Μετάθεση
Κίτρινο καίει το φεγγάρι,
σα λάμπα πετρελαίου,
στον καπνισμένο κακορίζικο ουρανό.
Όλα τα καθυστερημένα
εκεί στον ουρανό μετατοπίστηκαν,
κ’ η αλματώδης πρόοδος
απόμεινε στη γη να μας ρημάζει.
Μας ρήμαξεν η πρόοδος.
Αλεξιπτωτιστής
Πολύ νέος, μορφωμένος, ριψοκίνδυνος,
σαγηνεύτηκε πολύ
απ’ την έγκαιρη μεγάλη περιπέτεια
του Πολέμου.
(Πού θα πας. Πού θα πας καλέ μου;)
Δεν την άκουσε:
Κατατάχτηκε στη Μέση Ανατολή.
Αυτό το Μέση δεν το χώνεψε καθόλου.
Τα τέρματα ζητούσε.
Για να φύγει τα μέσα και τα μέτρια
κουφάθηκε στο «πού θα πας, καλέ μου».
Μα δεν είχε να διαλέξει και πολύ:
Κατατάχθηκε στη Μέση Ανατολή.
Ριψοκίνδυνος και νέος καθώς ήτανε
προτιμήθηκε, γυμνάστηκεν ευθύς
-ειδικότης: Αλεξιπτωτιστής.
(πού θα πας, πού θα πας καλέ μου;)
σαν έπεφτε, δεν ήξερε πού πήγαινε.
Μεμιάς και σταματούσεν η καρδιά του
κι ένιωθεν ως τον πάτο πως ρουφούσε
το μεγάλο ποτήρι του κενού.
-Είμαι στην άκρη, συλλογίζονταν.
Μα πάντα και τον έφερνε στη μέση
τ’αλεξίπτωτο που εγκαίρως ξεδιπλώνονταν
να τον κάνει μια βεντούζα
που νωθρά κολυμπούσε και κατέβαινε
το γαλάζιο τ’ουρανού…
Είδε πολλούς συντρόφους του
να λείπουν απ’ τη σύνταξη
(Πού θα πας, πού θα πας καλέ μου;)
-Κάποιοι μας θα λείψουνε,
πάντα συλλογίζονταν,
ως να’ρθει το τέλος τούτου του πολέμου…
Πέφτει, ξαναπέφτει… Κομπολόγι…
«Χαρακτήρος πολύ τολμηρού
και πολύ «ψυχραίμου»
γράφει ο λοχαγός του.
Ώσπου μια μέρα απότομα
σωπαίνουνε τα πάντα:
Ο πόλεμος τελείωσε.
Λείψαν όσοι έπρεπε κι έφτασε το τέλος.
Τραγουδούνε και φεύγουν τα παιδιά
που’χουν ζήσει και πίσω θα γυρίσουν.
Μικραίνουν, ατροφούνε τα φτερά
στο νου τους, στους ώμους, στην καρδιά…
-Τον απέλυσαν «αλεξιπτωτιστή»
-ποια πρακτικήν εφαρμογή να φανταστεί;
Πολύ νέος, μορφωμένος, ριψοκίνδυνος,
κατατάχτηκε στη Μέση Ανατολή,
τίμησε όσο πάει τη στολή,
μα πάντα αυτό το Μέση
δεν το χώνεψε καθόλου.
Αν ήταν βολετό πάλι να πέσει,
πάλι στην άκρη να βρεθεί!
Να πέσει ζητά, το πέσιμο του λείπει:
Το’κανε μια μέρα:
πρωί,
απ’ το παράθυρο ενός έκτου πατώματος.
