της Μαρίας Κουτσουρίδου*
Τη Δευτέρα, 1η του Σεπτέμβρη, όλοι οι καθηγητές βρέθηκαν στις θέσεις τους, εκτός από τους 2.500 που απομακρυνθήκαμε βίαια τον Ιούλη του ’13, όταν κατάργησαν τις ειδικότητες μας από την Τεχνική Εκπαίδευση. Στις θέσεις τους δεν θα βρίσκονται ούτε και οι 20.000 μαθητές που επέλεγαν αυτές τις ειδικότητες.
Εδώ και 14 μήνες ψάχνω να βρω το γιατί. Γιατί συνέβησαν όλα αυτά; Και ευτυχώς! Λίγες μέρες πριν, διά στόματος του υπουργού Παιδείας κ. Λοβέρδου, πήρα επιτέλους μια απάντηση: «Οι διαθεσιμότητες των καθηγητών και η κατάργηση των ειδικοτήτων τους ήταν μια απόφαση κορυφαίας ανοησίας!» Έμαθα πως έχασα τη δουλειά μου λόγω «κορυφαίας ανοησίας»! Άλλαξε η ζωή όλων μας προς το χειρότερο, κακοποιήθηκαν χιλιάδες μαθητές από μια «κορυφαία ανοησία»! Βρισκόμαστε ένα βήμα πριν την απόλυση (ήδη οι 85 από μας είναι εκτός διαθεσιμότητας) από μια «κορυφαία ανοησία»!
Βέβαια, ούτε λόγος δεν γίνεται να αποκατασταθεί αυτή η «ανοησία», ακόμη και αν -τι αναβάθμιση!- χαρακτηρίζεται ως κορυφαία! Το ανησυχητικό δεν είναι στα λόγια των κυβερνώντων που παίρνουν αυτές τις αποφάσεις, ακόμη και όταν τις παραδέχονται ως «ανόητες». Η ανησυχία μου βρίσκεται στην αποδοχή από μεριάς μας πως η μια «ανοησία» μετά την άλλη θεωρείται δεδομένη, θεωρείται αναπόφευκτη, θεωρείται φυσιολογική και πως δεν μας μένει τίποτα άλλο να κάνουμε από το να περιμένουμε την επόμενη. Γιατί όπως ο ψεύτης για να καλύψει το πρώτο ψέμα λέει ένα δεύτερο, ένα τρίτο κ.ο.κ., έτσι και ο ανόητος (;) καλύπτει μια ανοησία από μια άλλη μεγαλύτερη!
Φοβάμαι πως έχουμε συνηθίσει να αποδεχόμαστε την αναλγησία, τον εμπαιγμό, την κοροϊδία ως αναμενόμενες, ως δεδομένες συνθήκες που περιβάλλουν την σκληρή μας καθημερινότητα, μετατρέποντάς μας όλο και περισσότερο αδύναμους και ανίκανους να αντιμετωπίσουμε την εφιαλτική πραγματικότητα. Οι αντιδράσεις μας είναι κυρίως σπασμωδικές. Ψάχνουμε ακόμη να βρούμε το κανάλι εκείνο που θα μας ενώσει με την υπόλοιπη κοινωνία που κοιτά άφωνη, ακινητοποιημένη τις κορυφαίες «ανοησίες» να διαδέχονται η μια την άλλη και να οδηγούν στην κορυφαία προδοσία μιας ολόκληρης χώρας! Οι ατομικές λύσεις, ο συντεχνιασμός, το προσωπικό βόλεμα δεν αποδίδουν πια ούτε ως προσωρινές λύσεις. Όποιοι νομίζουν πως με ένα τσιρότο μπορούν να σταματήσουν μια ακατάσχετη αιμορραγία, πλανώνται! Το ίδιο ισχύει και για όποιους αναμένουν απλώς μια κυβερνητική αλλαγή που θα διορθώσει τις αδικίες. Το εικοσιτετράωρο είναι πολύ βαρύ για τους περισσότερους και η αναμονή είναι πια πολυτέλεια. Ακόμη όσοι, κυρίως από την Αριστερά, πιστεύουν πως μπορούν να πορεύονται ή να εμπνέουν με λόγο και στοχεύσεις της προμνημονιακής εποχής, απατώνται!
Αυτό που αντιμετωπίζουμε φαντάζει ανυπέρβλητο, ανίκητο γιατί έχουμε πειστεί πως δεν μπορούμε να το αλλάξουμε, γιατί πρώτα απ’ όλα πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι τις συνειδήσεις μας. Να μάθουμε, κυρίως, να ακούμε τον παλμό του απλού κόσμου γιατί αν ψάχνουμε για λόγο που να εμπνέει, εκεί μπορούμε να τον βρούμε! Δεν νιώθω πως διαφέρω σε τίποτα από τις απολυμένες καθαρίστριες, από τους απολυμένους σχολικούς φύλακες, από τους εργάτες της Coca-Cola, από τους δύο εκατομμύρια άνεργους πολίτες γιατί και ‘γω, μαζί με όλους αυτούς, ένα πράγμα ζητώ: τη ζωή μου, την ελπίδα μου, το όνειρό μου, τα ζητώ πίσω. Ζητώ να μου τα δώσουν πίσω!
* Η Μαρία Κουτσουρίδου είναι καθηγήτρια σε διαθεσιμότητα
