Ανθολόγος ο Λουκάς Αξελός
ΟΥΙΛΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ (1564-1616)
Άμλετ
(Πράξη Τέταρτη, Σκηνή 5)
Τι ’ναι ο άνθρωπος,
αν μόνη του ευτυχία κι απασχόληση έχει
φαΐ και ύπνο; Είν’ ένα χτήνος, τίποτ’ άλλο.
Σίγουρα Αυτός που τέτοια διάνοια πλατιά
μας έχει δώσει, που να βλέπει εμπρός και πίσω,
αυτό το τάλαντο, τον λόγο αυτόν τον θείο,
δεν τα ’δωσε για να μουχλιάζουν έτσι μέσα μας.
Όπως κι αν είναι, είτε σαν χτήνος λησμονάω,
είτε σαν άναντρος διστάζω, επειδή σκέφτομαι
πάρα πολύ, ψιλολογώντας τις συνέπειες, –
– σκέψη που το ένα τέταρτό της είναι σύνεση,
και τ’ άλλα τρία δειλία, – δεν ξέρω για ποιον λόγο
να ζω κι όλο να λέω: «έχω να κάμω αυτό»,
ενώ ’χω αιτία και θέληση και δύναμη και μέσα
για να το κάμω. Παραδείγματα όσο η γη τρανά
με σπρώχνουν· να, ο στρατός αυτός, με τέτοιον όγκο
κι αρματωσιά, με στρατηγόν αβρό κι αδύνατον
πρίγκιπα, όλον ιερή φιλοδοξία,
βγάζει τη γλώσσα στις αόρατες συνέπειες,
και βάζει ό,τι θνητό κι αβέβαιο να παλέψει
μ’ όλα όσα η τύχη, ο θάνατος κι ο κίνδυνος τολμούν
μόνο και μόνο για ένα αβγότσουφλο. Μεγάλος τόντι
δεν είναι όποιος ορμάει χωρίς μεγάλη αιτία,
παρ’ όποιος στήνει μέγαν πόλεμο για ένα άχυρο,
σαν παίζεται η τιμή. Κι εγώ λοιπόν τι κάνω,
που μου σκοτώσαν τον πατέρα, ατίμασαν τη μάνα,
λόγοι που μου ερεθίζουν αίμα και μυαλό
κι όλα τ’ αφήνω να κοιμώνται, ενώ, με ντρόπιασμά μου,
βλέπω είκοσι χιλιάδες άντρες να τραβούν στον θάνατο
για μιαν ιδέα, για ένα ξεγέλασμα της δόξας,
να παν στους τάφους τους σαν να ’ναι τα κρεβάτια τους,
να σκοτωθούν για ένα αλωνάκι, […]
Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας
