Το τελευταίο διάστημα και μετά τις εκλογές, θυμάμαι συχνά τον ξάδερφό μου τον Αντώνη. Με τον Αντώνη πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο. Ήταν γύρω στο ’95 και ο ΑΡΗΣ έκανε μια σπουδαία πορεία στο πρωτάθλημα. Έφτασε κοντά στο να διεκδικεί τίτλο μετά από πολλά χρόνια, αλλά το σπουδαιότερο, έπαιζε μετά από πολύ καιρό μπάλα, που δεν κούραζε τα μάτια, αλλά ενθουσίαζε τον κόσμο. Το δρομολόγιο για το γήπεδο, σταθερό. Πάντα με τα πόδια και πάντα από τον ίδιο δρόμο. Στην ίδια θύρα, στις ίδιες θέσεις, με τον ίδιο τρόπο. Τα γούρια δεν άλλαζαν γιατί μετά θεωρούσαμε τους εαυτούς μας υπαίτιους για τυχόν ήττες.
Γιατί τα θυμάμαι όμως όλα αυτά 20 χρόνια μετά; Μα, γιατί σε όλη τη διαδρομή ο Αντώνης δε σταματούσε να γκρινιάζει. Δεν του άρεσέ ο προπονητής, είχε διαφορετική φιλοσοφία για το αμυντικό παιχνίδι που έπαιζε η ομάδα, την ήθελε πιο επιθετική και με διαφορετική ενδεκάδα. Ο Αντώνης, όπως εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, πίστευε πως επειδή δεν είχε τις κατάλληλες γνωριμίες δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής αν και το άξιζε. Πίστευε επίσης πως αν αυτός ήταν προπονητής –γιατί το κατείχε το άθλημα– δεν θα ήταν ηττοπαθής και η ομάδα θα έπαιζε άκρως επιθετικά και θα έβαζε πολύ περισσότερα γκολ.
Στην αρχή έμπαινα στη διαδικασία να διαφωνώ μαζί του γιατί η ομάδα «πήγαινε τρένο» όπως λέμε εμείς οι μπαλαδόφατσες, αλλά κυρίως έπαιζε πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, που μας έκανε χαρούμενους. Κι αν δεν πήραμε πρωτάθλημα, ήταν γιατί ώς εκεί έφταναν οι δυνάμεις μας… Μετά όταν έβλεπα πως δεν βγάζω άκρη, σταμάτησα να μιλάω. Κάποιες φορές μάλιστα σκέφτηκα πως το κάνει επίτηδες. Όχι για να με εκνευρίσει βέβαια, αλλά για γούρι. Προφανώς είδε πως έπιανε και σκέφτηκε να το επαναλαμβάνει πριν από κάθε αγώνα. Ποτέ δεν τον ρώτησα, ποτέ δεν το έμαθα.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Αντώνης ζει στο εξωτερικό, ο ΑΡΗΣ αγωνίζεται με τα χωριά της περιοχής σε ερασιτεχνικό επίπεδο, εγώ πάω σπάνια στο γήπεδο και στην Ελλάδα η Αριστερά είναι στην κυβέρνηση.
Οι «Αντώνηδες» όμως πολλαπλασιάστηκαν. Είναι παντού. Γκρινιάζουν με το παραμικρό και πριν λήξει ο αγώνας έχουν προδικάσει το αποτέλεσμα. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα περιμένουν να δικαιωθούν για να μας πουν μετά πως αυτοί το έβλεπαν να έρχεται. Ίσως να το έπαιξαν και στο Στοίχημα – ποιος ξέρει. Εγώ πάλι είμαι χαρούμενος. Αναπνέω, πηγαίνω στα συλλαλητήρια με κέφι και χαίρομαι που σε κάθε γωνία δεν υπάρχει αστυνομία. Για ένα πράγμα όμως είμαι σίγουρος. Πως η όποια λύση βρεθεί, δεν θα μας αφήσει όλους ικανοποιημένους. Οι περιπτώσεις είναι τρεις. Η πρώτη περίπτωση είναι να ικανοποιήσει τους αριστερούς και τον λαό. Μάλλον είναι εντελώς απίθανο να συμβεί. Η δεύτερη είναι να ικανοποιήσει τον λαό και να δυσαρεστήσει τους αριστερούς. Για την ακρίβεια, μια μερίδα των αριστερών. Σ΄ αυτή την περίπτωση θα είμαι από εκείνους που θα είναι ικανοποιημένοι. Όχι απόλυτα, αλλά θα είναι μεγάλη δικαίωση για ένα λαό που έχει υποστεί τα πάντα. Και στην τρίτη περίπτωση θα μείνουν ικανοποιημένοι οι αριστεροί και σαστισμένος, αν όχι δυσαρεστημένος, ο λαός. Όμως ένα πράγμα δεν ξεχνάω. Ό,τι είναι καλό για τον λαό, είναι καλό για την Αριστερά. Το ανάποδο δεν είναι Αριστερά. Θα μου πεις: και τι είναι οι αριστεροί, ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων; Μα φυσικά. Όλοι ξέρουν μπάλα, όλοι θα έπαιζαν στην Α’ Εθνική αλλά τους φάγαν τα κυκλώματα και όλοι σαν μεγάλοι τιμονιέρηδες θα έστηναν την ομάδα καλύτερα στο γήπεδο. Μάθε μπαλίτσα Αντώνη μου…
www.facebook.com/TheodorosTselepis
