Βαρύ και ιδιότυπο είναι το κλίμα που επικρατεί τις μέρες αυτές στη χώρα με την αναμονή της τρόικας, τις απανωτές δηλώσεις και επισκέψεις του Τ. Νταλάρα, τις συναντήσεις των αρχηγών κομμάτων με τον Λουκά Παπαδήμο, τις φήμες για ανασχηματισμό, τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, τα παρακάλια Βενιζέλου για να υπερψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο που απελευθερώνει τα επαγγέλματα, τις διεργασίες για το χρόνο των εκλογών, την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών της Γερμανίας Βεστερβέλε κ.λπ.
Όλα συνηγορούν ότι βρισκόμαστε στο χείλος του… κουρέματος. Κούρεμα όχι μόνο των ομολόγων με το περίφημο PSI, αλλά της χώρας και του λαού, αφού αυτά ορίζονται σαφώς από το πνεύμα και τα διατάγματα του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, για την περίπτωση της Ελλάδας. Η δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο 2 ορίζουν από τώρα την καταστροφή για τους εργαζόμενους, τους μικρομεσαίους και την υφαρπαγή όλου του εθνικού πλούτου. Το Αγγλικό Δίκαιο θα αποτελέσει την τελευταία πινελιά στο κρέμασμα-κούρεμα που θα επιτελέσει και προσυπογράψει η κυβέρνηση των τραπεζιτών του κ. Λουκά Παπαδήμου.
Κι αν έχουν έτσι τα πράγματα και οδηγούμαστε σαν πρόβατα στην κουρά και τη σφαγή, η συμπεριφορά της επίσημης Αριστεράς δεν φαίνεται να αλλάζει από όλα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα. Ε, τι να κάνουμε, θα τα υπομείνουμε όλα, αλλά θα βελτιώσουμε τα ποσοστά μας στη νέα Βουλή. Κι όσο πιο γρήγορα γίνουν εκλογές τόσο το καλύτερο. Άλλη εκδοχή, άλλη προοπτική δεν υπάρχει. Αν και φθάσαμε να πεθαίνουν άστεγοι από το κρύο και την πείνα, αν και στα σχολεία δεν υπάρχει θέρμανση, αν και υπάρχουν τόσες ελλείψεις στα φάρμακα, αν και το πετρέλαιο πετάει στα ύψη, αν και άρχισε το κόψιμο του ρεύματος σε διάφορους χώρους και η ανεργία ξεπερνάει το κατώφλι του 1 εκατομμυρίου, η Αριστερά δεν φαίνεται να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που έκανε μέχρι σήμερα. Δεν σκέφτεται σοβαρά να οργανώσει το λαό για την επιβίωση και την καταστροφή που έρχεται. Δεν νοιάζεται για την οικοδόμηση ενός μετώπου, μιας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης του λαού που θα γκρεμίσει αυτό το σάπιο καθεστώς. Ο νους είναι στα ποσοστά βασικά, μόνον εκεί βρίσκεται. Η χώρα επιστρέφει στις συνθήκες της δεκαετίας του ‘50 και ‘60 και η Αριστερά πετά προς το μέλλον προσμετρώντας ποσοστά και βουλευτικές έδρες. Αγνοεί τα πραξικοπήματα που πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Αγνοεί πως ο Παπαδήμος δεν έχει εκλεγεί από κανέναν κι όμως κυβερνά, αγνοεί πως η τρικομματική κυβέρνηση μπορεί να απομακρύνει τις εκλογές όσο θέλει ή ακόμα να τις κάνει με ένα άλλο εκλογικό σύστημα. Αλλά ας φαντασιώνεται όλα αυτά η Αριστερά. Το κύριο είναι πως δεν κάνει τίποτα χρήσιμο και άξιο λόγου για την ανατροπή αυτής της άθλιας πραγματικότητας. Γι’ αυτό, να μην παραξενευτεί όταν θα της γυρίζουν την πλάτη. Γι’ αυτό, μην ξινίσει αν σε κινητοποιήσεις και μαζικά κινήματα τής υποδειχθεί να συμμετέχει σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες… Οι πλατείες δεν έγιναν πριν από πολύ καιρό και ο κόσμος έχει μνήμη και καταλαβαίνει…
Ποτέ δεν είναι αργά για μια αντίστροφη πορεία από όσα είναι προδιαγεγραμμένα. Ποτέ δεν είναι αργά για μια μεγάλη πρωτοβουλία οικοδόμησης ενός μεγάλου μετώπου αντίστασης και αλληλεγγύης, μετώπου για την πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.
Κι αν έχουν έτσι τα πράγματα και οδηγούμαστε σαν πρόβατα στην κουρά και τη σφαγή, η συμπεριφορά της επίσημης Αριστεράς δεν φαίνεται να αλλάζει από όλα όσα έχουμε δει μέχρι τώρα. Ε, τι να κάνουμε, θα τα υπομείνουμε όλα, αλλά θα βελτιώσουμε τα ποσοστά μας στη νέα Βουλή. Κι όσο πιο γρήγορα γίνουν εκλογές τόσο το καλύτερο. Άλλη εκδοχή, άλλη προοπτική δεν υπάρχει. Αν και φθάσαμε να πεθαίνουν άστεγοι από το κρύο και την πείνα, αν και στα σχολεία δεν υπάρχει θέρμανση, αν και υπάρχουν τόσες ελλείψεις στα φάρμακα, αν και το πετρέλαιο πετάει στα ύψη, αν και άρχισε το κόψιμο του ρεύματος σε διάφορους χώρους και η ανεργία ξεπερνάει το κατώφλι του 1 εκατομμυρίου, η Αριστερά δεν φαίνεται να κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που έκανε μέχρι σήμερα. Δεν σκέφτεται σοβαρά να οργανώσει το λαό για την επιβίωση και την καταστροφή που έρχεται. Δεν νοιάζεται για την οικοδόμηση ενός μετώπου, μιας κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης του λαού που θα γκρεμίσει αυτό το σάπιο καθεστώς. Ο νους είναι στα ποσοστά βασικά, μόνον εκεί βρίσκεται. Η χώρα επιστρέφει στις συνθήκες της δεκαετίας του ‘50 και ‘60 και η Αριστερά πετά προς το μέλλον προσμετρώντας ποσοστά και βουλευτικές έδρες. Αγνοεί τα πραξικοπήματα που πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Αγνοεί πως ο Παπαδήμος δεν έχει εκλεγεί από κανέναν κι όμως κυβερνά, αγνοεί πως η τρικομματική κυβέρνηση μπορεί να απομακρύνει τις εκλογές όσο θέλει ή ακόμα να τις κάνει με ένα άλλο εκλογικό σύστημα. Αλλά ας φαντασιώνεται όλα αυτά η Αριστερά. Το κύριο είναι πως δεν κάνει τίποτα χρήσιμο και άξιο λόγου για την ανατροπή αυτής της άθλιας πραγματικότητας. Γι’ αυτό, να μην παραξενευτεί όταν θα της γυρίζουν την πλάτη. Γι’ αυτό, μην ξινίσει αν σε κινητοποιήσεις και μαζικά κινήματα τής υποδειχθεί να συμμετέχει σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες… Οι πλατείες δεν έγιναν πριν από πολύ καιρό και ο κόσμος έχει μνήμη και καταλαβαίνει…
Ποτέ δεν είναι αργά για μια αντίστροφη πορεία από όσα είναι προδιαγεγραμμένα. Ποτέ δεν είναι αργά για μια μεγάλη πρωτοβουλία οικοδόμησης ενός μεγάλου μετώπου αντίστασης και αλληλεγγύης, μετώπου για την πολιτική οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.
Σχόλια
