Απαντά η Δέσποινα Σπανού, μέλος της Εκτ. Επιτροπής της ΑΔΕΔΥ
Το πλήγμα που δέχονται αυτή την περίοδο οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι πολύ μεγάλο. Πλήττονται τα δικαιώματά τους, αλλά διασύρονται και ως εργαζόμενοι. Η κυβέρνηση, με τη στήριξη των ΜΜΕ και των μεγαλοδημοσιογράφων, προσπαθεί να δημιουργήσει την εικόνα ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την οικονομική κατάσταση της χώρας και το Δημόσιο γενικά είναι αντιπαραγωγικό και άρα πρέπει να αποδομηθεί – για να το πούμε πιο καθαρά, να εκχωρηθεί σε ιδιώτες.
Εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αυτοματισμό, που αναπτύσσεται σε όλα τα επίπεδα, αλλά και τη δυσαρέσκεια των πολιτών για την ταλαιπωρία που υφίστανται στις δημόσιες υπηρεσίες, αποκρύπτουν ότι κύριοι υπεύθυνοι για όλα τα προβλήματα της δημόσιας διοίκησης είναι οι εκάστοτε κυβερνήσεις και οι υπουργοί και στρέφουν την κοινωνία στο να θεωρεί πως ό,τι κι αν πάθουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, καλά να πάθουν. Κι ας βλέπουμε πως ό,τι ξεκινά από τον δημόσιο μεταφέρεται αμέσως και στον ιδιωτικό τομέα.
Παρ’ όλη την ένταση και την οξύτητα της επίθεσης που υφιστάμεθα, όμως, οι κινητοποιήσεις που γίνονται δεν είναι ανάλογες. Πιστεύουμε όμως ότι η αγανάκτηση είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που εκτιμούν. Και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη, όταν αρχίσουν να υλοποιούνται τα μέτρα. Όταν γίνεται κατανοητό π.χ. τι σημαίνει σύνταξη με βάση το σύνολο του εργάσιμου βίου, τότε η αγανάκτηση και η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις είναι πολύ μεγάλη.
Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγινε με την Ομοσπονδία Εφοριακών. Η απόφασή της να αναστείλει την προγραμματισμένη κινητοποίηση, παρά το γεγονός ότι οι υπόλοιπες ομοσπονδίες του Yπουργείου Οικομικών συνεχίζουν, αποτελεί ακραία επίδειξη κυβερνητικού συνδικαλισμού. •’έρνει τη διοίκηση σε αντιπαράθεση όχι μόνο με τους υπόλοιπους υπαλλήλους του υπουργείου Οικονομικών αλλά και με τους ίδιους τους εφοριακούς, οι οποίοι με παρεμβάσεις τους, ζητούν γενικές συνελεύσεις, που μπορεί να οδηγήσουν και σε αλλαγή διοίκησης.
Οι συνδικαλιστές πρέπει να καταλάβουν ότι οι τακτικές που είχαν ακολουθηθεί τα προηγούμενα χρόνια με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, οι οποίες μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση, έχουν πλέον εξαντληθεί. Σήμερα, ή όλοι μαζί αγωνιζόμαστε και σωζόμαστε ή όλοι μαζί χανόμαστε.
Ας το σκεφτούν εκείνοι που, για να εξυπηρετήσουν δικές τους σκοπιμότητες, προσπαθούν να διαπραγματευτούν εις βάρος των άλλων. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, ακόμα κι αυτοί που τους ψήφισαν, θα τους ξεπεράσουν.
