Ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδευσε στη Βραζιλία για να παραστεί στην τελετή ορκωμοσίας του Λούλα που επανεξελέγει πρόεδρος της μεγάλης λατινοαμερικάνικης χώρας. Συναντήθηκαν και συνομίλησαν δίνοντας την εντύπωση πως ανήκουν σταθερά στην «προοδευτική πλευρά της σύγχρονης πολιτικής πραγματικότητας». Όμως το πιο ιδιαίτερο στοιχείο είναι άλλο. Από αλλού ξεκίνησαν, από αλλού είναι οι ρίζες του καθένα, για άλλο ρόλο κέρδισαν την εμπιστοσύνη του κόσμου πριν από 10-15 χρόνια. Στη συνέχεια προσαρμόστηκαν, υπηρέτησαν αυτά που καταπολεμούσαν, έγιναν σε μεγάλο βαθμό συστημικοί και σήμερα μπορεί να ποζάρουν μαζί, αλλά δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε. Τα λόγια τους μοιάζουν φάλτσα, ψεύτικα, αρκετά δημαγωγικά, δεν σκέφτονται ούτε έχουν σχέδια για μεγάλες τομές και αλλαγές. Ακόμα και «τότε» που είχαν την ανάθεση να προχωρήσουν σε τομές, προτίμησαν την «κωλοτούμπα» και τώρα η επιστροφή τους έχει άλλο χαρακτήρα, γιατί οι ίδιοι, δεν είναι οι ίδιοι που ήσαν χτες, είναι κάτι άλλο: Προσαρμοσμένοι στις προδιαγραφές του «ρεαλισμού», κοντινοί μέχρι και «μιλημένοι» με τους Αμερικάνους, πραγματικοί λαϊκιστές δημαγωγοί, που γνωρίζουν ότι δεν θα πραγματοποιήσουν τίποτα από όσα υπόσχονται. Αυτό το έχουν πια σαν υπέρτατη συνείδηση. Τέρμα οι ρομαντισμοί και η αφέλεια των νεανικών χρόνων και των δύο. Τώρα ως βετεράνοι (σε μεγάλη ηλικία ο Λούλα, σχετικά νέος ο Τσίπρας) ποζάρουν από διαφορετική θέση ο καθένας: ο Λούλα είναι ξανά πρόεδρος και θα παίξει έναν ρόλο, ο «μικρός» είναι ζήτημα αν θα καλεστεί ξανά (στο άμεσο μέλλον) να έχει μια υπεύθυνη κρατική αρμοδιότητα. Ανήκουν όμως στην ίδια «διεθνή» μιας παγκοσμιοποιητικής, δικαιωματικής, προσαρμοσμένης Αριστεράς, που αναζητά ή βρίσκει ρόλο εντός των προδιαγραφών του σύγχρονου καπιταλισμού και της αλήθειάς του.
Πρόκειται για ρόλο ή ρόλους που αναλαμβάνουν με πλήρη συνείδηση τού τι κάνουν και πώς το κάνουν. Προσαρμοσμένοι πέρα για πέρα και διαμεσολαβώντας την ανάγκη του κόσμου για αλλαγή, για κάτι καλύτερο, για μια έστω αμυδρή ελπίδα. Το εμπόριο ψευτοελπίδας και προσαρμοστικότητας (στις επιταγές πολυεθνικών γιγάντων και παγκόσμιων κοσμοκρατόρων) είναι «γλώσσα» τους και η «πολιτική» τους.
Συμπέρασμα: Στους καιρούς που ζούμε οι «επιστροφές» πρωταγωνιστών γίνονται με τον όρο αυτοί να έχουν «καταλάβει», να έχουν «πάρει το μάθημά τους», να έχουν δώσει πλήρη διαπιστευτήρια καλής συμπεριφοράς. Όσοι ανατρέπονται, εκδιώχνονται, εξορίζονται, όσοι αποτυχαίνουν, στη «δεύτερη ευκαιρία» που τους δίνεται εμφανίζονται σχεδόν πάντα πιο μετριοπαθείς, πιο συνεργάσιμοι, χωρίς φλόγα, χωρίς τέμπο και ρυθμό. Σε ένα βαθμό δεν είναι ορίτζιναλ, το κάλπικο ηχεί γρήγορα. Δεν μπορούν και δεν θέλουν να συντονιστούν με τον λαϊκό καημό, τις βαθιές ανάγκες του λαού, τους χθεσινούς και σημερινούς αγώνες και αντιστάσεις. Έρχονται ξανά απλώς για να διαχειριστούν. Τι να διαχειριστούν; Τη στασιμότητα, την παραμονή στα ίδια και σε τελική ανάλυση τη «μετάβαση» του κεφαλαίου στις νέες μορφές.
Όχι, δεν είμαστε υπερβολικοί. Ξέρουμε πως και όσοι τους ψηφίζουν, ξέρουν πάνω-κάτω τι κάνουν και έχουν περιορισμένες και ψαλιδισμένες τις προσδοκίες τους. Έτσι είναι η «εποχή» μας.
