Του Μάριου Διονέλλη
Πολύ μας προβλημάτισε εδώ κάτω η υπόθεση του πόθεν έσχες των βουλευτών της Αριστεράς.
Μας έβαλε σε σκέψεις ανομολόγητες και δύσκολες. Όμως, πριν προχωρήσω, θα κάνω τρεις παραδοχές, για να μη με κακοχαρακτηρίσετε…
Πρώτον, όντως, τους βουλευτές της Αριστεράς θα τους κρίνουμε από τους αγώνες που δίνουν και θα δώσουν και όχι από την περιουσία που έχουν. Δεύτερον, πράγματι δεν είναι αμαρτία να είναι κανείς πλούσιος, αρκεί να έχει βγάλει τίμια τα λεφτά του. Και τρίτον, ναι, μπορεί και ένας πλούσιος να είναι αριστερός, με το ηθικό κυρίως και όχι μόνο με το ιδεολογικό φορτίο του όρου.
Μα σε εμάς εδώ κάτω, που δεν είμαστε πλούσιοι, αλλά θέλουμε να περνιόμαστε για αριστεροί, να μας επιτρέψετε να ρωτάμε. Να ρωτάμε αν αναγνωρίζουμε μόνο για τους αντιπάλους το επικοινωνιακό κόστος τέτοιων επενδυτικών επιλογών στις δηλώσεις πόθεν έσχες. Να ρωτάμε αν η αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς θα βάλει π.χ. στο υπουργείο Οικονομικών ή Ανάπτυξης έναν, έστω και εμμέσως, έστω και από κληρονομιά, μέτοχο της Black Rock και της El Dorado Gold. Να ρωτάμε αν οι βουλευτές της Αριστεράς είναι επαρκώς έξυπνοι ώστε να αποφεύγουν τις κακοτοπιές ή μήπως θα φτάσουμε να τους πιάνουν κι αυτούς κάποτε με πλαστές πινακίδες. Να ρωτάμε αν όσοι ακούμπησαν τις ελπίδες τους στην Αριστερά υπάρχει κίνδυνος να ρίξουν… black rock ακούγοντας όλα τούτα.
Μη βιάζεστε να μας βάλετε στην αντίπερα όχθη επειδή ρωτάμε.
Εξάλλου και αυτό χαρακτηριστικό γνώρισμα των αριστερών είναι, και μάλιστα πολύ περισσότερο από τις προσωπικές περιουσίες…
