Απαιτούνται πρωτοβουλίες που θα κινούνται σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Του Γιάννη Θεωνά
Ενόψει των εκλογών, η κυβέρνηση -με προεξάρχοντες τους κυρίους Χρυσοχοΐδη και Λοβέρδο- και τα κόμματα του δικομματισμού και του Μνημονίου, ανεβάζουν τους τόνους και τα αντιδραστικά μέτρα τους για την «αντιμετώπιση» του μεταναστευτικού προβλήματος.
Επιχειρήσεις-σκούπα της Αστυνομίας, πιστοποιητικά υγείας που θυμήθηκε ο κ. Λοβέρδος ύστερα από δεκάδες χρόνια (φυσικά με το «αζημίωτο» σε βάρος των μεταναστών) και πάνω απ’ όλα με στρατόπεδα συγκέντρωσης, προσπαθούν να αναδείξουν το μεταναστευτικό σε ένα από τα κυριότερα μέτωπα της προεκλογικής περιόδου, προς «δόξαν» της ακροδεξιάς και ιδιαίτερα της Χρυσής Αυγής.
Η άθλια αυτή πολιτική είναι αναποτελεσματική και αδιέξοδη. Δεν δίνει λύση σε κανένα πρόβλημα και είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και απάνθρωπη.
Για μας, για την Αριστερά, αποτελεί βασική αξία να μην υπάρχουν διακρίσεις στους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, το φύλο, τη φυλή, το θρήσκευμα, τη γλώσσα ή το εισόδημα. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει δυστυχία. Κι είναι σε θέση να καταλαβαίνει τι συμβαίνει όταν η δυστυχία του άνεργου, που μένει σε υποβαθμισμένες περιοχές, συναντιέται με αυτή του ξεκληρισμένου μετανάστη.
Αυτό που δεν είναι κατανοητό στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και το καταγγέλλουμε, είναι η στάση της πολιτείας και των Δημοτικών Αρχών, όπως π.χ. της Δημοτικής Αρχής της Αθήνας. Αντί να παρεμβαίνουν σε ανθρωπιστική κατεύθυνση και με τις αναγκαίες χρηματοδοτήσεις να αποτρέπουν τη δημιουργία γκέτο σε περιοχές (όπως του Άγιου Παντελεήμονα ή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας) και να εξασφαλίζουν ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης στους μετανάστες, αλλά και στους μόνιμους κατοίκους των περιοχών αυτών, αδιαφορούν και ενδιαφέρονται μόνο για την αστυνομική διαχείριση των προβλημάτων.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα, όμως, δεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμο με αστυνομικά μέτρα.
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι κατ’ εξοχήν ιδεολογικό και πολιτικό. Κανένας δεν φεύγει από την πατρίδα του, αναζητώντας καλύτερη τύχη σε άγνωστους τόπους, αν μπορεί να ζήσει εκεί με αξιοπρέπεια.
Τα μεταναστευτικά κύματα είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών πολιτικών που εφαρμόζουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες -παγκόσμιες και ευρωπαϊκές- σε βάρος των λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Μέσης και της Άπω Ανατολής. Πόλεμοι, επεμβάσεις, χρηματιστηριακή εκμετάλλευση της παραγωγής και του πλούτου των χωρών αυτών, οδηγούν τους λαούς τους στην απελπισία και την καταστροφή και παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειες που παίρνουν μαζί τους ή αφήνουν πίσω.
Ας δει η Ευρώπη τις δικές της ευθύνες. Να δει τι θέλει στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Σομαλία και τόσες άλλες χώρες που καταστράφηκαν και καταστρέφονται από τις «ειρηνικές» επιχειρήσεις της περιβόητης διεθνούς κοινότητας. Ας δουν σε τι τιμές αγοράζουν τα προϊόντα και πώς εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο τους κι ας συνειδητοποιήσουν ότι κανένα τείχος, κανένα φρούριο, κανένα Δουβλίνο ΙΙ δεν μπορεί να σταματήσει τους απελπισμένους.
Ας συνειδητοποιήσουν, οι ισχυροί πάτρωνες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ότι όσο θα υπάρχουν χώρες και λαοί που καταστρέφονται από τους πολέμους και τις ληστρικές επιδρομές των σύγχρονων αποικιοκρατών, τα μεταναστευτικά κύματα θα παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις.
Μόνο που στην Ευρώπη τη νύφη την πληρώνουν ελάχιστες χώρες. Οι χώρες-πύλες εισόδου μεταναστών, όπως είναι η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, οι οποίες, όμως, δεν είναι δυνατόν να σηκώσουν το βάρος ικανοποιητικής ένταξης, στον κοινωνικό ιστό και στην οικονομία τους, ενός τόσο μεγάλου αριθμού μεταναστών. Το πρόβλημα, επομένως, χρειάζεται να αντιμετωπιστεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με εφαρμογή των αρχών της κοινοτικής ευθύνης και της αναλογικής κατανομής των όποιων βαρών δημιουργούνται μεταξύ όλων των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην κατεύθυνση αυτή η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με τις άλλες δύο χώρες-πύλες εισόδου (Ιταλία και Ισπανία), πρέπει να απαιτήσουν από τα όργανα της Ε.Ε. να αναλάβουν τις ευθύνες τους, σε δύο κατευθύνσεις:
α. Να πάρουν μέτρα, σε διεθνές επίπεδο, για την αποκατάσταση της ειρήνης σε χώρες που πλήττονται από πολεμικές συρράξεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ώστε να σταματήσουν οι ξένες επεμβάσεις που υποχρεώνουν τους κατοίκους αυτών των χωρών να μετατρέπονται σε πρόσφυγες.
Να προωθήσουν, ταυτόχρονα, εκτεταμένα προγράμματα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης των χωρών που είναι χώρες καταγωγής μετανάστευσης, ώστε οι κάτοικοί τους να έχουν ευκαιρίες αξιοπρεπούς διαβίωσης στις χώρες τους και να ανακοπεί το κύμα οικονομικών μεταναστών και προσφύγων.
β. Να αποφασίσουν ότι το σύνολο των οικονομικών μεταναστών και προσφύγων θα κατανέμεται σ’ όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. στη βάση ποσοστώσεων, που θα λαμβάνουν υπ’ όψιν το μέγεθος του πληθυσμού και το ΑΕΠ κάθε χώρας, σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό και το ΑΕΠ.
Στη βάση αυτή το σύνολο των μεταναστών και προσφύγων που καταλήγουν σε χώρες-πύλες εισόδου, νομιμοποιείται από τη χώρα υποδοχής και στη συνέχεια διευκολύνεται να μετακινηθεί στη χώρα-μέλος της επιλογής του μετανάστη ή πρόσφυγα, με μοναδικό περιορισμό το πλήθος που επιτρέπει η συγκεκριμένη ποσόστωση που θα ισχύει για τη συγκεκριμένη χώρα.
Αν η Ε.Ε. και τα όργανά της (Σύνοδος Κορυφής, Συμβούλιο και Ευρωπαϊκή Επιτροπή), αρνηθούν να ικανοποιήσουν τις ανωτέρω κατευθύνσεις, η χώρα μας θα πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί ως φραγμός μετακίνησης των μεταναστών προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να πάρει μονομερώς τις ακόλουθες αποφάσεις:
• Να αποχωρήσει από τη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ.
• Να χαρακτηρίζει μονομερώς όσους μετανάστες εισέρχονται στη χώρα μας, χωρίς χαρτιά, ως πρόσφυγες και να τους εφοδιάζει η ίδια με ταξιδιωτικά έγγραφα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Με δεδομένο ότι οι μετανάστες δεν επέλεξαν την Ελλάδα ως χώρα διαμονής, αλλά τη βρήκαν στο δρόμο τους ως πύλη εισόδου προς χώρες της Ε.Ε., η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να προωθήσει τους μετανάστες-πρόσφυγες στις χώρες της επιλογής τους, πληρώνοντάς τους και τα εισιτήρια μετακίνησης, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα παραμείνουμε ή όχι στη Συνθήκη Σένγκεν.
Σε μια τέτοια βάση και οι μετανάστες-πρόσφυγες θα φθάσουν στις χώρες της επιθυμίας τους και οι μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών της Αθήνας και άλλων πόλεων της χώρας, θα επανέλθουν στις συνθήκες διαμονής και διαβίωσης που επιθυμούν, χωρίς γκέτο και παραβατικές δραστηριότητες των διάφορων εγκληματικών κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.
Επιχειρήσεις-σκούπα της Αστυνομίας, πιστοποιητικά υγείας που θυμήθηκε ο κ. Λοβέρδος ύστερα από δεκάδες χρόνια (φυσικά με το «αζημίωτο» σε βάρος των μεταναστών) και πάνω απ’ όλα με στρατόπεδα συγκέντρωσης, προσπαθούν να αναδείξουν το μεταναστευτικό σε ένα από τα κυριότερα μέτωπα της προεκλογικής περιόδου, προς «δόξαν» της ακροδεξιάς και ιδιαίτερα της Χρυσής Αυγής.
Η άθλια αυτή πολιτική είναι αναποτελεσματική και αδιέξοδη. Δεν δίνει λύση σε κανένα πρόβλημα και είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και απάνθρωπη.
Για μας, για την Αριστερά, αποτελεί βασική αξία να μην υπάρχουν διακρίσεις στους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, το φύλο, τη φυλή, το θρήσκευμα, τη γλώσσα ή το εισόδημα. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει πολύ καλά τι σημαίνει δυστυχία. Κι είναι σε θέση να καταλαβαίνει τι συμβαίνει όταν η δυστυχία του άνεργου, που μένει σε υποβαθμισμένες περιοχές, συναντιέται με αυτή του ξεκληρισμένου μετανάστη.
Αυτό που δεν είναι κατανοητό στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και το καταγγέλλουμε, είναι η στάση της πολιτείας και των Δημοτικών Αρχών, όπως π.χ. της Δημοτικής Αρχής της Αθήνας. Αντί να παρεμβαίνουν σε ανθρωπιστική κατεύθυνση και με τις αναγκαίες χρηματοδοτήσεις να αποτρέπουν τη δημιουργία γκέτο σε περιοχές (όπως του Άγιου Παντελεήμονα ή του ιστορικού κέντρου της Αθήνας) και να εξασφαλίζουν ανθρώπινες και ασφαλείς συνθήκες διαβίωσης στους μετανάστες, αλλά και στους μόνιμους κατοίκους των περιοχών αυτών, αδιαφορούν και ενδιαφέρονται μόνο για την αστυνομική διαχείριση των προβλημάτων.
Το μεταναστευτικό πρόβλημα, όμως, δεν μπορεί να είναι διαχειρίσιμο με αστυνομικά μέτρα.
Το πρόβλημα των μεταναστών είναι κατ’ εξοχήν ιδεολογικό και πολιτικό. Κανένας δεν φεύγει από την πατρίδα του, αναζητώντας καλύτερη τύχη σε άγνωστους τόπους, αν μπορεί να ζήσει εκεί με αξιοπρέπεια.
Τα μεταναστευτικά κύματα είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών πολιτικών που εφαρμόζουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες -παγκόσμιες και ευρωπαϊκές- σε βάρος των λαών της Αφρικής, της Ασίας, της Μέσης και της Άπω Ανατολής. Πόλεμοι, επεμβάσεις, χρηματιστηριακή εκμετάλλευση της παραγωγής και του πλούτου των χωρών αυτών, οδηγούν τους λαούς τους στην απελπισία και την καταστροφή και παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς για να επιβιώσουν αυτοί και οι οικογένειες που παίρνουν μαζί τους ή αφήνουν πίσω.
Ας δει η Ευρώπη τις δικές της ευθύνες. Να δει τι θέλει στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Σομαλία και τόσες άλλες χώρες που καταστράφηκαν και καταστρέφονται από τις «ειρηνικές» επιχειρήσεις της περιβόητης διεθνούς κοινότητας. Ας δουν σε τι τιμές αγοράζουν τα προϊόντα και πώς εκμεταλλεύονται τον ορυκτό πλούτο τους κι ας συνειδητοποιήσουν ότι κανένα τείχος, κανένα φρούριο, κανένα Δουβλίνο ΙΙ δεν μπορεί να σταματήσει τους απελπισμένους.
Ας συνειδητοποιήσουν, οι ισχυροί πάτρωνες των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, ότι όσο θα υπάρχουν χώρες και λαοί που καταστρέφονται από τους πολέμους και τις ληστρικές επιδρομές των σύγχρονων αποικιοκρατών, τα μεταναστευτικά κύματα θα παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις.
Μόνο που στην Ευρώπη τη νύφη την πληρώνουν ελάχιστες χώρες. Οι χώρες-πύλες εισόδου μεταναστών, όπως είναι η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία, οι οποίες, όμως, δεν είναι δυνατόν να σηκώσουν το βάρος ικανοποιητικής ένταξης, στον κοινωνικό ιστό και στην οικονομία τους, ενός τόσο μεγάλου αριθμού μεταναστών. Το πρόβλημα, επομένως, χρειάζεται να αντιμετωπιστεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, με εφαρμογή των αρχών της κοινοτικής ευθύνης και της αναλογικής κατανομής των όποιων βαρών δημιουργούνται μεταξύ όλων των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στην κατεύθυνση αυτή η ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με τις άλλες δύο χώρες-πύλες εισόδου (Ιταλία και Ισπανία), πρέπει να απαιτήσουν από τα όργανα της Ε.Ε. να αναλάβουν τις ευθύνες τους, σε δύο κατευθύνσεις:
α. Να πάρουν μέτρα, σε διεθνές επίπεδο, για την αποκατάσταση της ειρήνης σε χώρες που πλήττονται από πολεμικές συρράξεις και ιμπεριαλιστικούς πολέμους, ώστε να σταματήσουν οι ξένες επεμβάσεις που υποχρεώνουν τους κατοίκους αυτών των χωρών να μετατρέπονται σε πρόσφυγες.
Να προωθήσουν, ταυτόχρονα, εκτεταμένα προγράμματα οικονομικής και παραγωγικής ανασυγκρότησης των χωρών που είναι χώρες καταγωγής μετανάστευσης, ώστε οι κάτοικοί τους να έχουν ευκαιρίες αξιοπρεπούς διαβίωσης στις χώρες τους και να ανακοπεί το κύμα οικονομικών μεταναστών και προσφύγων.
β. Να αποφασίσουν ότι το σύνολο των οικονομικών μεταναστών και προσφύγων θα κατανέμεται σ’ όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. στη βάση ποσοστώσεων, που θα λαμβάνουν υπ’ όψιν το μέγεθος του πληθυσμού και το ΑΕΠ κάθε χώρας, σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό και το ΑΕΠ.
Στη βάση αυτή το σύνολο των μεταναστών και προσφύγων που καταλήγουν σε χώρες-πύλες εισόδου, νομιμοποιείται από τη χώρα υποδοχής και στη συνέχεια διευκολύνεται να μετακινηθεί στη χώρα-μέλος της επιλογής του μετανάστη ή πρόσφυγα, με μοναδικό περιορισμό το πλήθος που επιτρέπει η συγκεκριμένη ποσόστωση που θα ισχύει για τη συγκεκριμένη χώρα.
Αν η Ε.Ε. και τα όργανά της (Σύνοδος Κορυφής, Συμβούλιο και Ευρωπαϊκή Επιτροπή), αρνηθούν να ικανοποιήσουν τις ανωτέρω κατευθύνσεις, η χώρα μας θα πρέπει να σταματήσει να λειτουργεί ως φραγμός μετακίνησης των μεταναστών προς άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να πάρει μονομερώς τις ακόλουθες αποφάσεις:
• Να αποχωρήσει από τη Συμφωνία Δουβλίνο ΙΙ.
• Να χαρακτηρίζει μονομερώς όσους μετανάστες εισέρχονται στη χώρα μας, χωρίς χαρτιά, ως πρόσφυγες και να τους εφοδιάζει η ίδια με ταξιδιωτικά έγγραφα, με βάση το Διεθνές Δίκαιο του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες.
Με δεδομένο ότι οι μετανάστες δεν επέλεξαν την Ελλάδα ως χώρα διαμονής, αλλά τη βρήκαν στο δρόμο τους ως πύλη εισόδου προς χώρες της Ε.Ε., η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε να προωθήσει τους μετανάστες-πρόσφυγες στις χώρες της επιλογής τους, πληρώνοντάς τους και τα εισιτήρια μετακίνησης, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν θα παραμείνουμε ή όχι στη Συνθήκη Σένγκεν.
Σε μια τέτοια βάση και οι μετανάστες-πρόσφυγες θα φθάσουν στις χώρες της επιθυμίας τους και οι μόνιμοι κάτοικοι των περιοχών της Αθήνας και άλλων πόλεων της χώρας, θα επανέλθουν στις συνθήκες διαμονής και διαβίωσης που επιθυμούν, χωρίς γκέτο και παραβατικές δραστηριότητες των διάφορων εγκληματικών κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.
Σχόλια
