«Η εκκρεμότητα που υπήρχε με το λιμάνι του Κατακόλου για τον άνθρωπο που ταξίδεψε το μύθο της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο λύνεται. Βρισκόμαστε εδώ για να επιτελέσουμε την υποχρέωση, κάτι που έπρεπε να είχε συμβεί εδώ και χρόνια. Ο Γιάννης Λάτσης απελευθέρωσε τα ιαματικά κοιτάσματα της ψυχής του, πήρε ρίσκο, και άνοιξε δρόμους. Οι προσφορές του σε Ελλάδα και εξωτερικό είναι αμέτρητες».
Με αυτά το λόγια ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ως πρώην υπουργός Ναυτιλίας, άνοιξε την τελετή μετονομασίας του Λιμένα Κατακόλου σε Λιμένα Κατακόλου «Ιωάννης Λάτσης», την προηγούμενη Παρασκευή. Από δίπλα του άλλα δύο μέλη του υπουργικού συμβουλίου οι Κώστας Γαβρόγλου (άνθρωπος με σχέσεις με το ίδρυμα Λάτση) και Τάσος Πετρόπουλος, συμπλήρωναν την κυβερνητική αντιπροσωπεία προς τιμήν του «καπετάνιου».
Οι τρεις τους στάθηκαν δίπλα στους Λάτσηδες, οι οποίοι δήθεν συγκινημένοι αποδέχονταν τον φόρο τιμής στον πάτερ φαμίλια, τον οποίο χαρακτήρισαν διά στόματος Μαριάννας Λάτση ως «προσωποποίηση της αξιοσύνης, της εργατικότητας, της φιλοδοξίας και του πάθος για δημιουργία». Καμία σημασία δεν έχει το γεγονός πως σύσσωμη η οικογένεια έκοψε κάθε επαφή με το Κατάκολο από το 1982, επειδή η τότε δημοτική αρχή δε δέχτηκε την κατεδάφιση της δημοτικής αγοράς, η οποία σήμερα είναι μουσείο. Η κάθε οικογένεια όμως, ας πούμε, πως έχει το δικαίωμα να βλέπει από στρεβλό πρίσμα το κάθε μέλος της.
Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί η επίσημη κυβέρνηση να λιβανίζει και να εξυμνεί έναν άνθρωπο που έχτισε –τη μεγαλύτερη στη χώρα σήμερα– περιουσία ξεκινώντας από συνεργασίες με τους Γερμανούς κατακτητές. Γιατί το πρώτο πλοίο του «ευπατρίδη καπετάνιου» αγοράστηκε από χρήματα που κερδήθηκαν από το εμπόριο σταφίδας που χαρίστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές. Και ας μην προτρέξουν να πουν οι φίλοι της οικογένειας Λάτση –πρώιμοι και όψιμοι– πως αθωώθηκε στις δίκες των δοσιλόγων. Γιατί ο άξιος και αυτοδημιούργητος θαλασσόλυκος στα πλαίσια της εκτίμησής του στο πρόσωπο του υπουργού Συντονισμού, παρείχε δάνειο 300.000 δολαρίων προς το χουντικό καθεστώς, με αντάλλαγμα τις μεγάλες φοροαπαλλαγές καθώς βαφτίστηκε ξένος επενδυτής. Γιατί η προσφορά του Λάτση δεν ήταν προς την χώρα αλλά προς την Τουρκία τόσο την περίοδο του Αττίλα, όσο και της ελληνοτουρκικής κρίσης του 1976, αφού τροφοδοτούσε την Τουρκία με πετρέλαιο και κηροζίνη. Η τροφοδότηση αυτή έγινε με την ίδια εταιρεία που στις εγκαταστάσεις της οποίας χάθηκαν 15 εργάτες και τραυματίστηκαν ακόμη δεκάδες.
Η διαπλοκή της οικογένειας με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, δε σταμάτησε με την απόσυρση και το θάνατο του Γιάννη Λάτση. Ο υιός Λάτσης αναλαμβάνοντας τα ηνία του ομίλου συνέχισε στα βήματα του πατέρα του. Το αυθαίρετο Mall, η χρεοκοπία της Eurobank, το ποσοστό της Εθνικής Τράπεζας, τα 220 χαρισμένα δισεκατομμύρια, προηγήθηκαν της προκλητικής παραχώρησης του Ελληνικού στην Lamda Development για ψίχουλα που πραγματοποιήθηκε επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή είναι η σύγκρουση της «πρώτη φορά Aριστερά» με το παλιό και τη διαπλοκή. Ο ΣΥΡΙΖΑ επί των ημερών του προώθησε τη δημιουργία μιας νέας διαπλοκής αλλά προσπαθεί να τα «έχει καλά» και με την παλιά. Άλλωστε το κυριότερο είναι η διατήρηση στην διακυβέρνηση. Προκειμένου να γίνει αυτό δεν έχει πρόβλημα να ευχαριστεί ο πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ τα ιδρύματα Νιάρχου και Ωνάση ή και να υπογράφουν οι Σκουρλέτης-Κουρουμπλής, με κοινή τους υπουργική απόφαση τα βαφτίσια του λιμανιού του Κατακόλου με το όνομα του Γιάννη Λάτση. Τόσο πολύ διαφέρουν από τους προηγούμενους.
