασμένοι στη σχέση τους με τους άλλους,
θα διηγούνται πίσω στην πατρίδα τους θριάμβους τους.
Κακόμοιροι όσοι κατέκτησαν Λονδίνα και Παρίσια!
Γυρίζουν πίσω χωρίς καλύτερους τρόπους
ούτε καλύτερες φάτσες
μόλις που ονειρεύτηκαν από κοντά όσα είδαν –
διαρκώς ξένοι.
Αλλά δεν γελάω μαζί τους.
Μήπως εγώ έκανα τίποτ’ άλλο με το ιδεώδες;
Και τα σχέδια που’κανα κάποτε σ’ ένα ξενοδοχείο,
οργανώνοντας το μύθο;
Είναι ένα από τα μαύρα σημεία της βιογραφίας
που ποτέ δεν είχα.
[Έχω γράψει πιο πολλούς στίχους απ’ ό,τι αλήθεια]
Έχω γράψει πιο πολλούς στίχους απ’ ό,τι αλήθεια.
Έχω γράψει κυρίως
γιατί άλλοι έχουν γράψει.
Αν δεν είχαν υπάρξει ποιητές στον κόσμο,
θα ήμουν άραγε ικανός να’μαι ο πρώτος;
Ποτέ!
Θα ήμουν ένα άτομο απολύτως αποδεκτό.
Θα’χα σπίτι δικό μου κι ηθική.
Κυρία Γερτρούδη!
Δεν καθαρίσατε καλά αυτό το δωμάτιο.
Πάρτε λοιπόν αυτές τις ιδέες από δω!
[Δεν θα ήταν καλύτερα]
Δεν θα ήταν καλύτερα
να μην κάνεις τίποτα;
Να αφήσεις τα πάντα να κατρακυλήσουν στη ζωή
σε ένα ναυάγιο χωρίς νερό;
Δεν θα ήταν καλύτερα
να μη μαζέψεις ούτε ένα ρόδο
στους τριανταφυλλώνες της φαντασίας σου
και ξαπλωμένος ήσυχα να σκέφτεσαι την εξορία
των άλλων
στις μελλοντικές ανοίξεις;
Δεν θα ήταν καλύτερα
να παραιτηθείς, σαν εορταστικό μπαλόνι που σκάει
στην ατμόσφαιρα του πανηγυριού,
από όλα, ναι από όλα
απολύτως από όλα;
[Ναι, είναι σαφές]
Ναι, είναι σαφές,
το Σύμπαν είναι μαύρο, ιδίως τη νύχτα.
Αλλά εγώ είμαι όπως όλος ο κόσμος,
δεν με πονάνε τα δόντια, δεν έχω κάλους,
κι οι άλλοι πόνοι περνάνε.
Με τους άλλους πόνους φτιάχνεις στίχους.
Μ’ αυτούς που πονάνε ουρλιάζεις.
Η εγγενής σύνθεση της ποίησης
βοηθάει τα μάλα…
(Ως αναλγητικό χρησιμεύει για τους πόνους
της ψυχής που είναι αδύνατοι…)
Αφήστε με να κοιμηθώ.
Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα
