Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα στη Λαϊκή Συνέλευση της Πλατείας Χαλανδρίου. Πρέπει να πω ότι σε τριάντα χρόνια δράσης στην περιοχή ήταν από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις που είδα ποτέ. Πλήθος κόσμου όλων των ηλικιών και αποχρώσεων. Ποικίλες και οι τοποθετήσεις. Οι ομιλητές έπαιρναν ένα χαρτάκι με αριθμό και η σειρά έβγαινε με κλήρωση. Μπορούσε ο καθένας να κάνει προτάσεις και να τις θέσει σε ψηφοφορία…
Ένας από τους ομιλητές πρότεινε στη Συνέλευση να στηρίξει την καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος. Όταν ήρθε η ώρα της ψηφοφορίας, όπου αποφασίστηκε μεταξύ άλλων η συμμετοχή στην απεργία της 15ης Ιουνίου, η στήριξη του αγώνα για τις γερμανικές αποζημιώσεις κ.ά., τέθηκε και το ζήτημα της απλής αναλογικής.
Ενώ σηκώναμε τα χέρια, από την πλευρά της πλατείας όπου βρίσκονταν περισσότεροι νέοι, υψώθηκε το -απίστευτο για μας- ερώτημα: «Τι είναι απλή αναλογική;»
Από την πλευρά των μεγαλύτερων ακούστηκαν επιφωνήματα. Είναι δυνατόν να μην ξέρει κάποιος τι είναι απλή αναλογική;
Ο σύντροφος που έθετε τα ζητήματα σε ψηφοφορία προσπάθησε να απαντήσει στην ερώτηση κάπως θεωρητικά και τα πράγματα μπλέχτηκαν περισσότερο. Τελικά το ζήτημα αποσύρθηκε από την ψηφοφορία.
Στην αρχή εκνευρίστηκα με τους νέους: «Καλά, είμαστε αγανακτισμένοι, μιλάμε για το Μνημόνιο και το Χρέος και δεν γνωρίζουμε την αλφαβήτα;».
Όταν το ξανασκέφτηκα αργότερα συνειδητοποίησα ότι στην Αριστερά μιλάμε συχνά με έναν κώδικα και με ένα σωρό προαπαιτούμενα. Έχουμε οικοδομήσει μια γλώσσα, κάτι σαν αυτή του στρατού ή των γιατρών με την οποία μόνον οι μυημένοι μπορούν να συνεννοηθούν. Σε όσους είναι λίγο παραέξω φαίνονται σαν… κινέζικα!
Ρωτήστε καμιά φίλη σας ή σε όποιον δεν έχει πάει στρατό αν ξέρουν τι θα πει ΚΨΜ, «κωλυόμενος», «Α.Α.», «σέντρα», «επιθεώρηση φρουράς». Μάλλον θα σας κοιτάξουν με απορία!
Αν προσπαθούσατε να εξηγήσετε, έστω και στα παιδιά σας, το τι συμβαίνει σήμερα, θα καταλαβαίνατε πόσο η χρήση αυτού του κώδικα έχει δυσκολέψει την επικοινωνία μας με όποιον είναι λίγο πιο έξω. Θα πρέπει εμείς οι ίδιοι για να μπορέσουμε να ανοιχτούμε στην κοινωνία, να συνομιλήσουμε με αυτό το πλήθος που ξυπνά απότομα από το όνειρο για να βρεθεί στον εφιάλτη, να αφήσουμε πίσω τις δικές μας βεβαιότητες.
Να εγκαταλείψουμε τα οχυρά και τις βεβαιότητες των λέξεων και να ανακαλύψουμε τον κόσμο από την αρχή. Δεν μιλάω για «αναθεωρητισμό», ούτε για ξαναγράψιμο της ιστορίας. Μιλάω γι’ αυτό που έχει χαθεί από τη χρόνια συναναστροφή μεταξύ μας, σε έναν αριστερό μικρόκοσμο.
Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο φόβος του ΚΚΕ μπροστά στους αγανακτισμένους. Αν αφήσεις πίσω τον κώδικα της γλώσσας και αναζητήσεις τις λέξεις από την αρχή, αναγκαστικά θα βρεθείς και σε κριτική στάση απέναντι σε όλα!
Οδηγός μας θα έπρεπε να είναι οι στίχοι του Ρίτσου: «Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα-ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα. Δεν χρειάζονται περσότερα… Γιατί εμείς αδερφέ μου, δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο/ τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο…».
