Έζησαν πολιτικά πολεμώντας ή και διαγράφοντας (ατομικά και μαζικά) αριστερούς ανθρώπους ή όσους ασκούσαν κριτική από τα αριστερά. Μια ζωή ήταν προσκολλημένοι στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ με υποτελείς όρους. Τα μυαλά τους πήραν αέρα όταν από καραμπόλες πήραν οφίτσια και υπουργεία (πρώτη φορά το 1989-90 με τη συγκυβέρνηση Δεξιάς-Αριστεράς). Και ύστερα, το 2015-19, γίνανε υπουργοί, απόκτησαν μια μικρή κουστωδία ο καθένας, κουρσάρες, οδηγούς, αστυφύλακες συνοδούς, ανακουφίστηκαν όταν το 30% του κόμματος αποχώρησε το καλοκαίρι του 2015 και το κορόιδευαν, εφάρμοσαν το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, ψήφισαν με τα δύο χέρια τη Συμφωνία των Πρεσπών (αμερικάνικη παραγγελιά).
Έπειτα κόμπαζαν ότι είναι η αξιωματική αντιπολίτευση και συνέχιζαν τον πόλεμο φραξιών, ενώ άφηναν ανενόχλητη τη Ν.Δ. και ψήφισαν σχεδόν τα μισά νομοσχέδια που αυτή έφερε στη Βουλή, συνεχίζοντας να βολεύονται στο «εξακολουθούμε να είμαστε η κυβερνώσα αριστερά». Και όταν ήρθαν οι σφαλιάρες των δύο εκλογικών αναμετρήσεων (Μάης και Ιούνης 2023), πάλι δεν κατάλαβαν, ο Τσίπρας παραιτήθηκε, πάλι δεν κατάλαβαν, πήραν όμως φόρα όλοι και νόμισαν ότι ήρθε η σειρά τους να γίνουν αρχηγοί και πιθανά μελλοντικοί υπουργοί ή πρωθυπουργοί. Τα μυαλά έμπαζαν αέρηδες σφοδρούς, η χώρα βέβαια πνίγονταν ή καίγονταν (καρφί δεν τους ένοιαζε), τσακώνονταν για το αν θα είναι υποψήφιος ο Ζαχαριάδης ή ο Φίλης για τον Δήμο Αθηναίων, θέλανε γρήγορα αρχηγό πριν την Έκθεση της Θεσσαλονίκης, ξεσάλωσαν οι φράξιες, ο Τσίπρας πήγε ταξίδι στις ΗΠΑ (αθώο)…
Και ξαφνικά εμφανίστηκε ακόμα μία υποψηφιότητα, ο Κασσελάκης, του είπαν πρέπει να έχεις 30 υπογραφές επειδή ήρθες μετά, τις έφερε εύκολα, έγιναν δύο γύροι, κέρδισε ο Κασσελάκης και με διαφορά, με διαδικασίες που όλοι μαζί είχαν συμφωνήσει. Κι όταν είδαν ότι μένουν στην απέξω, αποφάσισαν να τον ρίξουν. Κήρυξαν στάση στο όνομα της «αριστεράς» και των δεκαετιών που έχει ο καθένας σε όλα όσα περιγράφηκαν πριν. Τα θεωρούν γαλόνια απέναντι στον Κασσελάκη. Ο Τζουμάκας κάτι πήγε να πει πολιτικό («τον φέρανε», «δεν κάνει το παιδί»), οι υπόλοιποι το ρίχνουν στις διαδικασίες, στο καταστατικό, στο να φύγει να φτιάξει δικό του κόμμα κ.λπ.
Κανένας από όλους αυτούς δεν μπορεί να πει τη λέξη «πρεσβεία». Say the magic word: US Embassy! Όμως ο πολύ «θαρραλέος» Σκουρλέτης ανακάλυψε τα παράκεντρα του πρώην προέδρου που του έκαναν πόλεμο. Τι βαθιά σκέψη, τι ανάλυση κι από φιλοσόφους μάλιστα του κόμματος… Ο άλλος επιχειρηματίας, μέλος κι αυτός του κόμματος χωρίς να ξέρουμε από ποια οργάνωση μελών προήλθε, ο ευρωβουλευτής Πέτρος Κόκκαλης (που τον είχαν υποδεχτεί χωρίς να τον περάσουν από το «ανακριτικό» της ΕφΣυν / Δ. Ψαρρά) τώρα θέλει να κάνει κόμμα με τίτλο «Πράσινη Αριστερά». Τω όντι καλύτερος τίτλος για μπίζνες πράσινης μετάβασης-ευαισθησίας από τον άλλο που πρότεινε ο Βίτσας και θυμίζει ΑΚΟΑ.
Πρώτα «επιθετική εξαγορά», μετά «εκκαθάριση εν λειτουργία», πιθανή διάλυση και δημιουργία κάποιας μορφής Δημοκρατικού Κόμματος στη συνέχεια. Τον Κόρμπιν στην Αγγλία τον ξεπέταξαν χωρίς πολλά-πολλά από το Εργατικό Κόμμα (αλήθεια τι λέει το εκεί «καταστατικό»;)
Η «αριστερά» των στελεχών και «βασικών μετόχων» θα περάσει έτσι κι αλλιώς στο περιθώριο. Οι καιροί άλλαξαν…
Μ.Α.
