Του Αχιλλέα Σταύρου
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε
για να σμίξουμε τον κόσμο.
Γ. Ρίτσος
Συνεχίζουμε από εκεί που μείναμε την προηγούμενη εβδομάδα. «Δημοκρατία, ισότητα, σεβασμός, φιλολαϊκή πολιτική κ.λπ. Πόσο τα υλοποιούμε αυτά; Μέλη και ηγεσίες; Πόσο αριστεροί είμαστε στην πράξη;». Διότι είναι κρίσιμο να αντιστοιχίζουμε τη θεωρία με την πράξη εάν δεν θέλουμε κι εμείς, ως αριστεροί και Αριστερά, να είμαστε απωθητικοί και να θυμίζουμε (ή ακόμα χειρότερα να είμαστε) κομμάτι του σάπιου πολιτικού συστήματος που όπως κατέδειξαν με σαφήνεια οι «πλατείες», βασικό του χαρακτηριστικό είναι η υποκρισία.
Πόσο υλοποιούμε, λοιπόν, αυτά που εξαγγέλλουμε; Ως συλλογικότητες πόσο είμαστε αριστερές στην πράξη; Και ως άτομα, ποια είναι η συμπεριφορά μας ώστε να φτιάχνουμε υγιείς συλλογικότητες αλλά και καθημερινά στη ζωή μας να δείχνουμε ένα άλλο παράδειγμα, ένα άλλο σύστημα αξιών που μας οδηγεί σε αυτήν ή την άλλη πράξη; Σε ποιο βαθμό ο τρόπος λειτουργίας της Αριστεράς (και εδώ μέσες-άκρες περιλαμβάνονται όλες οι οργανώσεις) διευκολύνει τη συμμετοχή ευρύτατων μαζών στα κοινά, όχι ως χειροκροτητών ή ακόλουθων αλλά ως δρώντων υποκειμένων; Ελάχιστα παραδείγματα: Είμαστε υπέρ της εναλλαγής των προσώπων σε θέσεις – τότε γιατί βλέπουμε τους ίδιους και τους ίδιους βουλευτές και στελέχη τόσα χρόνια; Με ποιο τρόπο μπορεί ένας απλός άνθρωπος να είναι υποψήφιος π.χ. για την Ευρωβουλή και πόσο διαφέρει αυτός ο τρόπος από αυτόν των αστικών κομμάτων; Και πιο απλά, ένα μέλος, π.χ. του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο διαμορφώνει την πολιτική του κόμματος; Κάτι πολύ κρίσιμο: γιατί ο κάθε χώρος έχει τη λογική «ή είσαι μαζί μου ή εναντίον μου» ενώ ξέρουμε ότι αυτή είναι μια δεξιά, αντιχειραφετητική λογική; Ενώ διαπιστώνουμε ότι υπάρχει η διάθεση αντίστασης από πολύ κόσμο και με πολλούς τρόπους, τι μας εμποδίζει από την ένωσή τους προς μια κατεύθυνση; Και γιατί η σκέψη μας εγκλωβίζεται σε δεδομένα σχήματα για την έννοια της ένωσης;
Στο ατομικό κομμάτι, πόσο διαφορετικοί νομίζουμε ότι είμαστε από την υπόλοιπη κοινωνία; Τι κάνουμε διαφορετικό; Πόσο ενωτικοί είμαστε και δεν αναπαράγουμε τα μοντέλα διαχωρισμού των ανθρώπων που τόσο βοηθάνε στη διαιώνιση του συστήματος; Προσοχή. Δεν λέμε ότι δεν αναγνωρίζουμε την ύπαρξη καλής θέλησης και αυτό είναι σημαντικό και αναγκαίο, αλλά δυστυχώς δεν φτάνει. Η παγίδα των «γενικών διαπιστώσεων» είναι γλυκιά. Η συζήτηση που έχει νόημα σε όλα αυτά είναι περί χειραφέτησης. Χειραφέτηση σημαίνει αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, τη ζωή μου. Δεν περιμένω σωτήρες. Εάν διαπιστώνω κάτι στραβό εξεγείρομαι. Κάνω συμμέτοχους σε αυτό και άλλους, σεβόμενος ή και απαιτώντας την ανεξαρτησία τους. Εξεγείρομαι όχι για να καταστρέψω αλλά για να δημιουργήσω. Είμαστε στην περίοδο που χτίζεται κάτι νέο. Από τις πράξεις μας θα κριθεί εάν αυτό το νέο θα είναι όντως νέο και δεν θα ξαναδούμε το έργο της μεταπολίτευσης με τις ματαιωμένες προσδοκίες και τα αλλοτριωμένα όνειρα, με πολλαπλάσια καταστρεπτική μορφή αυτή τη φορά. Πολλά ερωτήματα θέσαμε. Έχουμε ξαναπεί, όμως, ότι τις απαντήσεις πρέπει να τις βρούμε ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί.
