Του Γιάννη Τσούτσια. Οι αναμένοντες αγωνιωδώς τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, είτε προφανώς διαθέτουν απεριόριστα αποθέματα μαζοχισμού είτε, το πιθανότερο, μετέχουν, εκούσια ή ακούσια, στους ανακυκλούμενους επικοινωνιακούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης.
Μόνο έτσι εξηγείται αυτός ο βομβαρδισμός των αντικρουόμενων ανακοινώσεων, μια σκηνοθεσία -καρικατούρα πολιτικής- τόσο έκδηλα προσχηματική, που ουδείς πλέον την εισπράττει κατά κυριολεξία, ενώ η κυβέρνηση (κι ένα-ένα τα «βαριά χαρτιά» της), κατρακυλάει προς τη γενική θυμηδία, επιτείνοντας περαιτέρω την απονομιμοποίησή της.
«Αλλαγές και όχι εκλογές» ζήτησε πάλι ο πρωθυπουργός, βαθιές τομές, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αναδιαρθρώσεις, οράματα, μεταρρυθμίσεις, παρεμβάσεις («για να ανταποκριθεί η χώρα στις προκλήσεις της νέας εποχής»), μάχες για την ανατροπή των αναχρονιστικών μηχανισμών, διαδικασιών, πλαισίων, ρυθμίσεων, νομοθετημάτων, σύγκρουση με τις συντεχνίες και τα κατεστημένα, με νέα ευέλικτα εργαλεία, με διαφάνεια και εξορθολογισμό, με αξιοκρατία και δικαιοσύνη παντού, με αποφασιστικότητα, με «κλειστά τα αφτιά στις σειρήνες του λαϊκισμού και της ευκολίας», με ριζικές αλλαγές χωρίς συμβιβασμούς, για να αναφερθούμε σε μερικές μόνο από τις φράσεις-κλισέ που χρησιμοποιούν κατά κόρον τα κυβερνητικά στελέχη. Έννοιες κενές περιεχομένου, άδεια κελύφη, αλλοιωμένες από τη χρήση και τη διαστροφή που έχουν υποστεί, που το μόνο που τελικά σηματοδοτούν είναι η συνέχιση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
«Το θέμα δεν είναι μοιράσουμε καρέκλες, αλλά να κάνουμε όλοι το καθήκον μας για την αλλαγή της χώρας», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός, (Real, 21-08-2011), προκαλώντας τα εμετικά αντανακλαστικά όσων πασχίζουν να διατηρήσουν την ισορροπία τους από τα αλλεπάλληλα μέτρα σωτηρίας που δέχονται. Η κυβέρνηση συσκέπτεται, εξετάζει σύνθετες επιλογές, βιάζεται και δεν βιάζεται, μπορεί και δεν μπορεί, υπαγορεύει με τα μάτια στις «αγορές», προετοιμάζει την εξεταστική του διμήνου, επικαλείται το φάντασμα της ανάπτυξης και δίνει μάχες με τους ταξιτζήδες, φτιάχνει τουρίστες «εσωτερικού» και «εξωτερικού» και ιδρώνει με το ΦΠΑ στα είδη εστίασης!
Πίσω, όμως, απ’ όλα αυτά εμφιλοχωρεί η πρωταρχική ερμηνεία: Δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αρκούντως αποφασιστική, όπως ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία και οι οικονομικές ελίτ ή ότι εμφανίζεται υπερβολικά υποτακτική στις κάθε λογής απαιτήσεις της τρόικας. Απλούστατα, διαμέσου όλων αυτών των στροφών, η κυβέρνηση Παπανδρέου προωθεί με συνέπεια τα θέσφατα του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να καταστεί δυνατή η υλοποίηση σχεδιασμών σε βάρος των εργαζομένων και της υπόστασης της χώρας.
Με άλλα λόγια, αυτό που εμφανίζεται ως θέατρο του παραλόγου των κυβερνητικών χειρισμών, δεν προκύπτει από «λάθος» ούτε μόνον από ανικανότητα. Δεν υπάρχει κάτι σε αυτή την πολιτική που μέλει να διορθωθεί. Οι προφητείες που προετοιμάζουν το κλίμα και μετατρέπουν τους φόβους και τις εικασίες σε πραγματικότητες, μέσα από παλινωδίες και αντιφάσεις, «ανησυχίες», διαρροές, «λάθη», «άστοχες» δηλώσεις και συγκρούσεις μεταξύ ρεαλιστών και παλαιοκομματικών, συνθέτουν το κεντρικό μοτίβο που οδηγεί τη χώρα στην απόγνωση, όπως ακριβώς συνέβη παντού, όπου αφέθηκε η διαχείριση των κεντρικών επιλογών στα χέρια του ΔΝΤ.
Η μάχη για να αποφύγουμε, την τελευταία στιγμή, το άλμα στο κενό και οι μονόδρομοι που αυτή η «διάσωση» συνεπάγεται, γίνεται έτσι το κατάλληλο πλαίσιο για να εφαρμοστεί μια καθόλου αμφιταλαντευόμενη πολιτική. Και η κρίση, για την οποία όλοι φταίμε, που γίνεται καθημερινά βαθύτερη και πιο απαιτητική, προϋπολογίζει συνέχεια νέες θυσίες, εκθεμελιώσεις, (ενώ παράλληλα σωρεύει κέρδη με το τσουβάλι στο περιβάλλον των μυημένων) και κατασκευάζει νέες περιγραφές για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Εν τω μεταξύ, αυτήν ακριβώς την ώρα, η κυβέρνηση φροντίζει να διασφαλίζει τα κεκτημένα της, περιορίζοντας σταδιακά το δημοκρατικό πλαίσιο και οπλίζοντάς το με τιμωρητικές πρακτικές.
«Αλλαγές και όχι εκλογές» ζήτησε πάλι ο πρωθυπουργός, βαθιές τομές, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, αναδιαρθρώσεις, οράματα, μεταρρυθμίσεις, παρεμβάσεις («για να ανταποκριθεί η χώρα στις προκλήσεις της νέας εποχής»), μάχες για την ανατροπή των αναχρονιστικών μηχανισμών, διαδικασιών, πλαισίων, ρυθμίσεων, νομοθετημάτων, σύγκρουση με τις συντεχνίες και τα κατεστημένα, με νέα ευέλικτα εργαλεία, με διαφάνεια και εξορθολογισμό, με αξιοκρατία και δικαιοσύνη παντού, με αποφασιστικότητα, με «κλειστά τα αφτιά στις σειρήνες του λαϊκισμού και της ευκολίας», με ριζικές αλλαγές χωρίς συμβιβασμούς, για να αναφερθούμε σε μερικές μόνο από τις φράσεις-κλισέ που χρησιμοποιούν κατά κόρον τα κυβερνητικά στελέχη. Έννοιες κενές περιεχομένου, άδεια κελύφη, αλλοιωμένες από τη χρήση και τη διαστροφή που έχουν υποστεί, που το μόνο που τελικά σηματοδοτούν είναι η συνέχιση της ίδιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής.
«Το θέμα δεν είναι μοιράσουμε καρέκλες, αλλά να κάνουμε όλοι το καθήκον μας για την αλλαγή της χώρας», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός, (Real, 21-08-2011), προκαλώντας τα εμετικά αντανακλαστικά όσων πασχίζουν να διατηρήσουν την ισορροπία τους από τα αλλεπάλληλα μέτρα σωτηρίας που δέχονται. Η κυβέρνηση συσκέπτεται, εξετάζει σύνθετες επιλογές, βιάζεται και δεν βιάζεται, μπορεί και δεν μπορεί, υπαγορεύει με τα μάτια στις «αγορές», προετοιμάζει την εξεταστική του διμήνου, επικαλείται το φάντασμα της ανάπτυξης και δίνει μάχες με τους ταξιτζήδες, φτιάχνει τουρίστες «εσωτερικού» και «εξωτερικού» και ιδρώνει με το ΦΠΑ στα είδη εστίασης!
Πίσω, όμως, απ’ όλα αυτά εμφιλοχωρεί η πρωταρχική ερμηνεία: Δεν είναι ότι αυτή η κυβέρνηση δεν είναι αρκούντως αποφασιστική, όπως ισχυρίζεται η Νέα Δημοκρατία και οι οικονομικές ελίτ ή ότι εμφανίζεται υπερβολικά υποτακτική στις κάθε λογής απαιτήσεις της τρόικας. Απλούστατα, διαμέσου όλων αυτών των στροφών, η κυβέρνηση Παπανδρέου προωθεί με συνέπεια τα θέσφατα του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να καταστεί δυνατή η υλοποίηση σχεδιασμών σε βάρος των εργαζομένων και της υπόστασης της χώρας.
Με άλλα λόγια, αυτό που εμφανίζεται ως θέατρο του παραλόγου των κυβερνητικών χειρισμών, δεν προκύπτει από «λάθος» ούτε μόνον από ανικανότητα. Δεν υπάρχει κάτι σε αυτή την πολιτική που μέλει να διορθωθεί. Οι προφητείες που προετοιμάζουν το κλίμα και μετατρέπουν τους φόβους και τις εικασίες σε πραγματικότητες, μέσα από παλινωδίες και αντιφάσεις, «ανησυχίες», διαρροές, «λάθη», «άστοχες» δηλώσεις και συγκρούσεις μεταξύ ρεαλιστών και παλαιοκομματικών, συνθέτουν το κεντρικό μοτίβο που οδηγεί τη χώρα στην απόγνωση, όπως ακριβώς συνέβη παντού, όπου αφέθηκε η διαχείριση των κεντρικών επιλογών στα χέρια του ΔΝΤ.
Η μάχη για να αποφύγουμε, την τελευταία στιγμή, το άλμα στο κενό και οι μονόδρομοι που αυτή η «διάσωση» συνεπάγεται, γίνεται έτσι το κατάλληλο πλαίσιο για να εφαρμοστεί μια καθόλου αμφιταλαντευόμενη πολιτική. Και η κρίση, για την οποία όλοι φταίμε, που γίνεται καθημερινά βαθύτερη και πιο απαιτητική, προϋπολογίζει συνέχεια νέες θυσίες, εκθεμελιώσεις, (ενώ παράλληλα σωρεύει κέρδη με το τσουβάλι στο περιβάλλον των μυημένων) και κατασκευάζει νέες περιγραφές για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Εν τω μεταξύ, αυτήν ακριβώς την ώρα, η κυβέρνηση φροντίζει να διασφαλίζει τα κεκτημένα της, περιορίζοντας σταδιακά το δημοκρατικό πλαίσιο και οπλίζοντάς το με τιμωρητικές πρακτικές.
* Ο Γιάννης Τσούτσιας είναι δημοτικός σύμβουλος Βριλησσίων
Σχόλια
