Αφορμή γι’ αυτό το σημείωμα στάθηκαν τα όσα περιφρονητικά είπε στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ «Black trail» ο εφοπλιστής Π. Λασκαρίδης, για το πόσο υπολογίζει το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο τις ελληνικές κυβερνήσεις (περιλαμβανομένου του «Πρωθυπουργού» που «τον έχουν χεσμένο»). Όμως χρήσιμο είναι να πάμε πέρα από την προσχηματική εμπλοκή αυτού του επιμέρους στιγμιότυπου στον ευτελή διακομματικό καυγά που κυριάρχησε στη δημόσια συζήτηση.
Θέμα του «Black trail» (ελλ. απόδοση «Μαύρα φουγάρα») είναι η εκτεταμένη ρύπανση που προκαλείται από τα καύσιμα κίνησης των μεγάλων πλοίων. Καύσιμες ύλες (μαζούτ) που επιλέγονται λόγω του χαμηλού κόστους τους και που επιδοτούνται επιπλέον με φοροαπαλλαγές προς τις πλοιοκτήτριες εταιρείες.
Σε πρώτο πλάνο, παράγοντες της ναυτιλιακής αγοράς, κατά αξιοπρόσεκτα μεγάλο ποσοστό ελληνικοί εφοπλιστικοί παράγοντες, παρουσιάζονται και υποστηρίζουν τη διατήρηση της παρούσας κατάστασης πραγμάτων παρέχοντας δείγματα μιας εικόνας έντονων πιέσεων και οξυμμένων ανταγωνισμών στο πλαίσιο μεγάλων αναδιαρθρώσεων που προωθούνται και στο ναυτιλιακό κλάδο. Μεταξύ άλλων προκύπτουν δύο ενδιαφέροντα πράγματα: α) οι ελληνικές κυβερνήσεις «κάνουν ό,τι τους λέει ο εφοπλιστικός κλάδος κατά 99%» – είναι απόλυτα υποχείριες στις απαιτήσεις του και β) η σύγκρουση ανταγωνιστικών συμφερόντων εξελίσσεται ανάμεσα στην Ε.Ε και σε άλλα ναυτιλιακά κέντρα (το Λονδίνο κυρίως) με εμπλοκή και του IMO (οργανισμός του ΟΗΕ ρυθμιστικός του καθεστώτος της διεθνούς ναυτιλίας). Επιπλέον πρέπει να σημειωθούν τα εξής: α) ότι η ευρωενωσιακή και ειδικότερα η γερμανική πλευρά έχει από την έναρξη της κρίσης του ελληνικού χρέους εκδηλώσει την επιδίωξή της να «κοντύνει» την ελληνικόκτητη ναυτιλία με όλα τα παρεπόμενα μιας τέτοιας εξέλιξης και στο γεωπολιτικό δυναμικό της Ελλάδας β) τα ελληνικά εφοπλιστικά συμφέροντα σε σημαντικό βαθμό είναι συνδεμένα με το Λονδίνο. Έτσι, μέσα στο σκηνικό που διαμορφώνεται, και ιδιαίτερα μέσα στην παρούσα συγκυρία ανακατατάξεων στις διεθνείς εφοδιαστικές αλυσίδες λόγω πανδημίας, οι παραπάνω διεθνείς ανταγωνισμοί και αντιθέσεις τείνουν να αντανακλαστούν μέσα στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Σύστημα αφενός βαθύτατα εξαρτημένο από τις Βρυξέλλες (και στην ουσία από το Βερολίνο) και αφετέρου υποταγμένο στην εξυπηρέτηση των εφοπλιστικών συμφερόντων που όλο και περισσότερο «παίρνουν από τη χώρα», ενώ αδυνατίζει η συμβολή που θα μπορούσε να έχει η υπολογίσιμη σε παγκόσμια κλίμακα ελληνόκτητη ναυτιλία στο γεωπολιτικό αποτύπωμά της.
Μια επιπλέον σημαντική πτυχή: Οι επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις και οι επιδιώξεις ανακατανομής ισχύος ανάμεσα στους πόλους του διεθνούς ναυτιλιακού συστήματος προωθούνται όπως και πολλά άλλα με όχημα την «πράσινη ατζέντα». Αν και το ζήτημα των χρήσεων της «πράσινης πολιτικής» δεν μπορεί να εξεταστεί στα όρια αυτού του σημειώματος, λέει πολλά για τις σκοπιμότητες η ηχηρή απουσία από το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ των κυβερνήσεων όλων των άλλων ισχυρών παγκόσμιων ναυτιλιακών παικτών πλην Ελλάδας. Ο δημοσιογραφικός χειρισμός (με την παρεμβολή «ανεξάρτητων» ΜΚΟ να γίνεται πλέον τυπικό γνώρισμα) στο πλαίσιο του οποίου προέκυψε το γνωστό φιάσκο των χειρισμών του υπουργού Ναυτιλίας, πέραν του τι δείχνει για τις ομηρίες και την υποτελή στάση της ελληνικής κυβέρνησης, δίνει άλλο ένα σαφές δείγμα ότι έχουμε μπει σε περίοδο άσκησης έντονων εξωτερικών πιέσεων και εκβιασμών.
