ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΣΤΕΛΛΑΣ (1932-2013)
Ανάταση
Πατρίδα μου, είσαι μεγάλη
διαμελισμένη σ’ άμετρους θαλάσσιους βράχους
οπού φωλιάζουν οι αετοί της Αρετής.
Είσαι μεγάλη,
γιατί αναπαύεσαι
στη σιωπηλή εγκαρτέρηση του Καραολή,
στ’ ατάραχα μάτια του Αντρέα Ζάκου,
που καθρέφτιζαν τις αψηλές αρμονίες του Μπαχ
– δυο βήματα από την αγχόνη –
στους νεανικούς στίχους του Ευαγόρα Παλληκαρίδη
π’ ανεβαίνουν δειλά τα σκαλοπάτια τουρανού
ζητώντας τάπειρο φως της Λευτεριάς.
Είσαι μεγάλη,
γιατί ακουμπάς σταθερά
στις δυο ανυπόταχτες δωρικές κολόνες
του Μολών Λαβέ
του πρωτοπαιδιού σου Αυξεντίου.
Άδεια Θρανία
Διάβασα τον κατάλογο και σεις λείπατε,
γράφατε την ορθογραφία σας στους τοίχους.
Διάβασα τον κατάλογο
και σεις βρισκόσαστε στα οδοφράγματα.
Διάβασα τον κατάλογο
και σεις γράφατε στις φυλακές
στα μικρά σας γόνατα
την Ιστορία του Ανθρώπου.
Κι’ έγραψα στον κατάλογο: όλοι παρόντες!
και πλάι το βαθμό του καθενός σας: άριστα!
Διονύσιος Καρδιανός, Θραξ
Φαντάρε του 479, παιδί της Θράκης
που κοιμάσαι σ’ ένα διψασμένο χωράφι της Μεσαορίας
κάτω από το σπασμένο κοντάρι σου.
Όταν η καρίνα ακουμπούσε στα υγρά χαλίκια του Κουρίου
κι’ εσύ πηδούσες γεμάτος σφρίγος ελληνικό στην αμμουδιά
βράδυ μέσα Αυγούστου
η συκιά αγρυπνούσε πάνω από το ξεραμένο μαγγανοπήγαδο
κι’ ο τζίτζικας με κουρασμένο το τύμπανο του στήθους
σιωπούσε στο κλαδί της χαρουπιάς,
τότε δεν ήξερες
πόσο πιο επίβουλοι από τους Μήδους είναι οι μηδίζοντες,
τότε δεν ξέραμε
πως πιο δόλιοι οι φοινικίζοντες από τους Φοίνικες.
